คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสาม

#จังไรโปรเจ็ค

เจ็บตูดยังพอว่า...

แต่เจ็บใจนี่ยากเกินแก้...

“พ่อค้าบบบบบบ ส้วมเต็มค้าบบบบบบ”

หลังจากที่วิ่งเข้าห้องน้ำบ้านตัวเองรอบที่สามล้านแปดแสนรอบ เวอร์ไป นั่นแหละ สุดท้ายชักโครกที่รักแม่งดันกดไม่ลง ผมเลยต้องเดินบิดไปเข้าห้องน้ำที่บ้านจงอิน

“วันนี้พี่ปาร์คไม่ได้ไปเรียนจงอินจะคิดถึงพี่ปาร์คมั้ย อึ้บ!!! อูยยยยย” ห่ากิน นี่ขี้หรือมาสตาสทำไมมันเหลืองอร่ามเต็มคอห่านได้ถึงขนาดนี้ ไม่น่ากิน ไม่น่ากินยำมะม่วงราดครีมซอสกิมจิเลยจริงๆครับ

ปาร์คชานยอลก็แค่อยากลอง

หลังจากกิจกรรมการวิ่งเข้าห้องน้ำมารธรเริ่มที่จะสงบลง ผมก็เดินมาล้มตัวนอนลงกับที่นอนนุ่มของจงอินมันอย่างหมดแรงพลางเอื้อมไปคว้าน้องนิ่มมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบหน่อย

“สวัสดีอีนิ่ม แหนะหยิ่งนะมึงกูทักทายยังมาทำหน้าหมีใส่กูอีก ถามจริงคราบบนตัวมึงนี่คราบน้ำลายจงอิน หรือคราบน้ำรัก มึงอย่าให้กูรู้นะอินิ่มว่ามึงพรากพรหมจันทร์ไปจากมันอ่ะ ไม่งั้นนะมึงงงงงงง กูจะเอาหูตบให้นุ่นในตัวมึงกระจายเลย เฮ้อ...นี่กูคุยกับตุ๊กตา สมองกูไปหมดล้ะ” ผมเขวี้ยงอิน้องนิ่มลูกรักพ่อจงอินไปให้พ้นรัศมีส้นตีนด้วยความคิดถึงจงอินคนดำในใจพี่ปาร์คอย่างเศร้าๆ

วันนี้ชานยอลขี้แตกนอนโทรมอยู่บ้าน(จงอิน) ป่านนี้จื่อเทาคงทำคะแนนนำไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พี่ปาร์คกังวลใจจัง

ผมกระเพลกๆด้วยอารมณ์ที่เจ็บไข่ก็ไม่ใช่เจ็บตูดก็ไม่เชิงไปหน้าเครื่องเล่นเกมของเจ้าของห้องกะว่าจะเล่นแก้เบื่อซะหน่อยแต่ต้องหยุดชะงักหูสะบัดร้อยหกสิบองศาเลยครับ

‘เกลือแร่อยู่ในลิ้นชักข้างหัวเตียงเอาไปชงแดกซะ ห้ามแอบเล่นเกม ไปนอนพักซะไอ่ฟายชานยอล จากจงอินสุดหล่อ’

โน้ตสีชมพูแปอยู่ที่เครื่องเกม ผมหยิบออกมาอ่าน พออ่านจบเท่านั้นแหละ

อิเหี้ยฟสกวกดวาห่าสวหงกงกงาฟากวกวงกกงวว่ากสวดงงฟากฟ่ฟากสงกฟหกดดาสวงกกฟกดาวงหากสวดงหากากสวฟงงฟาสกาดด่สหวสกงงหฟทมหมากสหวฟงททมปสหวงฟงกสดาสหวหงงกงก่าผสหวงกงกงหวฟาก่กววฟงงฟเสวหงงกสกาสวฟงงฟงกงกาสสหวหงห่าสหวกงงฟ่กากสวกวกงงฟ่าก่ากสกวงกมาสวปงปงป

“แล้วจะไม่ให้กูรักมึงได้งายยยยยยยยยยยยย”

“กลับมาบ้านต้องขืนใจมันให้ได้ มาเป็นเมียกูเถอะ คิมจงอิน เหอะๆๆๆๆๆๆ” นี่กูนั่งหัวเราะเหมือนคนบ้าโรคจิตก็ไม่เชิง กรุบกริบว่ะชีวิตกูเนี่ย

พอตกเย็นเท่านั้นแหละ ทำไมจงอินไม่กลับบ้าน ปาร์คชานยอลนอนเกาไข่รอนานแล้วนะ

ผมโทรไปหาจงอินครับ แล้วมันก็พูดไม่รู้เรื่อง งุ้งงิ้งๆๆๆเหี้ยอะไรไม่รู้ นี่กูคุยกับคนหรือคุยกับยุงวะครับ

พอ คราวนี้ต้องจับใจความให้ได้

“จงอินมึงอยู่ไหนเนี่ย”

“กูอยู่ร้านเหล้า” ไม่ชวนอ่ะครับ ผมค่อนข้างจะน้อยใจอยู่มากมายเฉินศาล????? ไอ่สัดงงอ่ะดิ มหาศาลไง
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

“ไปกับใคร มึงรู้ไหมกูเกาไข่เอ้ย!! ตั้งใจรอมึงกลับบ้านนะ” เอารางวัลออสก้ามาปาหน้าผมที

“เอ่อ...ก็มากับ...จื่อ”

“จื่อเจ่อเหี้ยไรกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้ มีคนมาซื้อถ่าน”

“จงอินมากับผมครับ ชานยอลไม่ต้องห่วงนะ เมียผม ผมดูแลเองได้ นอนขรี้แตกอยู่ที่บ้านไปเถอะครับ”

“ไอ่จื่อเทานี่มึงกล้าลักพาตัวจงอินเมียกูไปหรอ ไอ่เหี้ยตัดสายกู ตัดสายกู ขึ้นเลยสาดดดดดดด” และผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นจากความโกรธ

ว่าวครับ

โกรธคือว่าวโมโหก็คือว่าว

หลังจากที่นอนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสีขาวขุ่นจนน่าพอใจ จนป่านนี้ก็สี่ทุ่มกว่า ทำไมจงอินไม่กลับบ้าน โทรไปก็ไม่รับ

GPS

 นี่อยากเอาหูตบหน้าตัวเองสักสองที ว่าแล้วผมก็ตรวจหาจุดที่จงอินอยู่ด้วยจีพีเอสแสกนกรรม ริวจิตสัมผัสก็ยังอาย

ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ไปอย่างไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้กำลังจะไปทวงเมียคืน ก็ไม่คิดว่าโทรศัพท์จะตกลงไปกระแทกจุดซ่อนเร้นของน้องนิ่มมันจังๆ สรุปแล้วน้องนิ่มนี่ตัวผู้หรือตัวเมียครับ

พิมพ์ 1  ตัวเมีย

พิมพ์ 2 ตัวผู้

พิมพ์ 3 ไม่รู้ไอสัส

ส่งมาที่ 6969696969696969 ค่าบริการ 69 บาทต่อข้อความ

วิ่งไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก ข้างขาเสียดสีกับไขทุกครั้งที่ก้าวเท้าไป นี่กำไข่วิ่งไปนะครับ โกรธครับ

