คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสี่

#จังไรโปรเจ็ค

เจ็บครับเจ็บ ถึงผมจะนอนหันหลังให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่เห็นนะครับว่าจงอินกับชานยอลกำลังกอดกัน กอดกันในบ้านและบนเตียงของผมแบบนี้ผมไม่ยอมหรอกครับ แต่จะปล่อยไปก่อนก็ได้ รอให้ชานยอลกับจงอินหลับให้สนิทก่อนเถอะ หึหึ!

จงอินจะกอดแค่ชานยอลได้ยังไง ผมไม่ยอมหรอกครับ!!

ผมนอนรอเวลาจนกระทั่งได้ยินเสียงทั้งสองคนหายใจเข้า ออกสม่ำเสมอนั่นแหละ ผมจึงค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง สายตาเรียวจับจ้องไปยังสองคนที่นอนกอดกันกลม หึ!

แอบเหลือบไปเห็นด้วยว่า น้องชายของชานยอลแข็งอยู่ ทั้งๆที่หลับไปแล้วหน่ะนะ

โหยยยย เชื่อในความกามของชานยอลจริงๆครับ =0=

จื่อเทาค่อยขยับตัวลุกขึ้น จากนั้นก็ยืนบนเตียง

อ่า..ใช่ครับยืนบนเตียง น่าแปลกที่ขนาดยืนบนเตียงขนาดนี้ทั้งสองคนที่นอนกอดกันกลมก็ยังไม่ยักกะตื่น ชิ! น่าหมั่นไส้!!

ยืนมองให้เกิดความหมั่นไส้อยู่นาน จึงเริ่มปฏิบัติการเขี่ย เขี่ยครับ เขี่ยจริงๆ

แบบใช้เท้าเขี่ยหน่ะนะ อ่อ แล้วคงไม่ต้องถามว่าผมจะเขี่ยใคร ก็แหม!

ก็ต้องเขี่ยแขกไม่ได้รับเชิญที่ขรี้แตกยังไม่เจียมอยู่แล้ว

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ปาร์คชานยอลนี่ก็ไม่รู้ว่าหลับหรือตาย คือหลับลึกพอๆกับจงอินเลย ขนาดเขี่ยขนาดนี้ยังไม่รู้สึก จงอินที่นอนอยู่ก็เหมือนกัน ไม่ได้รู้สึกเลยว่าเตียงจะยุบหรืออะไร

นี่ถ้าลักหลับต้องได้หลายยกแน่ๆ อุ๊ปส์-0-

เปลี่ยนเรื่องเถอะครับ ในเมื่อปาร์คชานยอลไม่ยอมตื่น จื่อเทาก็ขอจัดการขั้นเด็ดขาดเลยแล้วกัน

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไม่ต้องสงสัยว่าตอนนี้ผมกำลังเขี่ยอะไร ผมกำลังเขี่ยน้องชายของชานยอลอยู่ครับ ก็แหมเห็นมันตั้งๆก็อยากจะช่วยให้ชานยอลได้ปลดปล่อนเท่านั้นเอง

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ในที่สุดมันก็ได้ผลครับ ชานยอลลุกพรึ่บขึ้นมานั่ง ไม่สนใจว่าจงอินจะกอดตนเองอยู่หรือไม่ยังไง จากนั้นชานยอลก็วิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปเลย

ที่น่าสงสัยคือ ทำไมชานยอลไม่หันมาด่าผมที่เขี่ยๆจนน้องชานยอลตื่นขนาดนั้น แล้วผมก็ได้ข้อสรุปของคำถามเมื่อคิดออกว่าตอนที่ชานยอลลุกขึ้นนั่งนั้นยัง ไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำไป

สรุปก็คือ ชานยอลละเมอลุกขึ้นมาว่าวครับ!

ปาร์คชานยอลนี่จัดว่าเด็ดจริงๆ กามแบบเด็ดมากอะไรมาก สงสารจงอินจริงๆที่เกิดมาเกือบยี่สิบปีต้องมีเพื่อนแบบชานยอลเนี่ย-0-

อ่า..ว่าแต่ทางสะดวกแล้วนี่หน่าอิอิ

ตอนนี้คิมจงอินเป็นอิสระจากคนกามละ!

ผมจัดการย้ายให้จงอินมานอนเตียงอีกฝั่งที่ตอนแรกผม เป็นคนนอน เตียงฝั่งนี้ติดผนังห้อง เพราะฉะนั้นชานยอลไม่มีทางแทรกตัวเองไปนอนได้แน่ๆ หึหึ!

ทีนี้ก็เรียบร้อย ร่างสูงจึงล้มตัวเองลงนอนตรงกลางและกอดจงอินเอาไว้จากทางด้านหลัง ดึงให้จงอินเข้ามาพิงอกจากนั้นจึงเข้าสู่ห้วงนิทราตามจงอินไปติดๆ

ส่วนปาร์คชานยอล..เชิญว่าวตามสบายนะครับ ^^

*************************

แสงแดดยามสายของวันส่องกระทบดวงตาของจงอินแบบทำให้ นอนต่อไม่ได้ ถึงแม้จะง่วงโคตร ปวดหัวโคตรก็ตาม แต่แสงแยงตาแบบนี้ นอนไม่ได้อ่ะ จงอินนอนไม่ได้!

เพราะนอนไม่ได้ ข่มตาไม่หลับอีกแล้วจงอินจึงเริ่มขบัยตัวยุกยิกให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดใครซัก คนที่กอดตนเองไว้จากทางด้านหลัง เดาว่าคงเป็นชานยอล แต่เดี๋ยวนะ ทำไมจงอินมานอนชิดกำแพงทั้งๆที่เมื่อคืนจำได้ว่านอนตรงกลาง

ความสงสัยไม่เคยปราณีใคร ในที่สุดจงอินก็ขยับตัวยุกยิกจนหลุดพ้นอ้อมกอดมาได้ จากนั้นจึงค่อยๆขยับตัวออกมาจากตรงนั้น ร่างโปร่งพาตัวเองมายืนอยู่ตรงปลายเตียง ยืนมองภาพประทับใจของวันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

จงอินรู้แล้วว่าใครนอนกอดตัวเองเอาไว้เมื่อคืน ไม่ใช่ชานยอลก็ต้องเป็นจื่อเทาใช่ไหมหล่ะ แต่ชานยอลนี่ซิไม่ได้รู้เล๊ยยย ว่าคนที่ตัวเองกำลังกอดก่ายอยู่หน่ะ ไม่ใช่จงอินซักหน่อย

อ่า..ใช่แล้ว ตอนนี้ที่จงอินกำลังยิ้มแบบกว้างสุดๆนั่นก็เพราะ เห็นภาพเหตุการณ์สำคัญอย่างการที่ปาร์คชานยอลกอดจื่อเทาเอาไว้จากทางด้าน หลังหน่ะซิ หึหึ!

สองคนนี้คอยแต่จะบอกว่าจีบเค้าๆๆๆ สุดท้ายจะพลาดท่ากันเองรึเปล่า จงอินก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก แต่เอาเถอะ เรื่องแบบนี้มันเรื่องอนาคตเนาะ ตอนนี้ปัจจุบัน ถ่ายรูปสองคนนี้เก็บไว้ดีฟ่า ><

แชะ แชะ แชะ

สามภาพพอประมาณ จงอินยืนดูภาพด้วยรอยยิ้ม แอบคิดไปว่าจื่อเทากับชานยอลก็เหมาะกันดีอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ

ยุกยิกๆๆ

อาจเพราะเสียงถ่ายรูปดังเกินไปหน่อย ทั้งสองคนจึงรู้สึกตัวตื่น จงอินจึงหันไปจับจองที่นั่งวีไอพีอย่างโซฟาเล็กๆชิดมุมห้องเพื่อมองอาการของ สองคนที่จะต้องตื่นมาเจอว่ากอดใครและโดนใครกอด!

