คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนหนึ่ง

#จังไรโปรเจ็ค

“ยิงแม่งงงงงงงง”

“ไค”

“มึงปาระเบิดใส่กูอ่อ สาดดดดดดดดดดดด”

“คิมไค”

“มาาาาา มึงมา”

“คิมจงอิน”

ฟีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“อุ๊บบบบ!!!อ๊อกกกก!!!”

“55555555555555 เสร็จกู”

“อ่อยอูอ๊ะอิเอี้ยะะะะะ(ปล่อยกูนะอิเหี้ยะะะะะ)”

ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนเหรี้ยยยยข้างหลังอย่างทุรนทุราย ในเมื่อตอนนี้มือใหญ่เท่าฝาบ้านของมันกำลังกุมอยู่ในส่วนของจมูกลงมาถึงปากของผม ทำให้ผมหายใจไม่ออก

“กูสะใจล่ะ 555555555555555 ปล่อยก็ได้ 5555555555555”

“ค่อกๆๆๆ มึงจะฆ่ากูหรอไอ่สัดชานยอล”

ผมไอโคลกเมื่อไอ่ชานยอลเพื่อนสนิทผมมันยอมปล่อย ผมก็หันไปด่ามันรัวๆ

“55555555555 หอมป่ะล่ะ” มันยังคงไม่หยุดหัวเราะผมแถมดูเหมือนมันจะสะใจมันชี้มือข้างหนึ่งส่วนอีกข้าหนึ่งกุมท้องเอาไว้ ดูเหมือนมึงจะสะใจที่แกล้งผมได้ขนาดนี้

“หอมพ่องงงงงง นี่มึงไม่ได้ขี้มากี่วันแล้วอิห่ากลิ่นตดมึงนี่ กูแทบอ้วกนะ” ผมเอื้อมมือไปผลักหัวมันจนมันหงายหลังล้มไปกับที่นอน

“555555555555 เออว่าไปกูก็ไม่ได้ขี้มาสามวันล่ะ เดี๋ยวกูลองไปเบ่งแปป” มันกระเด้งตัวขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“คนห่าอะไรเปลี่ยนอารมณ์เร็วฉิบหาย บ้า!!!”

“ไอ่คุณคิมจงอินครับกูได้ยินนะครับว่ามึงด่ากูบ้าอ่ะ” ชานยอลตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ

“แล้วมันจริงป่ะล่ะ”

“ไม่จริง อย่าถียงกูครับ อึ้บบบบบ!!!”

ปู๊ดดดดดดดดด

“อ่าาาาาาาาาา ออกแล้ว ก้อนเบ้อเริ้มเลยยยยยยย”

ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นเพื่อนกับมันได้ยังไง ไปๆมาๆมันคือเพื่อนสนิทที่สุด

แต่มันก็ไม่ควรทำขนาดนี้

พูดแล้วกลิ่นตดมันยังจุกอยู่ที่คออยู่เลยครับ

แอว้กกกกกกกกกกกกกกก

“จงอินมึงมาดูนี่” ชานยอลเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วลากผมที่กำลังนั่งเล่นเกมอย่างเมามันอยู่

“จะให้กูดูอะไรวะ ห้องน้ำมีอุนตร้าแมนมาปรากฏกายหรือไง” ผมบ่นไปตามแรงลากของมันจนมาหยุดอยู่

หน้าโถสุขภัณฑ์สีขาว

ในหลุมขาวมีน้ำที่บรรจุอยู่

แต่มันไม่ใช่น้ำธรรมดา

มันมีก้อนอะไรบางอย่าง เทียบแล้วคงจะใหญ่กว่าประหลัดขิกของร้านส้มตำหน้าปากซอยบ้านพวกมึงแน่ๆครับ สีของมันก็น้ำตาลอมเขียวนิด มีเศษผักที่ดูเหมือนว่าชานยอลมันจะเคี้ยวไม่ละเอียดอยู่ด้วย

ผมอธิบายขนาดนี้คุณคงรู้แล้วใช่ไหมครับว่ามักลากผมมาดูงานปฏิมากรรมชิ้นเอกของมันที่ไอ่ชานยอลเพิ่งเบ่งออกมาสดๆร้อนๆเมื่อกี้

“ชานยอลไอ่สัดดดดดดดดด”

“55555555555 มึงคือคนแรกที่ได้เห็นของลับกูนะจงอิน”