จงอินตอนนี้มันอยู่ที่บ้านอิจื่อเทาเหาขึ้นหัว ผมจะไปทวงคนรักคืนครับ

“ประตูบ้านล็อค มึงเฉียบขาดมากจื่อเทา” ผมนั่งลงขุดดินที่หน้าบ้านมันกะว่าจะดำดินลงไปแล้วโผล่ในบ้านมัน ซึ่งผมชะงักเล็กน้อย มันอาจจะเป็นวิธีที่ดูเซียนเกินไป เอาวิธีที่คนทั่วไปเขาทำกันก็พอ

ผมวิ่งไปหยิบชะแลงที่บ้านออกมาแล้วบรรจงงัดประตูบ้านมันอย่างเบามือ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับปาร์คชานยอล

พองับประตูบ้านไอ่เทาจนเข้ามาได้ ผมยังไม่อยากโดนข้อหาทำลายข้าวของคนอื่นครับ กลอนประตูนี่ยังคามือผมอยู่เลย ผมเลยเอากลอนไปใส่ไว้ที่เดิม

“ชานยอลนี่มึงแนบเนียนมาก เห่ย เสียงอะไร” ด้วยสถานะที่หูกางมากกว่าชาวบ้าน ทำให้อัตราการได้ยินของผมมันชัดแจ้งซะไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง

ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจยิ่งแตกสลาย

“ อื้ออออ จื่อเทา เบาๆ”

“นี่เพิ่งเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเองนะครับ”

“อ๊ะ เจ็บว่ะ”

“จับนี่ไว้ครับ แล้วจะรู้สึกดี”

“อื้ออออ จือเทา ไม่ไหวล่ะ เร็วๆเลยกูเสียว”

“อืมมม ใจเย็นสิครับ”

หลังจากที่ผมเอาหูแนบไปกับบานประตูห้องนอนไอ่เทาผมก็ได้ยินอะไรที่ค่อนข้างจะทำให้ผมเสียใจที่เพื่อนรักของผมโดนมันปู้ยี้ปู้ยำแบบนี้

บทสนทนาแบบนี้จะไม่ให้กู 3P อย่ามาเรียกกูปาร์คชานยอล อิเหี้ยะ

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!

ผมเปิดประตูไปด้วยใจที่แรงกล้าราวกับกูเป็นซุปเปอร์ฮีโร่มาร่วมวง

“พวกมึงทำแบบนี้หมายความว่าไง มีอะไรกันแบบนี้ลับหลังกูแบบนี้รู้ไหมว่ากูเสียใจ ไอ่สัส อุตส่าแอบว่าวมานานแสนนานไม่คิดเลยว่าพวกมึงสองคนจะทำร้ายจิตใจกูด้วยการมาซั่มกันแบบนี้โดยที่ไม่มีกู ถึงแม้กูอยากจะเก็บจงอินไว้อึ้บคนเดียวก็เหอะ แต่ถ้าพวกมึงยอมให้กู 3P กูก็จะยอม แต่ทำแบบนี้มันไม่ถูก ขนาดมึงทำอะไรกันมึงยังไม่ล็อคประตูเลย นี่กะจะให้กูเสียใจยันไข่หดเลยใช่ม่ะ”

“ไอ่เหี้ยยอลมึงเป็นอะไร”

หลังจากที่ผมหลับหูหลับตาพูด จงอินมันก็พูดเรียกสติของผมกลับมา

ภาพที่เห็นคือ จงอินนั่งกึ่งนอนอยู่บนที่นอนใหญ่โดยมีจื่อเทาถือสำลีอยู่ในมือ ทั้งคู่กำลังมองมาที่ผมอย่างงงๆ

“ว้าววววววว มึงเล่นอะไรกันน่าสนุกจัง” หลังจากที่สติกลับมาผมก็ไปนั่งข้างจงอินแล้วคว้าคอมันมาโอบอย่างเป็นกันเอง เหมือนกูไม่เคยพูดอะไรออกไป ผมก็ได้แต่พาวนาให้มันฟังไม่ทันก็พอ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

“นี่ชานยอลคิดอะไรอยู่ครับเนี่ย อกุศลจริงๆ” คำพูดของคนที่กำลังตั้งใจจิ้มๆอะไรลงที่ส้นตีนของจงอินก็โผล่งถามขึ้นมา

“ชานยอล” จงอินส่งสายตาอมหิตมาให้ผม มันช่างน่ากลัวเสียยิ่งกระไร

“แหม ใครจะไปรู้ดูมึงสองคนพูดกันดิ อื้อๆ อ๊ะๆ เสียวๆ เป็นใครมันก็คิดทั้งนั้นแหละ”

“ไอเทามันทำแผลให้กู โอ้ย เชี่ยมึงเบาๆจื่อเทากูเจ็บ”

“จับผ้าขนหนูไว้ครับจงอิน ไม่งั้นก็เอามากัดไว้ก็ได้”

“แล้วนี่พวกมึงไปทำอิท่าไหนถึงได้เจ็บตัวอ่ะ”

“ก็กูเมาแล้วทีนี่ก็เดินกลับบ้านมา เซไปเซมา แม่งเสือกไปเหยีบบตะปูเข้าซะงั้น ซี้ดดดดดด เจ็บสัส”

“เสร็จแล้วครับ ผมว่าจงอินต้องระวังไม่ให้แผลโดนน้ำนะครับ เดี๋ยวแผลมันจะอักเสบ”

“แล้วเสือกทิ่มตีนกูตรงง่ามนิ้วอีก ซวยจริงๆ” จงอินบ่นอิดออด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด

“ไม่ต้องเป็นห่วงเมียกูกูดูแลได้ มึงไปเก็บใบไผ่มาแทะไป๊ เอออย่าลืมเก็บหน่อไม้มาฝากกูด้วย กูอยากกิน”

“มีแต่หญ้า สนใจไหมครับ”

“มึงจะเถียงกันอีกนานไหม หรือจะเถียงกันจนกว่ากูจะขาว เฮ้อออออ ง่วงสัด” จงอินล้มตัวลงนอนด้วยท่าทีอิดโรยจากการเมา

“มึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ นี่กูยังไม่ได้สะสางเรื่องที่มึงไปกินเหล้า” ผมดึงคนตัวดำให้ลุกขึ้นมา นี่มึงล้มตัวไปไม่ถึงสองวิ ตามึงลืมไม่ขึ้นแล้วอ่อ

“ผมว่าจงอินก็มีวุฒิภาวะทางร่างกาย ทางสมองพอที่จะกินได้นะครับ”

“จงอิน มึงสัญญาแล้วใช่มั้ยว่ามึงจะแดกนมกล้วยเป็นเพื่อนกูจนกว่าจะเรียนจบ นี่มึงผิดสัญญา กูเสียใจ ฮึก”

ป้าปปปปปปป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงลมสะบัดพัดโบกผ่ามือจงอินให้มากระทบกับหนังศีรษะของผมอย่างจัง สัสเด้ยตอนแรกจะร้อง แม่งกริบเลยกู

“กูก็ยังกินนมกล้วยทุกวันตามสัญญา กูผิดสัญญาตรงไหน แดกเหล้านี่ไม่เกี่ยวกันนะ แล้วต่อจะให้เรียนจบกูก็จะแดกนมกล้วยเป็นเพื่อนมึงต่อไปเรื่อยๆ เพราะงั้นเลิกงี่เง่าได้ล่ะปาร์คชานยอล กูง่วง” จงอินมันเล่นเอาผมแทบอยากจะขืนใจมันเสียให้รู้แล้วรู้รอด คนอะไรหลับตาพูดยังน่ารัก

“ไป ไปนอนที่เรือนหอของเรา”

“นอนเนี่ยแหละ ขี้เกียจล่ะ”

“ไม่เป็นไรนะจงอิน เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปเอง”

หมับ!!!!!!!!!!