เรื่องบันเทิงยามเช้า เริ่มขึ้นแล้ว ^^

***********************

คุณว่า ความรู้สึกแรกที่ผมควรจะรู้สึกในการตื่นนอนยามเช้าของวันคืออะไรเหรอครับ?

ผมคิดว่าผมควรจะรู้สึกถึงใครซักคนในอ้อมกอดรึเปล่า แล้วทำไมผมกลับรู้สึกถึงการอยู่ในอ้อมกอดใครซักคนแทนหล่ะ

ชิบหายแล้วครับ ถถถถถถถถถถถถถถ O[]O

อย่าบอกนะว่าไอ้ที่กอดผมอยู่นี่คือ..

“จงอิน ทำไมตัวมึงหอมวะ แต่กลิ่นไม่เหมือนเดิมนะ กลิ่นแมนๆอ่ะ แต่หอมชิบหาย”

เสียงงัวเงียของใครบางคน บางคนที่มีศักดิ์เป็น ศัตรูหัวใจ!!

แล้วทำไมมานอนกอดผมแบบนี้หล่ะครับ แล้วจงอินไปไหน ไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย T^T

จื่อจะร้อง จะร้องจริงๆนะ เมื่อคืนอ่ะ จำได้ว่านอนกอดจงอินเอาไว้หลังจากกำจัดปาร์คชานยอลไปได้แล้ว จากนั้นก็หลับไปเลยยันเช้า มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนนี้แหละ

เสียเชิงมากอ่ะ โอ๊ยยยยย! จื่อเครียด!!!

“ปล่อยครับ” จื่อเทาเอ่ยเสียงเครียด คือจริงๆพยายามจะพาตัวเองออกจากอ้อมกอดนี้แล้วแหละ แต่มันก็แบบไอข้างหลังนี่ก็รัดแน่นละเกิน -0-

ก็เลยต้องทำตัวแบบนางเอกละครน้ำเน่า ที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วบอกให้พระเอกปล่อย

“ไอสัส ทำไมพูดเพราะจัง เสียงก็ไม่เหมือนเดิมด้วย เออ เสียงหมือนไอแพนด้าแผ่นดินใหญ่เลย แสรดเอ๊ยยยยยยย แล้วจะบอกกูไม่ปล่อยครับ กูว่ามึงกลิ่นนี้หอมดีหว่ะ ขอกูดมหน่อยนะ!!”

แล้วใครจะไปรู้ ว่าปาร์คชานยอลก็ชอบทำตัวประหนึ่งพระเอกนิยายน้ำเน่าที่แม่งจะไม่ยอมปล่อย

ไอฟรัดดดดดดดดดดดดดดดดด!! จื่อเทาอยากจิคราย

แต่เฮ้ยยยยย เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำไมต้องซุกซอกคอ ชิบหาย ชิบหายของจริง ปาร์คชานยอลแม่ม!!!!

ปั่ก ปั่ก ปั่ก..

ใช้ศอกกระทุ้งแม่มไปสามที หวังว่าจะปล่อย แต่ไม่ ไม่ปล่อยแล้วยังรัดแน่นกว่าเดิม ไอหูพับ!!!!!

“จงอินทำไมมึงต้องดิ้นด้วยวะ ปรกติไม่ดิ้นไม่ใช่เหรอ ออกจะสมยอมนะเฟ้ยยยยย อยู่นิ่งๆเลยมึงไม่งั้นกูจะกลับไปตบอินิ่มให้นุ่นกระจาย”

ชานยอลพูดขู่ โดยที่คนฟังทั้งสองคนอารมณ์แตกต่างกันมาก จงอินหน่ะทั้งโกรธทั้งขำ แต่ก็ยังอึ๊บไว้เพื่อรอดูเรื่องบันเทิงต่อไป

 ส่วนจื่อเทานี่ควันออกหูปู๊ดๆไปแล้ว ไม่สนเรื่องโดนกอดอีกต่อไป นี่สนแค่เรื่องที่บอกว่าทำแบบนี้บ่อยๆ จงอินสมยอม บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โหยยยยยยยยยยยย! ศัตรูหัวใจหว่ะ อย่างนี้ต้องจัดการ!!

ปั่ก ปั่ก ปั่ก..

กระทุ้งๆๆๆๆ คราวนี้ออกแรงดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดได้ และไม่รอช้า จื่อเทาที่หลุดมาจากอ้อมกอดนั้นจึงกระดีดตัวขึ้นจากนั้นกระโดดทับลงไปบนตัว ชานยอลทันที

อั๊ก..

บอกเลยว่านั่นคือเสียงของปาร์คชานยอลที่นอจุกอยู่ มือใหญ่กุมท้องตัวเองสีหน้าเหยเก ก่อนจะค่อยๆลืมตามองว่าทำไมจงอินถึงทำแบบนี้ ดวงตากลมโตเตรียมตัดพ้ออย่างเต็มที่ แต่พอมองหน้าคนทำชัดๆ สภาพหนังหน้าปาร์คชานยอลก็กลายเป็นแบบนี้

O[]O

*************************************

ทำไมแพนด้า แพนด้าถึงยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่ มองหน้ากูด้วย แสดงว่าที่ทำร้ายร่างกายกันนี่ก็แพนด้า แล้วไอที่กอดเมื่อกี้ก็..

“มะ..เมื่อกี้ กูกอดใครวะ?” ไม่รู้ว่าถามแล้วแพนด้าจะตอบไหม แต่ขอถามเถอะนะ แบบมันข้องอ่ะ กูข้อง!!

“…” จื่อเทาเงียบ แพนด้าเงียบแบบนี้แสดงว่า

เมื่อกี้กูกอดแพนด้า แล้วที่กูบอกว่าหอมๆๆนั่นก็กลิ่นแพนด้า ชิบหาย ชิบหายยยยยย นี่จงอินไปไหนของมันวะ!!!!

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกมึงสองคนแม่ง กูอุตส่ารอบันเทิงรอบเช้า นึกว่าจะโซเดมาคอมกันแล้วซะอีกเห็นกอดกันซะแน่น แถมยังชมว่าหอมๆๆอีก โอ๊ยยยย ได้กันเถอะ กูอยากเห็น”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสียงใคร ก็จะใครหล่ะ คนที่บอกว่าอยากจะดูบันเทิงยามเช้าหน่ะก็มีคนเดียวแหละ คิมจงอินไง!

“ไอสัส กูไม่เอากับแพนด้าหรอกเว่ย”

“ผมก็ไม่เอากับคนหูพับเหมือนกันครับ”

“แต่จะเอากับกูใช่ม๊ะ?”