“อ้วกกกกกกกกกกกก” ผมวิ่งไปยังอ่างล้างหน้าแล้วสำรอกเอาสรรพสิ่งที่อยู่ในร่างกายออกมา แม้จะมีแค่น้ำเปรี้ยวๆผมก็ขออ้วกหน่อยล่ะกันครับ

“ครืดดดดด อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก”

“โหยยยยยย จงอินขี้กูแม่งมีอาถรรพ์แน่ๆอ่ะมึง”

“ครืดดดดดดดดด อ้วกกกกกกกกกกกกกกก”

“แหนะกดไม่ลงด้วย ไม่อยากจากกูไปสินะ”

ชานยอลกดชักโครกอยู่ประมาณสองสามครั้งกว่าขี้ของมันจะลาลงสู่ท่อบำบัดของเสีย

เสียงมันกดขักโครกหรือจะสู้เสียงอ้วกกู

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอครับที่มันมักจะแกล้งผมแบบนี้อยู่เรื่อยๆ แต่ถามว่าผมชินมั้ย

ก็ไม่นะครับ

ผมคิมจงอินครับ

ไม่ใช่

ชินจัง

ชานยอลกับผมบ้านเราอยู่ติดกันครับ เราเรียนอยู่มอปลายใกล้จบล่ะ เรียนที่เดียวกันมาช้านาน อยู่ห้องเดียวกัน ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ บ้านผมทำกิจการขายถ่าน ส่วนบ้านมันขายหัวเราะครับ 5555555555 ตลกแดกนะครับผมเนี่ย ล้อเล่นครับ บ้านมันทำกิจการขายกาวติดฟันปลอมครับ

เราเป็นเพื่อนนานพอสมควรแล้วล่ะครับ

นานพอที่จะ

กำตดให้ดม

พาไปดูขี้

“ชานยอลแลมึงดูมีความสุขเนาะแกล้งกูได้เนี่ย” ผมกอดอกพิงประตูห้องน้ำพลางถามมันขณะที่มันกำลังนอนดูนิตยสารเกี่ยวกับแฟชั่นอยู่บนเตียงของผม

“กูไม่แกล้งมึงแล้วกูจะไปแกล้งคนยุคดึกดำบรรพ์ที่ไหนวะ” มันวางหนังสือลงบนที่นอนก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่ง

“เชี่ยยอลลลนี่มึงนอนทับน้องนิ่มกูหรอสาดดดดดดด โถ่ลูกพ่อแบนหมดเลย” ผมรีบปรี่เข้าไปดึงน้องนิ่มที่ไอ่ชานยอลมันนอนทับไปซะแบนราบกับที่นอน

“นี่จงอินมึงอายุเท่าไหร่แล้ว” ชานยอลถามผม

“เท่ามึงไง ไอ่ฟายยยยยย โอ๋นิ่มลูกรัก ไม่เป็นไรนะลูกอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและปลอดภัยของพ่อไคแล้วนะลูก”

“นิ่มจริงๆ” ชานยอลส่ายหน้าไปมาแล้วเอื้อมมือมาผลักหัวผมที่กำลังกอดปลอดน้องนิ่มลูกรัก

“สมองมึงอ่ะนิ่มจริงๆ จะจบมอปลายล่ะยังเล่นตุ๊กตาหมีเป็นเด็กๆไปได้”

“มึงก็รู้ว่ากูขาดน้องนิ่มไม่ได้ ถ้าไม่มีน้องนิ่มกูนอนไมหลับหรอกนะ” ผมล้มตัวลงกับที่นอนแล้วจับน้องนิ่มมากอดพลางถูๆไถหน้าลงไปบนตัวน้องนิ่ม

“ถ้ามึงไม่มีน้องนิ่มให้กอดอีกต่อไปอ่ะ” ชานยอลนอนตะแคงข้างมองมาที่ผมแล้วเท้าแขนเอาไว้กับหัว

“ชานยอลมึงอย่าพูดเป็นลางไป”

“ถ้าไม่มีน้องนิ่ม”

“...”

“มึงนอนกอดกับกูก็ได้นะ”

เงียบครับ ณ จุดๆนี้ไม่มีแม้เสียงของทั้งชานยอลและก็เสียงของผมที่จะปริปากพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

หวี่ๆๆๆๆๆๆๆ

เพี้ยะะะะะะ!!!