“ชานยอลครับผมว่าชานยอลกลับบ้านไปนอนเถอะนะครับ จงอินคงจะเพลีย” ผมกำลังจะอุ้มจงอินในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าหออยู่แล้วเชียวววววว ขัดกูตัลหลอดดดดดดด

“เอางั้นก็ได้ ฝันดีล่ะกัน” ผมวางจงอินให้นอนเหมือนเดิม ไอ่เหี้ยนี่ก็หลับลึกจริ๊งงงง อุ้มแล้ววางมึงก็ยังไม่ลืมตามาห้ามเลยนะ ผมทำท่าจะเดินออกไปก็เห็นว่าไอ่จื่อเทามันขึ้นไปนอนขนาบข้างจงอินเรียบร้อยล่ะ

ฟุบ

ผมรีบวิ่งไปนอนขนาบข้างจงอินอีกข้างด้วยความเร็วแสง ไอสไตน์ยังงงนี่กูคนหรือควายธนู อิอิอิอิ จื่อเทามันก็มองผมด้วยสายตาที่แบบมันคงต้องทำใจ

“เฮ้อผมรู้แล้วล่ะครับว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ถึงให้ไล่ชานยอลเหมือนหมาชานยอลก็คงไม่ไป นับถือหนังหน้าชานยอลเลยจริงๆครับ”

“ใช่จื่อเทา หนังหน้ากูเนี่ยปูนซีเมนต์เรียกพี่เลยนะ พูดแล้วก็ก็ภูมิใจ จงอิน”

“ชานยอลมึงนอนเฉยๆได้ไหม สะกิดทำเหี้ยอะไร”

“กูเพิ่งกอดน้องนิ่มก่อนมาหามึง ถ้ามึงนอนไม่หลับมึงมากอดกูก็ได้นะ” อันที่จริงผมก็ตอแหลไปงั้นแหละครับ ผมหยิบอิน้องนิ่มมาตบสองทีก่อนมานี่ต่างหาก

“อืม” จงอินตอบรับกลับมาเบาๆแล้ววาดแขนโอบมาที่กลางตัวผม

ผมเห็นจื่อเทาหันหลังตะแคงไปอีกข้างหนึ่ง ส่วนผมก็นอนแข็งอยู่อย่างนี้

ใช่ครับ

แข็งเลยครับ

ชานยอลน้อยพองขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย

คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมคิดว่ามันคงจะแข็งแบบนี้ไปยันเช้าเลยล่ะครับ

ตราบใดที่จงอินมันยังกอดผมอยู่อย่างนี้ล่ะก็นะ

อึ้บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ปล.เรื่องแบบนี้พี่ปาร์คไม่ได้หมกมุ่นนะครับเด็กๆพี่ปาร์คแค่ทำตามหัวใจ ฝืนไม่ได้

ปปล.ความจังไรมันค้ำคอ

ร่วมติดแท็กในทวิต #จังไรโปรเจ็ค คับป๋ม -3-

กลับไปเม้นด้วยนะครับ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=4

.....

เห็นพี่ปาร์คเป็นแบบนี้ แต่พี่ปาร์คก็มีหัวใจนะครับ
ตอนต่อไปเป็นอะไรที่บั่บ...
หกดด่หาสกากส่หสดวหกดสห่ดวหดวาาห่ดหสด
หกาสหดาก่ากส่ดกาห่ดสกวกสฟงกหวาสหก่ดห @Shin_MeeSo

soon... @_JiJai
พี่ปาร์คอย่ามาผงาดให้มาก
จื่อเทาตอนหน้ามาแน่ หึหึ! #จื่อเทาจะสู้นะครับ อิอิ ^^
เจอกัน จุ๊บ!

คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสอง

#จังไรโปรเจ็ค

หาววววววววว~

คลาสเรียนยามสายของวันโคตรน่าเบื่อ เมื่อวานเล่นเกมส์เพลินๆก็โดนกำตดมาให้ดม แถมยังพาไปดูขรี้ถึงในห้องน้ำ นี่ก็ไม่เข้าใจหรอก สนิทกันแล้วทำไมต้องพากูไปดูขรี้..

คิมจงอินได้แต่คิดแล้วก็สงสัย?

“หาวปากกว้าง แล้วยังนั่งเหม่อไม่สนใจการเรียนอีกนะครับ จงอินโง่อยู่แล้วนะ ถ้าโง่ลงกว่าเดิมจะทำยังไง?”

ให้ทายเสียงใคร..

ท๊าดา เสียงเพื่อนรักอีกหนึ่งคนของคิมจงอินเอง

ฮวังจื่อเทา

เพื่อนคนจีนปัญญาอ่อนที่เพิ่งรู้จักกันตอนมอต้นเพราะจื่อเทาย้ายจากประเทศบ้านเกิดเพื่อมาศึกษาหาความรู้ที่นี่ ถถถถถ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้อยากย้ายมาหรอกแต่ติดตรงที่ถ้าอยู่จีนคนเดียวเกรงจะอดตายก็เลยย้ายมา บ้านมันก็อยู่ข้างๆบ้านผมกับชานยอลนั่นแหละครับ แต่จื่อเทาค่อนข้างเป็นคนมีมารยาทไม่บุกบ้านคนอื่นเป็นกิจวัตรแบบปาร์คชานยอล

พูดกันตรงๆเลยนะผมว่าจื่อเทาหน่ะเป็นคนมุ้งมิ้งนะนางสะพายกระเป๋าแพนด้าเหมือนหน้าของนางไปเรียนด้วยทุกวันเลย พูดจาก็ไพเราะเสนาะหู ถึงหน้าจะเหี้ยมไปหน่อย แต่จงอินให้ระดับความมุ้งมิ้งแบบสามผ่านนะ!!

แต่ก็อีกนั่นแหละ อาจเพราะจื่อเทาอยู่กับชานยอลและผมมากเกินไปก็ได้ตอนนี้เลยเริ่มติดเชื้อความจังไรมาหน่อยๆแล้ว โธ่!! จื่อเทาผู้มุ้งมิ้งของจงอิน ถถถถถถถถถถถถถถถถ

“จงอินครับ เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะครับ สงสารผมแล้วก็คนอื่นที่ต้องมาพบเห็นนะครับ” จื่อเทาพูดหน้านิ่งแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อ แต่จงอินแอบเห็นนะว่ามันแอบยิ้ม

ขอจงอินเงิบสามวิได้ไหม?

คนมุ้งมิ้งของจงอิน เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ ถถถถถถ จงอินอยากจิครายยยยยยT-T

“จงอินครับ อ้าปากมากๆระวังน้ำลายไหลนะ”

นั่นไง!! นี่พูดแล้วไม่หันมามองด้วยนะ คือเหน็บจงอินนะแต่มือยังจดแลกเชอร์ตายังจ้องกระดานอยู่นะ

“กวนตีนหว่ะ..”จงอินพูดเสียงเบา แต่จื่อเทาได้ยินชัดนะบอกเลย!!!

“ก็ติดมาจากจงอินกับชานยอลแหละครับ”

ยอกย้อนนนนนนน!! จงอินได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ แต่ปล่อยไปก่อนนะ ไม่อยากทำร้ายแพนด้า ชิ!!