“ครับ/ครับ”

“ลองเอากันเองก่อนซิ แล้วกูจะให้เอา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูไปละปวดหัวชิบหายโคตรแฮ๊งงงงง เชิญโซเดมาคอมบันเทิงรอบเช้ากันต่อไปนะ จุ๊บบบบบบบบบบบบบ”

คิมจงอินจากไป พร้อมกับการโปรยจูบและทิ้งให้สองคนหันมองหน้ากันแบบที่คนหนึ่งสยดสยองแต่อีกคนกลับคิดต่างออกไป

ให้เอากันก่อนเหรอครับ..จงอินเอามีดมาปาดคอผมให้ตายไปเลยดีกว่า นั่นคือเสียงในความคิดของจื่อเทา

แล้วเสียงความคิดของชานยอลหล่ะ?

ไอฟรัดเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!! กลิ่นแพนด้าแม่มยังติดจมูกอยู่เลย จริงๆถ้าแพนด้ายอมให้เอากูก็อยากเอาเหมือนกันนะ

สุดท้ายแล้วปาร์คชานยอล เป็นมนุษย์กามจริงๆด้วย!!

ซึ่งต่อจากนี้ไปศัตรูหัวใจอันดับหนึ่ง ก็ยังเป็นศัตรูหัวใจอันดับหนึ่ง แต่พ่วงตำแหน่งแพนด้าน่าซั่มให้อีกตำแหน่งละกัน

ส่วนจงอิน กูยังอยากเอามึงเหมือนเดิมนะ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!

ติดแท็กงามๆในทวิต #จังไรโปรเจ็ค นะจ๊ะ

กลับไปเม้นได้ที่  http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=6 นะครับบบบบ

....

ขอโทษด้วยนะคะ พอดีชานเทามันค่อนข้างล่อใจ
เราเลยแต่งออกมาเป็นแบบนี้ แต่ตอนต่อไปไม่เป็นแล้วเนาะ สัญญา
ฮ่าๆๆๆๆขอยืนยันว่าจื่อเทาเป็นคนกรุบกริบใสๆ
และเราก็เป็นคนใสใสเหมือนจื่อเทาค่ะ อุคริคริ เนาะ ^^ @_JiJai


soon... @Shin_MeeSo
คิดว่าพี่ปาร์คยอมไหมละครับผู้อ่านทุกท่าน
พี่ปาร์คขึ้นชื่อว่าอะไรนะครับ *กางหูฟัง*
แม่นแล้วครับ พี่ปาร์คคนจังไรเนาะ
พี่ปาร์คจะคัมแบคมาแบบหล่อเหลาแน่ๆครับ

คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสาม

#จังไรโปรเจ็ค

เจ็บตูดยังพอว่า...

แต่เจ็บใจนี่ยากเกินแก้...

“พ่อค้าบบบบบบ ส้วมเต็มค้าบบบบบบ”

หลังจากที่วิ่งเข้าห้องน้ำบ้านตัวเองรอบที่สามล้านแปดแสนรอบ เวอร์ไป นั่นแหละ สุดท้ายชักโครกที่รักแม่งดันกดไม่ลง ผมเลยต้องเดินบิดไปเข้าห้องน้ำที่บ้านจงอิน

“วันนี้พี่ปาร์คไม่ได้ไปเรียนจงอินจะคิดถึงพี่ปาร์คมั้ย อึ้บ!!! อูยยยยย” ห่ากิน นี่ขี้หรือมาสตาสทำไมมันเหลืองอร่ามเต็มคอห่านได้ถึงขนาดนี้ ไม่น่ากิน ไม่น่ากินยำมะม่วงราดครีมซอสกิมจิเลยจริงๆครับ

ปาร์คชานยอลก็แค่อยากลอง

หลังจากกิจกรรมการวิ่งเข้าห้องน้ำมารธรเริ่มที่จะสงบลง ผมก็เดินมาล้มตัวนอนลงกับที่นอนนุ่มของจงอินมันอย่างหมดแรงพลางเอื้อมไปคว้าน้องนิ่มมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบหน่อย

“สวัสดีอีนิ่ม แหนะหยิ่งนะมึงกูทักทายยังมาทำหน้าหมีใส่กูอีก ถามจริงคราบบนตัวมึงนี่คราบน้ำลายจงอิน หรือคราบน้ำรัก มึงอย่าให้กูรู้นะอินิ่มว่ามึงพรากพรหมจันทร์ไปจากมันอ่ะ ไม่งั้นนะมึงงงงงงง กูจะเอาหูตบให้นุ่นในตัวมึงกระจายเลย เฮ้อ...นี่กูคุยกับตุ๊กตา สมองกูไปหมดล้ะ” ผมเขวี้ยงอิน้องนิ่มลูกรักพ่อจงอินไปให้พ้นรัศมีส้นตีนด้วยความคิดถึงจงอินคนดำในใจพี่ปาร์คอย่างเศร้าๆ

วันนี้ชานยอลขี้แตกนอนโทรมอยู่บ้าน(จงอิน) ป่านนี้จื่อเทาคงทำคะแนนนำไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พี่ปาร์คกังวลใจจัง

ผมกระเพลกๆด้วยอารมณ์ที่เจ็บไข่ก็ไม่ใช่เจ็บตูดก็ไม่เชิงไปหน้าเครื่องเล่นเกมของเจ้าของห้องกะว่าจะเล่นแก้เบื่อซะหน่อยแต่ต้องหยุดชะงักหูสะบัดร้อยหกสิบองศาเลยครับ

‘เกลือแร่อยู่ในลิ้นชักข้างหัวเตียงเอาไปชงแดกซะ ห้ามแอบเล่นเกม ไปนอนพักซะไอ่ฟายชานยอล จากจงอินสุดหล่อ’

โน้ตสีชมพูแปอยู่ที่เครื่องเกม ผมหยิบออกมาอ่าน พออ่านจบเท่านั้นแหละ

อิเหี้ยฟสกวกดวาห่าสวหงกงกงาฟากวกวงกกงวว่ากสวดงงฟากฟ่ฟากสงกฟหกดดาสวงกกฟกดาวงหากสวดงหากากสวฟงงฟาสกาดด่สหวสกงงหฟทมหมากสหวฟงททมปสหวงฟงกสดาสหวหงงกงก่าผสหวงกงกงหวฟาก่กววฟงงฟเสวหงงกสกาสวฟงงฟงกงกาสสหวหงห่าสหวกงงฟ่กากสวกวกงงฟ่าก่ากสกวงกมาสวปงปงป

“แล้วจะไม่ให้กูรักมึงได้งายยยยยยยยยยยยย”

“กลับมาบ้านต้องขืนใจมันให้ได้ มาเป็นเมียกูเถอะ คิมจงอิน เหอะๆๆๆๆๆๆ” นี่กูนั่งหัวเราะเหมือนคนบ้าโรคจิตก็ไม่เชิง กรุบกริบว่ะชีวิตกูเนี่ย

พอตกเย็นเท่านั้นแหละ ทำไมจงอินไม่กลับบ้าน ปาร์คชานยอลนอนเกาไข่รอนานแล้วนะ

ผมโทรไปหาจงอินครับ แล้วมันก็พูดไม่รู้เรื่อง งุ้งงิ้งๆๆๆเหี้ยอะไรไม่รู้ นี่กูคุยกับคนหรือคุยกับยุงวะครับ

พอ คราวนี้ต้องจับใจความให้ได้

“จงอินมึงอยู่ไหนเนี่ย”

“กูอยู่ร้านเหล้า” ไม่ชวนอ่ะครับ ผมค่อนข้างจะน้อยใจอยู่มากมายเฉินศาล????? ไอ่สัดงงอ่ะดิ มหาศาลไง
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