“โอ้ย ไอ่สัดจงอินมึงตบหน้ากูไมเนี่ย”

“กูนี่ทำบาปได้บาปแท้ๆ กูแค่จะตบยุงให้มึง ทำไมมึงต้องด่ากูด้วย”

“นี่มึงตบแรงไปมั้ยสาดดดดด กูนึกว่ามึงกับกูถ่ายซีนดราม่าอยู่”

“เออๆกูขอทอดล่ะกัน” สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายยอมมันทุกครั้ง เพราะขืนเถียงกันไปมาอย่างนี้ ผ่านราตรีนี้ไปก็คงไม่ได้นอน

อากาศวันนี้มันร้อนๆนะครับ ผมว่ามันก็ร้อนทุกวันนั่นแหละ

“จงอินมึงถอดเสื้อทำไม”

“อ้าวกูร้อนอ่ะ”

“ร้อนมึงก็ไปอาบน้ำดิ”

“เดี๋ยวกูอาบดึกๆ”

หลังจากที่ผมโยนเสื้อนักเรียนสีขาวไปที่ตะกร้าผ้า ผมก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงหยิบน้องนิ่มมานอนกอดแล้วคว้าหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน

“ไอ่สัดชานยอลมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย” ผมปัดหมอนที่ชานยอลโยนมาใส่ผมอย่าแรงแล้วลุกเข้าห้องน้ำไปอีกหน

“ปวดขี้อีกแล้วหรอวะ” ผมตะโกนถามมันออกไปแต่ก็ไม่สีเสียงตอบกลับมาสงสัยว่ามันคงจะกำลังเบ่งอยู่ กูบอกให้เคี้ยวให้ละเอียดๆไม่เชื่อกู เป็นไงล่ะมึง สมน้ำหน้า

แหนะ มีเปิดน้ำแรงกลบเสียงตดด้วย ถถถถถถถถ

Chanyeol’s part

หลังจากที่อ่านพาร์ทคนดึกดำบรรพ์พากษ์มา คราวนี้ก็ต้องมาอ่านของคนหล่อบ้างแล้วนะครับ อิอิ

อย่างที่รู้ๆกันผมปาร์คชานยอลเพื่อนสนิทกับคิมจงอินหรือว่าไค นั่นแหละครับสนิทกัน บ้านอยู่ติดกัน ตอนแรกๆนี่ก็ไม่กล้าเล่นด้วยหรอกครับ คนอะไรตัวดำฉิบหาย แต่ตอนนั้นที่โรงเรียนผมโดนล้อเรื่องหู ก็มีไอ่จงอินนี่แหละครับที่มาปกป้องผม

คนตัวดำทำไมใจดี ผมซาบซึ้งในตัวมันมากเลยครับ

หลังจากวันนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ

มันมักจะเอาสก็อตเทปมาแปะที่หูของผมทุกวัน มันบอกว่าจะได้ไม่โดนล้ออีก

เหมือนจะดีนะครับ แต่เหมือนมันตอกย้ำยังไงก็ไม่รู้เนาะ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมาขลุกอยู่ที่บ้านไอ่มืดมัน ที่จริงก็มาทุกวันอ่ะแหละ นี่ว่าจะขอแม่ย้ายสมโนครัวมาตั้งหลักปักฐานที่บ้านมันเลยนะครับเนี่ย

ผมนอนอ่านหนังสือแม็กกาซีนอยู่บนเตียงมัน พอผมเบื่อก็เลยกะจะชวนมันคุยซะหน่อย แต่พอเรียกแล้วไม่มีสัญญาณตอบกลับนี่มันน่าโมโหฉิบหาย

การให้ใครสักคนดมตดของคุณจะทำให้ความสัมพันธ์แน่นแคว้นกันมากขึ้น

ประโยคหนึ่งในหนังสือวัยรุ่นที่ผมพึ่งอ่านไปเมื่อครู่ฉุดให้ผมนึกอะไรดีๆออกแล้วล่ะครับ อิอิ

ผมเบ่งลมตดที่อยู่ในลำไส้ออกมาให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

เอามือไปรองตรงก้นงอนๆ

พอลมออกมา

กำมือพอให้อากาศภายในรักษากลิ่นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

แล้วโปะเข้าที่หน้ามัน

ดิ้น ไอ่สัดดิ้น ถถถถถถถถถถถถถถถถ

เห็นสภาพมันแล้วหยั่งกะไส้เดือนดำดิน

หลังจากที่มันหลุดพ้นจากกลิ่นเชื่อมสัมพันธ์มันก็ด่าผมใหญ่เลยครับ แถมยังถามไถ่เรื่องสุขภาพการขับถ่ายผมอีกนะ