ร่างโปร่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่นานก็หลับไป ส่วนคนที่จดแลกเชอร์อยู่ยิกๆเมื่อกี้ก็ได้แต่หันมามองยิ้มๆ

คนอะไรไม่รู้ ขนาดหลับยังน่าร๊อคเลย ^[]^

แก๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ~

เสียงออดหมดคาบเรียนที่สองของวันดังขึ้น แต่คนที่ฟุบหน้าหลับอยู่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย แต่ไม่เป็นไรจื่อเทามีวิธีครับ..

ฟู่~

“ไอเชี่ยยยยยยยยย!!” จงอินสะดุ้งตื่นเพราะถูกเป่าหู แม่ม ขนลุกไปทั้งร่าง TT หันไปมองข้างๆก็เห็นจื่อเทานั่งยิ้มอยู่ โอ๊ยยย!! กวนตีนหว่ะ-0-

“จงอินตื่นซักทีนะครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกแต่เห็นจงอินไม่ตื่นซักทีก็เลยเป่าหูจงอินนิดหน่อย สยิวไหมครับ?” จื่อเทาเอ่ยถามหน้าทะเล้น เป็นใบหน้ากวนประสาทที่อยากจะยกเท้าขึ้นมาลูบ!!!

“กวนตีน!!” จงอินบ่นงุ้งงิ้งเบาๆ แต่จื่อเทาก็ได้ยินอยู่ดี!!

“ก็บอกแล้วว่าติดมาจากจงอินกับชานยอล” จื่อเทายักคิ้วจึ๊กๆให้จงอินด้วยหนึ่งที

ผลคือจงอินชูนิ้วกลางมาให้ จื่อเทาหัวเราะร่า..

“นิ้วกลางจงอินเล็กจังนะครับ ผมอยากเห็นของที่คล้ายๆนิ้วกลางแต่ใหญ่กว่านี้จัง เห็นชานยอลบอกว่ามันดำ อืมมม แต่ผมก็อยากดูดนะ..”อะไรคือการที่ฮวังจื่อเทาพูดประโยคนี้แล้วทำท่าทางโมเอร้ล้านแปดซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาตัวเองด้วยการจิ้มแก้มวะ? =0=

แต่ช่วยโฟกัสประโยคที่คนข้างๆนี่พูดออกมานิดนึงแล้วกัน

นี่แพนด้ามุ้งมิ้งของจงอินกลายเป็นคนจังไรแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หรือลับหลังจงอินจื่อเทาจะแอบไปฝึกปรือวิชามากับไอชานยอล!!!!

“จงอินไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ผมก็แค่อยากจะกินไอติมช็อคโกแลตหน่ะครับ” พูดจบก็ยิ้มร่า

ว่าแต่ว่านะ..ไอติมช็อคโกแลต พร่อง!!!!

แม่มสาบานเหอะ ว่าเมื่อก่อนมันเป็นคนมุ้งมิ้ง นี่จงอินไม่อยากจะเชื่อ!!!

“ไอเชี่ย” นี่คงเป็นคำด่าที่ดีที่สุดเท่าที่จงอินจะคิดได้แล้วหล่ะครับ ถถถถถถถถถถ-0-

“จงอินไม่ต้องชมผมหรอกครับ ผมเขิน” เอามือปิดหน้าแล้วบิดไปมาประหนึ่งสาวน้อยแรกแย้ม จื่อเทา ไอแสรดดด!!

ไม่คุยกับแม่มแล้ว คาบที่สามเริ่มแล้วด้วย นอนแล้วนอนๆๆๆ วันนี้อยู่กับแพนด้าแค่สองคนเพราะชานยอลมันท้องเสีย แต่ก็นั่นแหละ นานครั้งนะที่จะนั่งเรียนกันแค่สองคน แต่ครั้งนี้จงอินเหมือนได้รู้อะไรใหม่ๆในตัวจื่อเทามากมายเลย

อย่างแรกก็คือ..แพนด้าไม่มุ้งมิ้งอีกต่อไปแล้ว

อย่างที่สองคือ..แพนด้ากำลังตอแหลว่าตัวเองยังคงเป็นคนมุ้งมิ้ง

อย่างที่สามคือ..ความจังไรได้แพร่กระจายสู่ตัวแพนด้าเรียบร้อยแล้ว

อย่างสุดท้ายก็คือ..จงอินง่วงมาก ของีบแปร๊บนะครับ ถถถถถถถถถ

***********************

แก๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~

ออดคาบสามดังบอกหมดเวลา ถึงเวลาพักกลางวันที่รอคอยเสียที แต่จงอินก็ยังคงหลับอยู่เหมือนซ้อมตาย คือจงอินมาเรียนไม่ได้ตั้งใจเรียน จงอินแค่มาหลับ พอจะสอบก็มาเกาะแข้งเกาะขาให้จื่อเทาติวให้ ถถถถถถถถถ

แต่จื่อเทาก็ทำแหละนะ เอาเถอะเรียกจงอินดีกว่าเนาะ ว่าจะบอกอะไรซักหน่อยแล้วชวนไปกินข้าวกัน!

“จงอินครับ”

“…”

“คิมจงอินครับ”

“…”

“ไอเหรี้ยคิมจงอินครับ”

จงอินหันขวับมามองจื่อเทาแบบมึนๆ เมื่อกี้จื่อเทาผู้มุ้งมิ้งเรียกคิมจงอินว่า ไอเหรี้ยคิมจงอิน อะครับ TT

“ทำไมต้องพูดไม่เพราะกับกูด้วยครับ ไอแพนด้า!!” หน้างอใส่แม่มเลย งอล!!

“แหนะ! ทำมาเป็นหน้างอใส่ คิดว่าน่ารักเหรอครับ?" จื่อเทาถามพร้อมกับโปรยรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อสุดๆมาให้ แต่จงอินนี่ซิ ไม่ตลกด้วยนะครับ ถถถถถถถถถถถถ

“…” จงอินเงียบ นี่ว่าอะไรก็ได้อ่ะมาว่าไม่น่ารัก(?)นี่จงอินงอนละบอกเลย!!

“ไม่เอานะครับจงอิน ไม่หน้างอซิครับ น่ารักครับ น่ารัก แล้วไม่ต้องมาทำปากคว่ำแบบนั้น เดี๋ยวผมจับจูบนะครับ!!” หลังจบประโยคนี้ของจื่อเทา จะบอกอะไรให้คิมจงอินหน่ะกลั้นฟิน แทบตายแหนะ ถถถถถถถถถถถถถ

“เออๆๆๆๆ แล้วเรียกกูมีไรครับ คุณจื่อเทา?!” กลั้นฟินเอาไว้แล้ว อึ๊บเรียบร้อยจงอินจึงเอ่ยถามถึงจุดประสงค์หลักที่จื่อเทาเรียกตนเองเมื่อครู่

“ก็ว่าจะชวนจงอินไป ปลูกป่า ดำน้ำ ดูปะการัง เต้นแอโรบิค เล่นโยคะ หมุนฮูลาฮูปไถสเก็ตบอร์ด ไปด้วยกันไหมครับ?”