“ไปกับใคร มึงรู้ไหมกูเกาไข่เอ้ย!! ตั้งใจรอมึงกลับบ้านนะ” เอารางวัลออสก้ามาปาหน้าผมที

“เอ่อ...ก็มากับ...จื่อ”

“จื่อเจ่อเหี้ยไรกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้ มีคนมาซื้อถ่าน”

“จงอินมากับผมครับ ชานยอลไม่ต้องห่วงนะ เมียผม ผมดูแลเองได้ นอนขรี้แตกอยู่ที่บ้านไปเถอะครับ”

“ไอ่จื่อเทานี่มึงกล้าลักพาตัวจงอินเมียกูไปหรอ ไอ่เหี้ยตัดสายกู ตัดสายกู ขึ้นเลยสาดดดดดดด” และผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นจากความโกรธ

ว่าวครับ

โกรธคือว่าวโมโหก็คือว่าว

หลังจากที่นอนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสีขาวขุ่นจนน่าพอใจ จนป่านนี้ก็สี่ทุ่มกว่า ทำไมจงอินไม่กลับบ้าน โทรไปก็ไม่รับ

GPS

 นี่อยากเอาหูตบหน้าตัวเองสักสองที ว่าแล้วผมก็ตรวจหาจุดที่จงอินอยู่ด้วยจีพีเอสแสกนกรรม ริวจิตสัมผัสก็ยังอาย

ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ไปอย่างไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้กำลังจะไปทวงเมียคืน ก็ไม่คิดว่าโทรศัพท์จะตกลงไปกระแทกจุดซ่อนเร้นของน้องนิ่มมันจังๆ สรุปแล้วน้องนิ่มนี่ตัวผู้หรือตัวเมียครับ

พิมพ์ 1  ตัวเมีย

พิมพ์ 2 ตัวผู้

พิมพ์ 3 ไม่รู้ไอสัส

ส่งมาที่ 6969696969696969 ค่าบริการ 69 บาทต่อข้อความ

วิ่งไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก ข้างขาเสียดสีกับไขทุกครั้งที่ก้าวเท้าไป นี่กำไข่วิ่งไปนะครับ โกรธครับ

จงอินตอนนี้มันอยู่ที่บ้านอิจื่อเทาเหาขึ้นหัว ผมจะไปทวงคนรักคืนครับ

“ประตูบ้านล็อค มึงเฉียบขาดมากจื่อเทา” ผมนั่งลงขุดดินที่หน้าบ้านมันกะว่าจะดำดินลงไปแล้วโผล่ในบ้านมัน ซึ่งผมชะงักเล็กน้อย มันอาจจะเป็นวิธีที่ดูเซียนเกินไป เอาวิธีที่คนทั่วไปเขาทำกันก็พอ

ผมวิ่งไปหยิบชะแลงที่บ้านออกมาแล้วบรรจงงัดประตูบ้านมันอย่างเบามือ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับปาร์คชานยอล

พองับประตูบ้านไอ่เทาจนเข้ามาได้ ผมยังไม่อยากโดนข้อหาทำลายข้าวของคนอื่นครับ กลอนประตูนี่ยังคามือผมอยู่เลย ผมเลยเอากลอนไปใส่ไว้ที่เดิม

“ชานยอลนี่มึงแนบเนียนมาก เห่ย เสียงอะไร” ด้วยสถานะที่หูกางมากกว่าชาวบ้าน ทำให้อัตราการได้ยินของผมมันชัดแจ้งซะไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง

ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจยิ่งแตกสลาย

“ อื้ออออ จื่อเทา เบาๆ”

“นี่เพิ่งเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเองนะครับ”

“อ๊ะ เจ็บว่ะ”

“จับนี่ไว้ครับ แล้วจะรู้สึกดี”

“อื้ออออ จือเทา ไม่ไหวล่ะ เร็วๆเลยกูเสียว”

“อืมมม ใจเย็นสิครับ”

หลังจากที่ผมเอาหูแนบไปกับบานประตูห้องนอนไอ่เทาผมก็ได้ยินอะไรที่ค่อนข้างจะทำให้ผมเสียใจที่เพื่อนรักของผมโดนมันปู้ยี้ปู้ยำแบบนี้

บทสนทนาแบบนี้จะไม่ให้กู 3P อย่ามาเรียกกูปาร์คชานยอล อิเหี้ยะ

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!

ผมเปิดประตูไปด้วยใจที่แรงกล้าราวกับกูเป็นซุปเปอร์ฮีโร่มาร่วมวง

“พวกมึงทำแบบนี้หมายความว่าไง มีอะไรกันแบบนี้ลับหลังกูแบบนี้รู้ไหมว่ากูเสียใจ ไอ่สัส อุตส่าแอบว่าวมานานแสนนานไม่คิดเลยว่าพวกมึงสองคนจะทำร้ายจิตใจกูด้วยการมาซั่มกันแบบนี้โดยที่ไม่มีกู ถึงแม้กูอยากจะเก็บจงอินไว้อึ้บคนเดียวก็เหอะ แต่ถ้าพวกมึงยอมให้กู 3P กูก็จะยอม แต่ทำแบบนี้มันไม่ถูก ขนาดมึงทำอะไรกันมึงยังไม่ล็อคประตูเลย นี่กะจะให้กูเสียใจยันไข่หดเลยใช่ม่ะ”

“ไอ่เหี้ยยอลมึงเป็นอะไร”

หลังจากที่ผมหลับหูหลับตาพูด จงอินมันก็พูดเรียกสติของผมกลับมา

ภาพที่เห็นคือ จงอินนั่งกึ่งนอนอยู่บนที่นอนใหญ่โดยมีจื่อเทาถือสำลีอยู่ในมือ ทั้งคู่กำลังมองมาที่ผมอย่างงงๆ

“ว้าววววววว มึงเล่นอะไรกันน่าสนุกจัง” หลังจากที่สติกลับมาผมก็ไปนั่งข้างจงอินแล้วคว้าคอมันมาโอบอย่างเป็นกันเอง เหมือนกูไม่เคยพูดอะไรออกไป ผมก็ได้แต่พาวนาให้มันฟังไม่ทันก็พอ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

“นี่ชานยอลคิดอะไรอยู่ครับเนี่ย อกุศลจริงๆ” คำพูดของคนที่กำลังตั้งใจจิ้มๆอะไรลงที่ส้นตีนของจงอินก็โผล่งถามขึ้นมา

“ชานยอล” จงอินส่งสายตาอมหิตมาให้ผม มันช่างน่ากลัวเสียยิ่งกระไร

“แหม ใครจะไปรู้ดูมึงสองคนพูดกันดิ อื้อๆ อ๊ะๆ เสียวๆ เป็นใครมันก็คิดทั้งนั้นแหละ”

“ไอเทามันทำแผลให้กู โอ้ย เชี่ยมึงเบาๆจื่อเทากูเจ็บ”

“จับผ้าขนหนูไว้ครับจงอิน ไม่งั้นก็เอามากัดไว้ก็ได้”

“แล้วนี่พวกมึงไปทำอิท่าไหนถึงได้เจ็บตัวอ่ะ”

“ก็กูเมาแล้วทีนี่ก็เดินกลับบ้านมา เซไปเซมา แม่งเสือกไปเหยีบบตะปูเข้าซะงั้น ซี้ดดดดดด เจ็บสัส”