จงอินนี่คือคนที่เป็นห่วงผมที่สุดแล้วล่ะครับ

ว่าแล้วก็ไปเอาออกซะหน่อย

ไอ่มืดมันชอบด่าว่าผมบ้ามั่งล่ะ ติ๊งต๊องมั่งล่ะ

แต่ถ้านิสัยไม่เหมือนกันก็คงคบกันไม่ได้หรอกครับ

กูรักมึงตรงนี้ จงอิน อ่าาาาาาา เหมือนไอติมแม็กนัมยังไงยังงั้น

หลังจากที่ผมลากมันมาดูของลับ ไอ่จงอินมันก็วิ่งไปอ้วกแตกอ้วกแตนที่อ่าง

แค่นี้ทำเป็นเวอร์

แล้วก้อนขี้ที่รักมึงจะลอยอยู่ให้กูชื่นชมอีกนานมั้ย กดเท่าไหร่ก็ไม่ลง แหนะ!! ยังขึ้นมาอีกนะสาดดดดดดดดดดดด

ผมออกมาล้มตัวลง ว่าไปที่นอนไอ่จงอินมันก็นุ่มดีนะครับ

แต่

พอมันบอกทับน้องนิ่มลูกมันเท่านั่นหล่ะ หมั่นไส้เลย

ดูท่ามันกอดเข้าไป ซุกเข้าไป

ไอ่ตุ๊กตานี่มันมีดีกว่าผมตรงไหนวะครับ

แข็งก็ไม่

อ่อนปวกเปียกเหอะ!!

แถมมันยังบอกขาดน้องนิ่มเหมือนสมองมันไม่ได้อีก

เอาจริงๆนะจงอิน ถ้ามึงทิ้งน้องนิ่มของมึงไปกูยอมเป็นคนปัญญานิ่มให้มึงกอดเลยเอา!

เพี๊ยะะะะะะ!!!

อิเหี้ยรู้เลย

นี่อุตส่าห์เข้าโหมดจริงจังนะ แม่งตบหน้าผมซะแดงเลย นี่กูนึกว่าเป็นนางเอกโดนนางร้ายตบนะเนี่ย

พอจงอินมันบอกตบยุงผมก็น้ำตาแทบไหลนองหน้า

ไม่ได้ซึ้งครับ

เจ็บ

เห็นมันบ่นร้อนๆผมก็ไม่คิดว่ามันจะถอดเสื้อ คือบั่บๆๆเวลามันถอดเสื้องี้ สีผิวมันคือน้ำตาลไหม้สวยงาม บวกกับซิกแพ็คเป็นลอนๆนั่นอีก

ชานยอลน้อยอยู่ดีๆมันก็คึกครับ แล้วเป็นหยั่งงี้ทุกครั้งไป

ทุกครั้งที่เห็นจงอินถอดเสื้อ

อึ๊บ!!!!!!!!!!ไมไหวแล้ว

ผมเลยตัดสินใจวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วรี่ พลางถอดกางเกงนักเรียนออกไม่คิดชีวิต

พลางเอื้อมมือไปเปิดน้ำให้ไหลลงมากลับเสียงแห่งอารมณ์ของผม

ยิ่งนึกถึงตอนมันไม่ใส่เสื้อแล้วล้มตัวนอนข้างๆนี่บั่บ

มือขวาผมนี่ขยับรัวไม่คิดชีวิตเลยล่ะครับ

อึกกกกก ซี้ดดดดดดดดดดดดด ไอ่เหี้ยจงอิน ทำไมมึงมีผลต่อน้องชายกูหยั่งงี้วะ








กลับไปเม้นได้ที่นี่นะครับ http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=1047699&chapter=2

โหยหวนฟิคในทวิตรณรงค์ติดแท็ก #จังไรโปรเจ็ค

.....



ลงฉลองวันเกิดพี่คริสครับผม

ขอบคุณที่สนับสนุนความจังไร

อ่านอย่างมีสติ หิวก็ไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยมาอ่าน

อยู่ที่นี่แหละ @Shin_MeeSo

soon... @_JiJai

ตอนหน้าเป็นพาร์ทของจื่อเทาคนมุ้งมิ้งของเรา

อาจจะจังไรไม่เท่าพี่ปาร์ค แต่อยากจะบอกว่า

ความจังไรมันสร้างกันได้เนาะ อย่าลืมเชียร์จื่อเทาของเราด้วยน้า ^^