อห!!! นี่แพนด้าจื่อเล่นมุก ถ้าชานยอลอยู่แม่มต้องตกตะลึงสุดชีวิตอ่ะO[]O

จื่อ มึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

“ไม่ไป แค่อย่างแรกก็เหนื่อยเกินละ ไอแสรดดดด!!” ซักพักเมื่อหายอึ้งจึงเอ่ยตอบ

“ฮิฮิงั้นเย็นนี้ไปกินเหล้ากันนะครับ” จื่อเทาหัวเราะคิกที่เล่นมุกแล้วจงอินอึ้งได้(?)จากนั้นจึงเข้าจุดประสงค์หลัก ถึงจื่อจะมุ้งมิ้งแต่จื่อก็กินเหล้าเป็นนะครับ

“เออ ก็แค่เนี้ย!!” จงอินเอ่ยตอบ

“แล้วไม่ต้องชวนชานยอลไปด้วยนะครับ เพราะผมไม่อยากเจอหน้าเข้าใจไหมครับจงอิน?” จื่อเทาถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ไม่เข้าใจ ชานยอลเป็นเพื่อนกูนะเป็นเพื่อนมึงด้วย ทำไมมึงถึงไม่ชอบมันวะ!?” จงอินถามอย่างข้องใจ

“ผมเกลียดหูชานยอลครับ จบนะครับไม่ต้องพูดละ ไปกินข้าวกันครับ พักกลางวันแล้ว” บอกปัดตัดบทแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของเพื่อไปทานข้าว ปล่อยให้จงอินนั่งหมั่นเขี้ยวไอคนพูดอยู่คนเดียวในใจ

ไอแพนด้าจื่อ -0-

กวนตีน..หน้านิ่งสไตล์ เดี๋ยวปั๊ดจกตับมาแดกแม่มเบยยยยยยยยย!!!

“เกลียดมึงหว่ะ” จงอินพึมพำเบาๆ แต่จื่อเทาได้ยินชั๊ดเจนนนนนน

“แต่ผมชอบจงอินนะครับ!!!” และประโยคที่ตอบกลับมา จงอินก็ได้ยินชั๊ดเจนนนนนน เพราะไอบ้านี่ดันตอบเสียงดังอะดิ!!
เพื่อนในห้องที่ยังไม่ออกไปทานข้าวหันมามองกันใหญ่เลย ถถถถถถถ จงอินไม่มีตัวช่วยด้วยอ่ะ เพราะชานยอลไม่อยู่ ชานยอลขรี้แตกอยู่ที่บ้าน แต่คิดอีกทีถ้าชานยอลอยู่ จงอินก็คงจะอายกว่านี้เพราะทั้งชานยอลและจื่อเทาก็กวนประสาทพอกัน
โง๊ยยยยยยยยยย เกิดเป็นคิมจงอินแม่ม น่าสงสารยิ่งกว่าวัลลี ถถถถถถถถถถถถถถถ

“หุบปากไปเลยมึง!!” สุดท้ายแล้วคิมจงอินก็ต้องแก้ปัญหาด้วยการ หันไปด่าแล้วเก็บของอย่างไวที่สุดก่อนจะสะบัดตูดออกไปอย่างรวดเร็ว..

เกลียดแพนด้า ชิ!

เมื่อเห็นว่าจงอินเดินไปแล้ว จื่อเทาก็แอบลอบยิ้ม ได้กวนตีนจงอินวันละนิดจิตแจ่มใสเนาะอิอิ

จากนั้นก็เดินตามจงอินออกไปกินข้าวกลางวันกันสองคนโดยไม่มีมารที่ชื่อชานยอลคิคิ

*************

การเรียนคาบบ่ายหมดไปอย่างรวดเร็วตกเย็นผมและจงอินก็พากันมาร้านเหล้ากันนั่นแหละครับ ไปกันสองคน..

อ่า ยังดีที่จงอินยังเห็นแก่ผมอยู่บ้าง ไม่พาปาร์คชานยอลมาด้วยอย่างที่ผมบอกจริงๆ แต่ก็แอบเห็นอะนะ ว่าแอบรับโทรศัพท์ชานยอลคนหูพับตลอดเลย

นั่นไง โทรมาอีกละ!

แต่ครั้งนี้ เดี๋ยวผมคุยให้เองครับ!!!

“เออ..ก็มากับจื่อ...”

หมับ~

แย่งมือถือมาจากจงอินได้ผมก็กรอกเสียงลงไปทันที

“จงอินมากับผมครับ ชานยอลไม่ต้องห่วงนะ เมียผม ผมดูแลเองได้ นอนขรี้แตกอยู่ที่บ้านไปเถอะครับ” พูดจบผมก็กดตัดสายไป ได้ยินแว่วๆถึงคำด่าสารพัดล้านแปดจากปลายสาย แต่ใครจะสน..

ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร!!!

ผมส่งมือถือคืนจงอินไปและก็เห็นว่าเจ้าตัวทำหน้ามุ่ย ถถถถถถถถถถถถ

คนอะไรทำหน้ามุ่ยยัง น่าร๊อคเลย!!

สมแล้วที่เป็นเมียฮวังจื่อเทา ฮิฮิ^[]^

“เป็นไรครับจงอิน มากินเหล้ากับผมทั้งทีทำหน้าให้มันดีๆหน่อยซิครับ”

มือหนาจับคางคนหน้ามุ่ยไปมา บีบเล่นเบาๆให้อีกคนหายหน้ายุ่งเป็นตูดหมูแบบนี้

และก็ได้ผลเพราะ..

“อ่อยอูอ้ายแอ้วอับ อูอะอิ๊มแอ้ววววว(ปล่อยกูได้แล้วครับ กูจะยิ้มแล้วววว)”

เท่านั้นแหละจื่อเทาก็ยิ้มอย่างพอใจและปล่อยคนหน้าหมูแต่น่าร๊อคคคคให้เป็นอิสระ แต่ไอคนที่บอกจะยิ้มก็ยังไม่ยิ้มอยู่ดีนี่ซิ

“ไม่เห็นจะยิ้มเลยหล่ะครับ?!”

^-----^

แล้วผมก็ได้รอยยิ้มกวนตีนจากจงอินมาหนึ่งยิ้ม เอาเถอะถือว่าทำอะไรก็ดูมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งน่าแกล้งไปหมดหรอกนะคิมจงอิน ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงด้วย ถถถถถถถถถถถถ

“ครับๆๆๆๆๆ พอละพอไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม ไป ไปกินเหล้ากันครับ วันนี้ป๋าจื่อจะเลี้ยงน้องจงอินเองนะครับบบบ”

กอดคอลากคนน่าร๊อคหน้ามึนนี่เข้าไปในร้านเหล้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ

วันนี้เต็มที่ไปเลยนะครับจงอิน..เดี๋ยวผมจะมอมเหล้า เอ๊ย! เลี้ยงเหล้าจงอินเอง อิอิ^^

*************

“แพนด้าโชนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!” เสียงงุ้งงิ้งของจงอินดังขึ้นพร้อมชูแก้วสูงเพื่อให้จื่อเทาชนแก้วด้วย ซึ่งคนโดนเชิญชวนให้ชนก็ไม่ขัด ชนแล้วชนอีกจนตอนนี้แก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว รู้แต่ว่าจงอินคงเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน

นี่แสดงว่าแผนมอมเหล้าได้ผลเหมือนกันแฮะ ^,.^

จื่อเทายกยิ้มอย่างสุขใจ มีความสุขนะมอมเหล้าเมีย(?)ได้ อิอิ><

“ยิ้มไรมึง ประสาทแดกเหรอ โชนดิโชนนนนนนนนนนนนนน”

เอ๊า! โชนก็โชนนนนนนนนนนนนนนนน!!