“เสร็จแล้วครับ ผมว่าจงอินต้องระวังไม่ให้แผลโดนน้ำนะครับ เดี๋ยวแผลมันจะอักเสบ”

“แล้วเสือกทิ่มตีนกูตรงง่ามนิ้วอีก ซวยจริงๆ” จงอินบ่นอิดออด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด

“ไม่ต้องเป็นห่วงเมียกูกูดูแลได้ มึงไปเก็บใบไผ่มาแทะไป๊ เอออย่าลืมเก็บหน่อไม้มาฝากกูด้วย กูอยากกิน”

“มีแต่หญ้า สนใจไหมครับ”

“มึงจะเถียงกันอีกนานไหม หรือจะเถียงกันจนกว่ากูจะขาว เฮ้อออออ ง่วงสัด” จงอินล้มตัวลงนอนด้วยท่าทีอิดโรยจากการเมา

“มึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ นี่กูยังไม่ได้สะสางเรื่องที่มึงไปกินเหล้า” ผมดึงคนตัวดำให้ลุกขึ้นมา นี่มึงล้มตัวไปไม่ถึงสองวิ ตามึงลืมไม่ขึ้นแล้วอ่อ

“ผมว่าจงอินก็มีวุฒิภาวะทางร่างกาย ทางสมองพอที่จะกินได้นะครับ”

“จงอิน มึงสัญญาแล้วใช่มั้ยว่ามึงจะแดกนมกล้วยเป็นเพื่อนกูจนกว่าจะเรียนจบ นี่มึงผิดสัญญา กูเสียใจ ฮึก”

ป้าปปปปปปป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงลมสะบัดพัดโบกผ่ามือจงอินให้มากระทบกับหนังศีรษะของผมอย่างจัง สัสเด้ยตอนแรกจะร้อง แม่งกริบเลยกู

“กูก็ยังกินนมกล้วยทุกวันตามสัญญา กูผิดสัญญาตรงไหน แดกเหล้านี่ไม่เกี่ยวกันนะ แล้วต่อจะให้เรียนจบกูก็จะแดกนมกล้วยเป็นเพื่อนมึงต่อไปเรื่อยๆ เพราะงั้นเลิกงี่เง่าได้ล่ะปาร์คชานยอล กูง่วง” จงอินมันเล่นเอาผมแทบอยากจะขืนใจมันเสียให้รู้แล้วรู้รอด คนอะไรหลับตาพูดยังน่ารัก

“ไป ไปนอนที่เรือนหอของเรา”

“นอนเนี่ยแหละ ขี้เกียจล่ะ”

“ไม่เป็นไรนะจงอิน เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปเอง”

หมับ!!!!!!!!!!

“ชานยอลครับผมว่าชานยอลกลับบ้านไปนอนเถอะนะครับ จงอินคงจะเพลีย” ผมกำลังจะอุ้มจงอินในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าหออยู่แล้วเชียวววววว ขัดกูตัลหลอดดดดดดด

“เอางั้นก็ได้ ฝันดีล่ะกัน” ผมวางจงอินให้นอนเหมือนเดิม ไอ่เหี้ยนี่ก็หลับลึกจริ๊งงงง อุ้มแล้ววางมึงก็ยังไม่ลืมตามาห้ามเลยนะ ผมทำท่าจะเดินออกไปก็เห็นว่าไอ่จื่อเทามันขึ้นไปนอนขนาบข้างจงอินเรียบร้อยล่ะ

ฟุบ

ผมรีบวิ่งไปนอนขนาบข้างจงอินอีกข้างด้วยความเร็วแสง ไอสไตน์ยังงงนี่กูคนหรือควายธนู อิอิอิอิ จื่อเทามันก็มองผมด้วยสายตาที่แบบมันคงต้องทำใจ

“เฮ้อผมรู้แล้วล่ะครับว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ถึงให้ไล่ชานยอลเหมือนหมาชานยอลก็คงไม่ไป นับถือหนังหน้าชานยอลเลยจริงๆครับ”

“ใช่จื่อเทา หนังหน้ากูเนี่ยปูนซีเมนต์เรียกพี่เลยนะ พูดแล้วก็ก็ภูมิใจ จงอิน”

“ชานยอลมึงนอนเฉยๆได้ไหม สะกิดทำเหี้ยอะไร”

“กูเพิ่งกอดน้องนิ่มก่อนมาหามึง ถ้ามึงนอนไม่หลับมึงมากอดกูก็ได้นะ” อันที่จริงผมก็ตอแหลไปงั้นแหละครับ ผมหยิบอิน้องนิ่มมาตบสองทีก่อนมานี่ต่างหาก

“อืม” จงอินตอบรับกลับมาเบาๆแล้ววาดแขนโอบมาที่กลางตัวผม

ผมเห็นจื่อเทาหันหลังตะแคงไปอีกข้างหนึ่ง ส่วนผมก็นอนแข็งอยู่อย่างนี้

ใช่ครับ

แข็งเลยครับ

ชานยอลน้อยพองขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย

คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมคิดว่ามันคงจะแข็งแบบนี้ไปยันเช้าเลยล่ะครับ

ตราบใดที่จงอินมันยังกอดผมอยู่อย่างนี้ล่ะก็นะ

อึ้บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ปล.เรื่องแบบนี้พี่ปาร์คไม่ได้หมกมุ่นนะครับเด็กๆพี่ปาร์คแค่ทำตามหัวใจ ฝืนไม่ได้

ปปล.ความจังไรมันค้ำคอ

ร่วมติดแท็กในทวิต #จังไรโปรเจ็ค คับป๋ม -3-

กลับไปเม้นด้วยนะครับ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=4

.....

เห็นพี่ปาร์คเป็นแบบนี้ แต่พี่ปาร์คก็มีหัวใจนะครับ
ตอนต่อไปเป็นอะไรที่บั่บ...
หกดด่หาสกากส่หสดวหกดสห่ดวหดวาาห่ดหสด
หกาสหดาก่ากส่ดกาห่ดสกวกสฟงกหวาสหก่ดห @Shin_MeeSo

soon... @_JiJai
พี่ปาร์คอย่ามาผงาดให้มาก
จื่อเทาตอนหน้ามาแน่ หึหึ! #จื่อเทาจะสู้นะครับ อิอิ ^^
เจอกัน จุ๊บ!

คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสอง

#จังไรโปรเจ็ค

หาววววววววว~

คลาสเรียนยามสายของวันโคตรน่าเบื่อ เมื่อวานเล่นเกมส์เพลินๆก็โดนกำตดมาให้ดม แถมยังพาไปดูขรี้ถึงในห้องน้ำ นี่ก็ไม่เข้าใจหรอก สนิทกันแล้วทำไมต้องพากูไปดูขรี้..

คิมจงอินได้แต่คิดแล้วก็สงสัย?

“หาวปากกว้าง แล้วยังนั่งเหม่อไม่สนใจการเรียนอีกนะครับ จงอินโง่อยู่แล้วนะ ถ้าโง่ลงกว่าเดิมจะทำยังไง?”

ให้ทายเสียงใคร..

ท๊าดา เสียงเพื่อนรักอีกหนึ่งคนของคิมจงอินเอง

ฮวังจื่อเทา

เพื่อนคนจีนปัญญาอ่อนที่เพิ่งรู้จักกันตอนมอต้นเพราะจื่อเทาย้ายจากประเทศบ้านเกิดเพื่อมาศึกษาหาความรู้ที่นี่ ถถถถถ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้อยากย้ายมาหรอกแต่ติดตรงที่ถ้าอยู่จีนคนเดียวเกรงจะอดตายก็เลยย้ายมา บ้านมันก็อยู่ข้างๆบ้านผมกับชานยอลนั่นแหละครับ แต่จื่อเทาค่อนข้างเป็นคนมีมารยาทไม่บุกบ้านคนอื่นเป็นกิจวัตรแบบปาร์คชานยอล

พูดกันตรงๆเลยนะผมว่าจื่อเทาหน่ะเป็นคนมุ้งมิ้งนะนางสะพายกระเป๋าแพนด้าเหมือนหน้าของนางไปเรียนด้วยทุกวันเลย พูดจาก็ไพเราะเสนาะหู ถึงหน้าจะเหี้ยมไปหน่อย แต่จงอินให้ระดับความมุ้งมิ้งแบบสามผ่านนะ!!

แต่ก็อีกนั่นแหละ อาจเพราะจื่อเทาอยู่กับชานยอลและผมมากเกินไปก็ได้ตอนนี้เลยเริ่มติดเชื้อความจังไรมาหน่อยๆแล้ว โธ่!! จื่อเทาผู้มุ้งมิ้งของจงอิน ถถถถถถถถถถถถถถถถ

“จงอินครับ เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะครับ สงสารผมแล้วก็คนอื่นที่ต้องมาพบเห็นนะครับ” จื่อเทาพูดหน้านิ่งแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อ แต่จงอินแอบเห็นนะว่ามันแอบยิ้ม

ขอจงอินเงิบสามวิได้ไหม?

คนมุ้งมิ้งของจงอิน เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ ถถถถถถ จงอินอยากจิครายยยยยยT-T

“จงอินครับ อ้าปากมากๆระวังน้ำลายไหลนะ”

นั่นไง!! นี่พูดแล้วไม่หันมามองด้วยนะ คือเหน็บจงอินนะแต่มือยังจดแลกเชอร์ตายังจ้องกระดานอยู่นะ

“กวนตีนหว่ะ..”จงอินพูดเสียงเบา แต่จื่อเทาได้ยินชัดนะบอกเลย!!!

“ก็ติดมาจากจงอินกับชานยอลแหละครับ”

ยอกย้อนนนนนนน!! จงอินได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ แต่ปล่อยไปก่อนนะ ไม่อยากทำร้ายแพนด้า ชิ!!

ร่างโปร่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่นานก็หลับไป ส่วนคนที่จดแลกเชอร์อยู่ยิกๆเมื่อกี้ก็ได้แต่หันมามองยิ้มๆ

คนอะไรไม่รู้ ขนาดหลับยังน่าร๊อคเลย ^[]^

แก๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ~

เสียงออดหมดคาบเรียนที่สองของวันดังขึ้น แต่คนที่ฟุบหน้าหลับอยู่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย แต่ไม่เป็นไรจื่อเทามีวิธีครับ..

ฟู่~

“ไอเชี่ยยยยยยยยย!!” จงอินสะดุ้งตื่นเพราะถูกเป่าหู แม่ม ขนลุกไปทั้งร่าง TT หันไปมองข้างๆก็เห็นจื่อเทานั่งยิ้มอยู่ โอ๊ยยย!! กวนตีนหว่ะ-0-

“จงอินตื่นซักทีนะครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกแต่เห็นจงอินไม่ตื่นซักทีก็เลยเป่าหูจงอินนิดหน่อย สยิวไหมครับ?” จื่อเทาเอ่ยถามหน้าทะเล้น เป็นใบหน้ากวนประสาทที่อยากจะยกเท้าขึ้นมาลูบ!!!

“กวนตีน!!” จงอินบ่นงุ้งงิ้งเบาๆ แต่จื่อเทาก็ได้ยินอยู่ดี!!

“ก็บอกแล้วว่าติดมาจากจงอินกับชานยอล” จื่อเทายักคิ้วจึ๊กๆให้จงอินด้วยหนึ่งที

ผลคือจงอินชูนิ้วกลางมาให้ จื่อเทาหัวเราะร่า..

“นิ้วกลางจงอินเล็กจังนะครับ ผมอยากเห็นของที่คล้ายๆนิ้วกลางแต่ใหญ่กว่านี้จัง เห็นชานยอลบอกว่ามันดำ อืมมม แต่ผมก็อยากดูดนะ..”อะไรคือการที่ฮวังจื่อเทาพูดประโยคนี้แล้วทำท่าทางโมเอร้ล้านแปดซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาตัวเองด้วยการจิ้มแก้มวะ? =0=

แต่ช่วยโฟกัสประโยคที่คนข้างๆนี่พูดออกมานิดนึงแล้วกัน

นี่แพนด้ามุ้งมิ้งของจงอินกลายเป็นคนจังไรแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หรือลับหลังจงอินจื่อเทาจะแอบไปฝึกปรือวิชามากับไอชานยอล!!!!

“จงอินไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ผมก็แค่อยากจะกินไอติมช็อคโกแลตหน่ะครับ” พูดจบก็ยิ้มร่า

ว่าแต่ว่านะ..ไอติมช็อคโกแลต พร่อง!!!!

แม่มสาบานเหอะ ว่าเมื่อก่อนมันเป็นคนมุ้งมิ้ง นี่จงอินไม่อยากจะเชื่อ!!!

“ไอเชี่ย” นี่คงเป็นคำด่าที่ดีที่สุดเท่าที่จงอินจะคิดได้แล้วหล่ะครับ ถถถถถถถถถถ-0-

“จงอินไม่ต้องชมผมหรอกครับ ผมเขิน” เอามือปิดหน้าแล้วบิดไปมาประหนึ่งสาวน้อยแรกแย้ม จื่อเทา ไอแสรดดด!!

ไม่คุยกับแม่มแล้ว คาบที่สามเริ่มแล้วด้วย นอนแล้วนอนๆๆๆ วันนี้อยู่กับแพนด้าแค่สองคนเพราะชานยอลมันท้องเสีย แต่ก็นั่นแหละ นานครั้งนะที่จะนั่งเรียนกันแค่สองคน แต่ครั้งนี้จงอินเหมือนได้รู้อะไรใหม่ๆในตัวจื่อเทามากมายเลย

อย่างแรกก็คือ..แพนด้าไม่มุ้งมิ้งอีกต่อไปแล้ว

อย่างที่สองคือ..แพนด้ากำลังตอแหลว่าตัวเองยังคงเป็นคนมุ้งมิ้ง

อย่างที่สามคือ..ความจังไรได้แพร่กระจายสู่ตัวแพนด้าเรียบร้อยแล้ว

อย่างสุดท้ายก็คือ..จงอินง่วงมาก ของีบแปร๊บนะครับ ถถถถถถถถถ

***********************

แก๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~

ออดคาบสามดังบอกหมดเวลา ถึงเวลาพักกลางวันที่รอคอยเสียที แต่จงอินก็ยังคงหลับอยู่เหมือนซ้อมตาย คือจงอินมาเรียนไม่ได้ตั้งใจเรียน จงอินแค่มาหลับ พอจะสอบก็มาเกาะแข้งเกาะขาให้จื่อเทาติวให้ ถถถถถถถถถ

แต่จื่อเทาก็ทำแหละนะ เอาเถอะเรียกจงอินดีกว่าเนาะ ว่าจะบอกอะไรซักหน่อยแล้วชวนไปกินข้าวกัน!