จื่อเทาเออออชนแก้วต่อไป ปล่อยให้จงอินได้เมา เพราะรู้ว่าอยู่กับชานยอลจงอินคงไม่ได้ดื่มเหล้าเท่าไหร่ ไม่เมาเหล้าเพราะเมาตดชานยอลที่ชอบเอามาให้ดมมากกว่า

เพราะฉะนั้นเมื่อจงอินอยู่กับผมก็ เมาเหล้าได้เต็มที่ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง ^^

“จื่อ กูเมาแล้วหว่ะ” จงอินพูดเสียงเบา แถมยังเอนตัวมาซบผมอีกต่างหาก

วรั๊ยยยยยยยยย!! จื่อขอฟินแปร๊บบบนะครับบบบ><

“จื่อกูเมาจริงๆนะ” เมื่อจื่อเทาไม่ตอบรับอะไรจงอินก็ยิ่งไถตัวซบลงมาไม่หยุด

จงอินควรรู้ซิ ว่าผมชอบเล่นกีฬาในร่มนะ -,.-

“จื่อเทาอ่า นี่กูเมามากเลยร้อนด้วย กลับกันเถอะนะ” คราวนี้ไม่ใช่แค่พูด ไม่ใช่แค่ซบ จงอินยังแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวบางจนเห็นแผ่นอกสีแทน(ขาว)เซ็กซี่ของตัวเอง มือเรียวของจงอินกระพือเสื้อไม่หยุดแล้วบ่นว่าร้อนๆๆไม่ขาดปาก

ชิบหาย!! จื่อจิไม่ทนนะครับ O[]O

“จื่อเทาอ่า กลับกันเถอะ” ใบหน้าเซ็กซี่ชื้นเหงื่อเงยขึ้น ดวงตาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาคมสองตาประสาน หัวใจเต้นตึกตัก ใบหน้าค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ เกือบแล้ว อีกนิด อีกนิด ปากก็จะแตะกัน อีกนิด อีกนิ๊ดดด..

“คุณลูกค้าครับ..” พนักงานเสริฟที่เข้ามาไม่ได้ดูจังหวะและเวลา ไอเขร้!! มีมีดไหมจื่อเทาขอเอามาปาดคอไอพนักงานคนนี้ซักที -0-

“อะไรครับน้อง” จื่อเทาผละออกจากใบหน้าโคตรยั่วยวนของจงอินเพื่อนหันมาคุยกับพนักงานแทน หันมาก็เห็นพนักงานตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มยืนเท้าสะเอวมองอยู่อย่างไม่สบอารมณ์

“จะบอกว่า..ผู้หญิงโต๊ะนู้นฝากโพสอิสมาให้ครับ” มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนและหยิบโพสอิสสีส้มแสดออกมาให้ ก่อนจะทำหน้าหน่ายๆใส่หนึ่งที่แล้วเดินจากไป ก่อนเดินไปจื่อเทาแอบเหลือบไปเห็นว่าเด็กคนนั้นชื่อ ‘แบคฮยอน’ ไว้ครั้งหน้าจะส่งคนมาแกล้ง เด็กนิสัยไม่ดีขัดจังหวะคนอื่น

เมื่อกี้จะได้จูบปากจงอินอยู่แล้วเชียว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ -0-

ว่าแต่กลับไปจูบกับจงอินตอนนี้ยังทันไหมนะ?

จื่อเทาหันกลับมาสนใจคนเซ็กซี่ต่อ และก็ต้องผิดหวังเมื่อจงอินหลับไปแล้ว

โฮกกกกกกกกกกกก อีกนิดเดียวจะได้จูบปากจงอินอยู่แล้วเชียวนะ ถถถถถถถถถถถถถ เซ็ง แพนด้าเซ็ง!!!

เอากระบองวูซูที่บ้านมาพังร้านแม่ม - -‘

ฤกษ์ไม่ดีละครับวันนี้ จะจูบไม่ได้จูบ อุตส่ามอมเหล้าได้แล้วแท้ๆ ถถถถถถถถถถ กลับบ้านก็ได้ครับ แต่กลับบ้านจื่อนะครับไม่ใช่บ้านจงอิน เพราะถ้าให้เดาตอนนี้บ้านจงอินคงมีแขกไม่ได้รับเชิญมานอนขรี้รออยู่ในบ้านเรียบร้อย

ถถถถถถถคนขรี้แตกก็อยู่ส่วนคนขรี้แตกเถอะนะครับชานยอล วันนี้จงอินจะไปนอนบ้านผมครับ บายยยยยยยยยย!!!!

สกรีมฟิคในทวิตช่วยแท็ก #จังไรโปรเจ็ค

กลับไปเม้นได้ที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=1047699&chapter=3

.....

จบแล้วตอนสอง จื่อเทาเป็นคนมุ้งมิ้งจริงๆนะ

แบบว่าจังไรไม่เท่าชานยอลหรอก ใครที่อยากจะขอให้จื่อจังไรแบบชานยอล

บอกเลยว่าให้ไม่ได้นะ เพราะเราคนแต่งเป็นคนมุ้งมิ้ง

จื่อเทาจึงต้องมุ้งมิ้งเหมือนเราค่ะ อิอิ ^^ @_JiJai




soon... @Shin_MeeSo

สงสารพี่ปาร์คก็รอให้กำลังใจพี่ปาร์คตอนต่อไปด้วยนะฮัฟฟฟฟ

ซ่ารั้งเห้!!!!!!

 

คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนหนึ่ง

#จังไรโปรเจ็ค

“ยิงแม่งงงงงงงง”

“ไค”

“มึงปาระเบิดใส่กูอ่อ สาดดดดดดดดดดดด”

“คิมไค”

“มาาาาา มึงมา”

“คิมจงอิน”

ฟีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“อุ๊บบบบ!!!อ๊อกกกก!!!”

“55555555555555 เสร็จกู”

“อ่อยอูอ๊ะอิเอี้ยะะะะะ(ปล่อยกูนะอิเหี้ยะะะะะ)”

ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนเหรี้ยยยยข้างหลังอย่างทุรนทุราย ในเมื่อตอนนี้มือใหญ่เท่าฝาบ้านของมันกำลังกุมอยู่ในส่วนของจมูกลงมาถึงปากของผม ทำให้ผมหายใจไม่ออก

“กูสะใจล่ะ 555555555555555 ปล่อยก็ได้ 5555555555555”

“ค่อกๆๆๆ มึงจะฆ่ากูหรอไอ่สัดชานยอล”

ผมไอโคลกเมื่อไอ่ชานยอลเพื่อนสนิทผมมันยอมปล่อย ผมก็หันไปด่ามันรัวๆ

“55555555555 หอมป่ะล่ะ” มันยังคงไม่หยุดหัวเราะผมแถมดูเหมือนมันจะสะใจมันชี้มือข้างหนึ่งส่วนอีกข้าหนึ่งกุมท้องเอาไว้ ดูเหมือนมึงจะสะใจที่แกล้งผมได้ขนาดนี้

“หอมพ่องงงงงง นี่มึงไม่ได้ขี้มากี่วันแล้วอิห่ากลิ่นตดมึงนี่ กูแทบอ้วกนะ” ผมเอื้อมมือไปผลักหัวมันจนมันหงายหลังล้มไปกับที่นอน

“555555555555 เออว่าไปกูก็ไม่ได้ขี้มาสามวันล่ะ เดี๋ยวกูลองไปเบ่งแปป” มันกระเด้งตัวขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“คนห่าอะไรเปลี่ยนอารมณ์เร็วฉิบหาย บ้า!!!”

“ไอ่คุณคิมจงอินครับกูได้ยินนะครับว่ามึงด่ากูบ้าอ่ะ” ชานยอลตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ

“แล้วมันจริงป่ะล่ะ”

“ไม่จริง อย่าถียงกูครับ อึ้บบบบบ!!!”