“จงอินครับ”

“…”

“คิมจงอินครับ”

“…”

“ไอเหรี้ยคิมจงอินครับ”

จงอินหันขวับมามองจื่อเทาแบบมึนๆ เมื่อกี้จื่อเทาผู้มุ้งมิ้งเรียกคิมจงอินว่า ไอเหรี้ยคิมจงอิน อะครับ TT

“ทำไมต้องพูดไม่เพราะกับกูด้วยครับ ไอแพนด้า!!” หน้างอใส่แม่มเลย งอล!!

“แหนะ! ทำมาเป็นหน้างอใส่ คิดว่าน่ารักเหรอครับ?" จื่อเทาถามพร้อมกับโปรยรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อสุดๆมาให้ แต่จงอินนี่ซิ ไม่ตลกด้วยนะครับ ถถถถถถถถถถถถ

“…” จงอินเงียบ นี่ว่าอะไรก็ได้อ่ะมาว่าไม่น่ารัก(?)นี่จงอินงอนละบอกเลย!!

“ไม่เอานะครับจงอิน ไม่หน้างอซิครับ น่ารักครับ น่ารัก แล้วไม่ต้องมาทำปากคว่ำแบบนั้น เดี๋ยวผมจับจูบนะครับ!!” หลังจบประโยคนี้ของจื่อเทา จะบอกอะไรให้คิมจงอินหน่ะกลั้นฟิน แทบตายแหนะ ถถถถถถถถถถถถถ

“เออๆๆๆๆ แล้วเรียกกูมีไรครับ คุณจื่อเทา?!” กลั้นฟินเอาไว้แล้ว อึ๊บเรียบร้อยจงอินจึงเอ่ยถามถึงจุดประสงค์หลักที่จื่อเทาเรียกตนเองเมื่อครู่

“ก็ว่าจะชวนจงอินไป ปลูกป่า ดำน้ำ ดูปะการัง เต้นแอโรบิค เล่นโยคะ หมุนฮูลาฮูปไถสเก็ตบอร์ด ไปด้วยกันไหมครับ?”

อห!!! นี่แพนด้าจื่อเล่นมุก ถ้าชานยอลอยู่แม่มต้องตกตะลึงสุดชีวิตอ่ะO[]O

จื่อ มึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

“ไม่ไป แค่อย่างแรกก็เหนื่อยเกินละ ไอแสรดดดด!!” ซักพักเมื่อหายอึ้งจึงเอ่ยตอบ

“ฮิฮิงั้นเย็นนี้ไปกินเหล้ากันนะครับ” จื่อเทาหัวเราะคิกที่เล่นมุกแล้วจงอินอึ้งได้(?)จากนั้นจึงเข้าจุดประสงค์หลัก ถึงจื่อจะมุ้งมิ้งแต่จื่อก็กินเหล้าเป็นนะครับ

“เออ ก็แค่เนี้ย!!” จงอินเอ่ยตอบ

“แล้วไม่ต้องชวนชานยอลไปด้วยนะครับ เพราะผมไม่อยากเจอหน้าเข้าใจไหมครับจงอิน?” จื่อเทาถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ไม่เข้าใจ ชานยอลเป็นเพื่อนกูนะเป็นเพื่อนมึงด้วย ทำไมมึงถึงไม่ชอบมันวะ!?” จงอินถามอย่างข้องใจ

“ผมเกลียดหูชานยอลครับ จบนะครับไม่ต้องพูดละ ไปกินข้าวกันครับ พักกลางวันแล้ว” บอกปัดตัดบทแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของเพื่อไปทานข้าว ปล่อยให้จงอินนั่งหมั่นเขี้ยวไอคนพูดอยู่คนเดียวในใจ

ไอแพนด้าจื่อ -0-

กวนตีน..หน้านิ่งสไตล์ เดี๋ยวปั๊ดจกตับมาแดกแม่มเบยยยยยยยยย!!!

“เกลียดมึงหว่ะ” จงอินพึมพำเบาๆ แต่จื่อเทาได้ยินชั๊ดเจนนนนนน

“แต่ผมชอบจงอินนะครับ!!!” และประโยคที่ตอบกลับมา จงอินก็ได้ยินชั๊ดเจนนนนนน เพราะไอบ้านี่ดันตอบเสียงดังอะดิ!!
เพื่อนในห้องที่ยังไม่ออกไปทานข้าวหันมามองกันใหญ่เลย ถถถถถถถ จงอินไม่มีตัวช่วยด้วยอ่ะ เพราะชานยอลไม่อยู่ ชานยอลขรี้แตกอยู่ที่บ้าน แต่คิดอีกทีถ้าชานยอลอยู่ จงอินก็คงจะอายกว่านี้เพราะทั้งชานยอลและจื่อเทาก็กวนประสาทพอกัน
โง๊ยยยยยยยยยย เกิดเป็นคิมจงอินแม่ม น่าสงสารยิ่งกว่าวัลลี ถถถถถถถถถถถถถถถ

“หุบปากไปเลยมึง!!” สุดท้ายแล้วคิมจงอินก็ต้องแก้ปัญหาด้วยการ หันไปด่าแล้วเก็บของอย่างไวที่สุดก่อนจะสะบัดตูดออกไปอย่างรวดเร็ว..

เกลียดแพนด้า ชิ!

เมื่อเห็นว่าจงอินเดินไปแล้ว จื่อเทาก็แอบลอบยิ้ม ได้กวนตีนจงอินวันละนิดจิตแจ่มใสเนาะอิอิ

จากนั้นก็เดินตามจงอินออกไปกินข้าวกลางวันกันสองคนโดยไม่มีมารที่ชื่อชานยอลคิคิ

*************

การเรียนคาบบ่ายหมดไปอย่างรวดเร็วตกเย็นผมและจงอินก็พากันมาร้านเหล้ากันนั่นแหละครับ ไปกันสองคน..

อ่า ยังดีที่จงอินยังเห็นแก่ผมอยู่บ้าง ไม่พาปาร์คชานยอลมาด้วยอย่างที่ผมบอกจริงๆ แต่ก็แอบเห็นอะนะ ว่าแอบรับโทรศัพท์ชานยอลคนหูพับตลอดเลย

นั่นไง โทรมาอีกละ!

แต่ครั้งนี้ เดี๋ยวผมคุยให้เองครับ!!!

“เออ..ก็มากับจื่อ...”

หมับ~

แย่งมือถือมาจากจงอินได้ผมก็กรอกเสียงลงไปทันที

“จงอินมากับผมครับ ชานยอลไม่ต้องห่วงนะ เมียผม ผมดูแลเองได้ นอนขรี้แตกอยู่ที่บ้านไปเถอะครับ” พูดจบผมก็กดตัดสายไป ได้ยินแว่วๆถึงคำด่าสารพัดล้านแปดจากปลายสาย แต่ใครจะสน..

ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร!!!

ผมส่งมือถือคืนจงอินไปและก็เห็นว่าเจ้าตัวทำหน้ามุ่ย ถถถถถถถถถถถถ

คนอะไรทำหน้ามุ่ยยัง น่าร๊อคเลย!!

สมแล้วที่เป็นเมียฮวังจื่อเทา ฮิฮิ^[]^

“เป็นไรครับจงอิน มากินเหล้ากับผมทั้งทีทำหน้าให้มันดีๆหน่อยซิครับ”

มือหนาจับคางคนหน้ามุ่ยไปมา บีบเล่นเบาๆให้อีกคนหายหน้ายุ่งเป็นตูดหมูแบบนี้

และก็ได้ผลเพราะ..