ปู๊ดดดดดดดดด

“อ่าาาาาาาาาา ออกแล้ว ก้อนเบ้อเริ้มเลยยยยยยย”

ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นเพื่อนกับมันได้ยังไง ไปๆมาๆมันคือเพื่อนสนิทที่สุด

แต่มันก็ไม่ควรทำขนาดนี้

พูดแล้วกลิ่นตดมันยังจุกอยู่ที่คออยู่เลยครับ

แอว้กกกกกกกกกกกกกกก

“จงอินมึงมาดูนี่” ชานยอลเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วลากผมที่กำลังนั่งเล่นเกมอย่างเมามันอยู่

“จะให้กูดูอะไรวะ ห้องน้ำมีอุนตร้าแมนมาปรากฏกายหรือไง” ผมบ่นไปตามแรงลากของมันจนมาหยุดอยู่

หน้าโถสุขภัณฑ์สีขาว

ในหลุมขาวมีน้ำที่บรรจุอยู่

แต่มันไม่ใช่น้ำธรรมดา

มันมีก้อนอะไรบางอย่าง เทียบแล้วคงจะใหญ่กว่าประหลัดขิกของร้านส้มตำหน้าปากซอยบ้านพวกมึงแน่ๆครับ สีของมันก็น้ำตาลอมเขียวนิด มีเศษผักที่ดูเหมือนว่าชานยอลมันจะเคี้ยวไม่ละเอียดอยู่ด้วย

ผมอธิบายขนาดนี้คุณคงรู้แล้วใช่ไหมครับว่ามักลากผมมาดูงานปฏิมากรรมชิ้นเอกของมันที่ไอ่ชานยอลเพิ่งเบ่งออกมาสดๆร้อนๆเมื่อกี้

“ชานยอลไอ่สัดดดดดดดดด”

“55555555555 มึงคือคนแรกที่ได้เห็นของลับกูนะจงอิน”

“อ้วกกกกกกกกกกกก” ผมวิ่งไปยังอ่างล้างหน้าแล้วสำรอกเอาสรรพสิ่งที่อยู่ในร่างกายออกมา แม้จะมีแค่น้ำเปรี้ยวๆผมก็ขออ้วกหน่อยล่ะกันครับ

“ครืดดดดด อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก”

“โหยยยยยย จงอินขี้กูแม่งมีอาถรรพ์แน่ๆอ่ะมึง”

“ครืดดดดดดดดด อ้วกกกกกกกกกกกกกกก”

“แหนะกดไม่ลงด้วย ไม่อยากจากกูไปสินะ”

ชานยอลกดชักโครกอยู่ประมาณสองสามครั้งกว่าขี้ของมันจะลาลงสู่ท่อบำบัดของเสีย

เสียงมันกดขักโครกหรือจะสู้เสียงอ้วกกู

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอครับที่มันมักจะแกล้งผมแบบนี้อยู่เรื่อยๆ แต่ถามว่าผมชินมั้ย

ก็ไม่นะครับ

ผมคิมจงอินครับ

ไม่ใช่

ชินจัง

ชานยอลกับผมบ้านเราอยู่ติดกันครับ เราเรียนอยู่มอปลายใกล้จบล่ะ เรียนที่เดียวกันมาช้านาน อยู่ห้องเดียวกัน ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ บ้านผมทำกิจการขายถ่าน ส่วนบ้านมันขายหัวเราะครับ 5555555555 ตลกแดกนะครับผมเนี่ย ล้อเล่นครับ บ้านมันทำกิจการขายกาวติดฟันปลอมครับ

เราเป็นเพื่อนนานพอสมควรแล้วล่ะครับ

นานพอที่จะ

กำตดให้ดม

พาไปดูขี้

“ชานยอลแลมึงดูมีความสุขเนาะแกล้งกูได้เนี่ย” ผมกอดอกพิงประตูห้องน้ำพลางถามมันขณะที่มันกำลังนอนดูนิตยสารเกี่ยวกับแฟชั่นอยู่บนเตียงของผม

“กูไม่แกล้งมึงแล้วกูจะไปแกล้งคนยุคดึกดำบรรพ์ที่ไหนวะ” มันวางหนังสือลงบนที่นอนก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่ง

“เชี่ยยอลลลนี่มึงนอนทับน้องนิ่มกูหรอสาดดดดดดด โถ่ลูกพ่อแบนหมดเลย” ผมรีบปรี่เข้าไปดึงน้องนิ่มที่ไอ่ชานยอลมันนอนทับไปซะแบนราบกับที่นอน

“นี่จงอินมึงอายุเท่าไหร่แล้ว” ชานยอลถามผม

“เท่ามึงไง ไอ่ฟายยยยยย โอ๋นิ่มลูกรัก ไม่เป็นไรนะลูกอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและปลอดภัยของพ่อไคแล้วนะลูก”

“นิ่มจริงๆ” ชานยอลส่ายหน้าไปมาแล้วเอื้อมมือมาผลักหัวผมที่กำลังกอดปลอดน้องนิ่มลูกรัก

“สมองมึงอ่ะนิ่มจริงๆ จะจบมอปลายล่ะยังเล่นตุ๊กตาหมีเป็นเด็กๆไปได้”

“มึงก็รู้ว่ากูขาดน้องนิ่มไม่ได้ ถ้าไม่มีน้องนิ่มกูนอนไมหลับหรอกนะ” ผมล้มตัวลงกับที่นอนแล้วจับน้องนิ่มมากอดพลางถูๆไถหน้าลงไปบนตัวน้องนิ่ม

“ถ้ามึงไม่มีน้องนิ่มให้กอดอีกต่อไปอ่ะ” ชานยอลนอนตะแคงข้างมองมาที่ผมแล้วเท้าแขนเอาไว้กับหัว

“ชานยอลมึงอย่าพูดเป็นลางไป”

“ถ้าไม่มีน้องนิ่ม”

“...”

“มึงนอนกอดกับกูก็ได้นะ”

เงียบครับ ณ จุดๆนี้ไม่มีแม้เสียงของทั้งชานยอลและก็เสียงของผมที่จะปริปากพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

หวี่ๆๆๆๆๆๆๆ

เพี้ยะะะะะะ!!!

“โอ้ย ไอ่สัดจงอินมึงตบหน้ากูไมเนี่ย”

“กูนี่ทำบาปได้บาปแท้ๆ กูแค่จะตบยุงให้มึง ทำไมมึงต้องด่ากูด้วย”

“นี่มึงตบแรงไปมั้ยสาดดดดด กูนึกว่ามึงกับกูถ่ายซีนดราม่าอยู่”

“เออๆกูขอทอดล่ะกัน” สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายยอมมันทุกครั้ง เพราะขืนเถียงกันไปมาอย่างนี้ ผ่านราตรีนี้ไปก็คงไม่ได้นอน

อากาศวันนี้มันร้อนๆนะครับ ผมว่ามันก็ร้อนทุกวันนั่นแหละ

“จงอินมึงถอดเสื้อทำไม”

“อ้าวกูร้อนอ่ะ”

“ร้อนมึงก็ไปอาบน้ำดิ”

“เดี๋ยวกูอาบดึกๆ”

หลังจากที่ผมโยนเสื้อนักเรียนสีขาวไปที่ตะกร้าผ้า ผมก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงหยิบน้องนิ่มมานอนกอดแล้วคว้าหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน

“ไอ่สัดชานยอลมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย” ผมปัดหมอนที่ชานยอลโยนมาใส่ผมอย่าแรงแล้วลุกเข้าห้องน้ำไปอีกหน

“ปวดขี้อีกแล้วหรอวะ” ผมตะโกนถามมันออกไปแต่ก็ไม่สีเสียงตอบกลับมาสงสัยว่ามันคงจะกำลังเบ่งอยู่ กูบอกให้เคี้ยวให้ละเอียดๆไม่เชื่อกู เป็นไงล่ะมึง สมน้ำหน้า

แหนะ มีเปิดน้ำแรงกลบเสียงตดด้วย ถถถถถถถถ

Chanyeol’s part

หลังจากที่อ่านพาร์ทคนดึกดำบรรพ์พากษ์มา คราวนี้ก็ต้องมาอ่านของคนหล่อบ้างแล้วนะครับ อิอิ

อย่างที่รู้ๆกันผมปาร์คชานยอลเพื่อนสนิทกับคิมจงอินหรือว่าไค นั่นแหละครับสนิทกัน บ้านอยู่ติดกัน ตอนแรกๆนี่ก็ไม่กล้าเล่นด้วยหรอกครับ คนอะไรตัวดำฉิบหาย แต่ตอนนั้นที่โรงเรียนผมโดนล้อเรื่องหู ก็มีไอ่จงอินนี่แหละครับที่มาปกป้องผม

คนตัวดำทำไมใจดี ผมซาบซึ้งในตัวมันมากเลยครับ

หลังจากวันนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ

มันมักจะเอาสก็อตเทปมาแปะที่หูของผมทุกวัน มันบอกว่าจะได้ไม่โดนล้ออีก

เหมือนจะดีนะครับ แต่เหมือนมันตอกย้ำยังไงก็ไม่รู้เนาะ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมาขลุกอยู่ที่บ้านไอ่มืดมัน ที่จริงก็มาทุกวันอ่ะแหละ นี่ว่าจะขอแม่ย้ายสมโนครัวมาตั้งหลักปักฐานที่บ้านมันเลยนะครับเนี่ย

ผมนอนอ่านหนังสือแม็กกาซีนอยู่บนเตียงมัน พอผมเบื่อก็เลยกะจะชวนมันคุยซะหน่อย แต่พอเรียกแล้วไม่มีสัญญาณตอบกลับนี่มันน่าโมโหฉิบหาย

การให้ใครสักคนดมตดของคุณจะทำให้ความสัมพันธ์แน่นแคว้นกันมากขึ้น

ประโยคหนึ่งในหนังสือวัยรุ่นที่ผมพึ่งอ่านไปเมื่อครู่ฉุดให้ผมนึกอะไรดีๆออกแล้วล่ะครับ อิอิ

ผมเบ่งลมตดที่อยู่ในลำไส้ออกมาให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

เอามือไปรองตรงก้นงอนๆ

พอลมออกมา

กำมือพอให้อากาศภายในรักษากลิ่นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

แล้วโปะเข้าที่หน้ามัน

ดิ้น ไอ่สัดดิ้น ถถถถถถถถถถถถถถถถ

เห็นสภาพมันแล้วหยั่งกะไส้เดือนดำดิน

หลังจากที่มันหลุดพ้นจากกลิ่นเชื่อมสัมพันธ์มันก็ด่าผมใหญ่เลยครับ แถมยังถามไถ่เรื่องสุขภาพการขับถ่ายผมอีกนะ

จงอินนี่คือคนที่เป็นห่วงผมที่สุดแล้วล่ะครับ

ว่าแล้วก็ไปเอาออกซะหน่อย

ไอ่มืดมันชอบด่าว่าผมบ้ามั่งล่ะ ติ๊งต๊องมั่งล่ะ

แต่ถ้านิสัยไม่เหมือนกันก็คงคบกันไม่ได้หรอกครับ

กูรักมึงตรงนี้ จงอิน อ่าาาาาาา เหมือนไอติมแม็กนัมยังไงยังงั้น

หลังจากที่ผมลากมันมาดูของลับ ไอ่จงอินมันก็วิ่งไปอ้วกแตกอ้วกแตนที่อ่าง

แค่นี้ทำเป็นเวอร์

แล้วก้อนขี้ที่รักมึงจะลอยอยู่ให้กูชื่นชมอีกนานมั้ย กดเท่าไหร่ก็ไม่ลง แหนะ!! ยังขึ้นมาอีกนะสาดดดดดดดดดดดด

ผมออกมาล้มตัวลง ว่าไปที่นอนไอ่จงอินมันก็นุ่มดีนะครับ

แต่

พอมันบอกทับน้องนิ่มลูกมันเท่านั่นหล่ะ หมั่นไส้เลย

ดูท่ามันกอดเข้าไป ซุกเข้าไป

ไอ่ตุ๊กตานี่มันมีดีกว่าผมตรงไหนวะครับ

แข็งก็ไม่

อ่อนปวกเปียกเหอะ!!

แถมมันยังบอกขาดน้องนิ่มเหมือนสมองมันไม่ได้อีก

เอาจริงๆนะจงอิน ถ้ามึงทิ้งน้องนิ่มของมึงไปกูยอมเป็นคนปัญญานิ่มให้มึงกอดเลยเอา!

เพี๊ยะะะะะะ!!!

อิเหี้ยรู้เลย

นี่อุตส่าห์เข้าโหมดจริงจังนะ แม่งตบหน้าผมซะแดงเลย นี่กูนึกว่าเป็นนางเอกโดนนางร้ายตบนะเนี่ย

พอจงอินมันบอกตบยุงผมก็น้ำตาแทบไหลนองหน้า

ไม่ได้ซึ้งครับ

เจ็บ

เห็นมันบ่นร้อนๆผมก็ไม่คิดว่ามันจะถอดเสื้อ คือบั่บๆๆเวลามันถอดเสื้องี้ สีผิวมันคือน้ำตาลไหม้สวยงาม บวกกับซิกแพ็คเป็นลอนๆนั่นอีก

ชานยอลน้อยอยู่ดีๆมันก็คึกครับ แล้วเป็นหยั่งงี้ทุกครั้งไป

ทุกครั้งที่เห็นจงอินถอดเสื้อ

อึ๊บ!!!!!!!!!!ไมไหวแล้ว

ผมเลยตัดสินใจวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วรี่ พลางถอดกางเกงนักเรียนออกไม่คิดชีวิต

พลางเอื้อมมือไปเปิดน้ำให้ไหลลงมากลับเสียงแห่งอารมณ์ของผม

ยิ่งนึกถึงตอนมันไม่ใส่เสื้อแล้วล้มตัวนอนข้างๆนี่บั่บ

มือขวาผมนี่ขยับรัวไม่คิดชีวิตเลยล่ะครับ

อึกกกกก ซี้ดดดดดดดดดดดดด ไอ่เหี้ยจงอิน ทำไมมึงมีผลต่อน้องชายกูหยั่งงี้วะ








กลับไปเม้นได้ที่นี่นะครับ http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=1047699&chapter=2

โหยหวนฟิคในทวิตรณรงค์ติดแท็ก #จังไรโปรเจ็ค

.....



ลงฉลองวันเกิดพี่คริสครับผม

ขอบคุณที่สนับสนุนความจังไร

อ่านอย่างมีสติ หิวก็ไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยมาอ่าน

อยู่ที่นี่แหละ @Shin_MeeSo

soon... @_JiJai

ตอนหน้าเป็นพาร์ทของจื่อเทาคนมุ้งมิ้งของเรา

อาจจะจังไรไม่เท่าพี่ปาร์ค แต่อยากจะบอกว่า

ความจังไรมันสร้างกันได้เนาะ อย่าลืมเชียร์จื่อเทาของเราด้วยน้า ^^