“อ่อยอูอ้ายแอ้วอับ อูอะอิ๊มแอ้ววววว(ปล่อยกูได้แล้วครับ กูจะยิ้มแล้วววว)”

เท่านั้นแหละจื่อเทาก็ยิ้มอย่างพอใจและปล่อยคนหน้าหมูแต่น่าร๊อคคคคให้เป็นอิสระ แต่ไอคนที่บอกจะยิ้มก็ยังไม่ยิ้มอยู่ดีนี่ซิ

“ไม่เห็นจะยิ้มเลยหล่ะครับ?!”

^-----^

แล้วผมก็ได้รอยยิ้มกวนตีนจากจงอินมาหนึ่งยิ้ม เอาเถอะถือว่าทำอะไรก็ดูมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งน่าแกล้งไปหมดหรอกนะคิมจงอิน ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงด้วย ถถถถถถถถถถถถ

“ครับๆๆๆๆๆ พอละพอไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม ไป ไปกินเหล้ากันครับ วันนี้ป๋าจื่อจะเลี้ยงน้องจงอินเองนะครับบบบ”

กอดคอลากคนน่าร๊อคหน้ามึนนี่เข้าไปในร้านเหล้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ

วันนี้เต็มที่ไปเลยนะครับจงอิน..เดี๋ยวผมจะมอมเหล้า เอ๊ย! เลี้ยงเหล้าจงอินเอง อิอิ^^

*************

“แพนด้าโชนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!” เสียงงุ้งงิ้งของจงอินดังขึ้นพร้อมชูแก้วสูงเพื่อให้จื่อเทาชนแก้วด้วย ซึ่งคนโดนเชิญชวนให้ชนก็ไม่ขัด ชนแล้วชนอีกจนตอนนี้แก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว รู้แต่ว่าจงอินคงเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน

นี่แสดงว่าแผนมอมเหล้าได้ผลเหมือนกันแฮะ ^,.^

จื่อเทายกยิ้มอย่างสุขใจ มีความสุขนะมอมเหล้าเมีย(?)ได้ อิอิ><

“ยิ้มไรมึง ประสาทแดกเหรอ โชนดิโชนนนนนนนนนนนนนน”

เอ๊า! โชนก็โชนนนนนนนนนนนนนนนน!!

จื่อเทาเออออชนแก้วต่อไป ปล่อยให้จงอินได้เมา เพราะรู้ว่าอยู่กับชานยอลจงอินคงไม่ได้ดื่มเหล้าเท่าไหร่ ไม่เมาเหล้าเพราะเมาตดชานยอลที่ชอบเอามาให้ดมมากกว่า

เพราะฉะนั้นเมื่อจงอินอยู่กับผมก็ เมาเหล้าได้เต็มที่ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง ^^

“จื่อ กูเมาแล้วหว่ะ” จงอินพูดเสียงเบา แถมยังเอนตัวมาซบผมอีกต่างหาก

วรั๊ยยยยยยยยย!! จื่อขอฟินแปร๊บบบนะครับบบบ><

“จื่อกูเมาจริงๆนะ” เมื่อจื่อเทาไม่ตอบรับอะไรจงอินก็ยิ่งไถตัวซบลงมาไม่หยุด

จงอินควรรู้ซิ ว่าผมชอบเล่นกีฬาในร่มนะ -,.-

“จื่อเทาอ่า นี่กูเมามากเลยร้อนด้วย กลับกันเถอะนะ” คราวนี้ไม่ใช่แค่พูด ไม่ใช่แค่ซบ จงอินยังแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวบางจนเห็นแผ่นอกสีแทน(ขาว)เซ็กซี่ของตัวเอง มือเรียวของจงอินกระพือเสื้อไม่หยุดแล้วบ่นว่าร้อนๆๆไม่ขาดปาก

ชิบหาย!! จื่อจิไม่ทนนะครับ O[]O

“จื่อเทาอ่า กลับกันเถอะ” ใบหน้าเซ็กซี่ชื้นเหงื่อเงยขึ้น ดวงตาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาคมสองตาประสาน หัวใจเต้นตึกตัก ใบหน้าค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ เกือบแล้ว อีกนิด อีกนิด ปากก็จะแตะกัน อีกนิด อีกนิ๊ดดด..

“คุณลูกค้าครับ..” พนักงานเสริฟที่เข้ามาไม่ได้ดูจังหวะและเวลา ไอเขร้!! มีมีดไหมจื่อเทาขอเอามาปาดคอไอพนักงานคนนี้ซักที -0-

“อะไรครับน้อง” จื่อเทาผละออกจากใบหน้าโคตรยั่วยวนของจงอินเพื่อนหันมาคุยกับพนักงานแทน หันมาก็เห็นพนักงานตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มยืนเท้าสะเอวมองอยู่อย่างไม่สบอารมณ์

“จะบอกว่า..ผู้หญิงโต๊ะนู้นฝากโพสอิสมาให้ครับ” มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนและหยิบโพสอิสสีส้มแสดออกมาให้ ก่อนจะทำหน้าหน่ายๆใส่หนึ่งที่แล้วเดินจากไป ก่อนเดินไปจื่อเทาแอบเหลือบไปเห็นว่าเด็กคนนั้นชื่อ ‘แบคฮยอน’ ไว้ครั้งหน้าจะส่งคนมาแกล้ง เด็กนิสัยไม่ดีขัดจังหวะคนอื่น

เมื่อกี้จะได้จูบปากจงอินอยู่แล้วเชียว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ -0-

ว่าแต่กลับไปจูบกับจงอินตอนนี้ยังทันไหมนะ?

จื่อเทาหันกลับมาสนใจคนเซ็กซี่ต่อ และก็ต้องผิดหวังเมื่อจงอินหลับไปแล้ว

โฮกกกกกกกกกกกก อีกนิดเดียวจะได้จูบปากจงอินอยู่แล้วเชียวนะ ถถถถถถถถถถถถถ เซ็ง แพนด้าเซ็ง!!!

เอากระบองวูซูที่บ้านมาพังร้านแม่ม - -‘

ฤกษ์ไม่ดีละครับวันนี้ จะจูบไม่ได้จูบ อุตส่ามอมเหล้าได้แล้วแท้ๆ ถถถถถถถถถถ กลับบ้านก็ได้ครับ แต่กลับบ้านจื่อนะครับไม่ใช่บ้านจงอิน เพราะถ้าให้เดาตอนนี้บ้านจงอินคงมีแขกไม่ได้รับเชิญมานอนขรี้รออยู่ในบ้านเรียบร้อย

ถถถถถถถคนขรี้แตกก็อยู่ส่วนคนขรี้แตกเถอะนะครับชานยอล วันนี้จงอินจะไปนอนบ้านผมครับ บายยยยยยยยยย!!!!

สกรีมฟิคในทวิตช่วยแท็ก #จังไรโปรเจ็ค

กลับไปเม้นได้ที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=1047699&chapter=3

.....

จบแล้วตอนสอง จื่อเทาเป็นคนมุ้งมิ้งจริงๆนะ

แบบว่าจังไรไม่เท่าชานยอลหรอก ใครที่อยากจะขอให้จื่อจังไรแบบชานยอล

บอกเลยว่าให้ไม่ได้นะ เพราะเราคนแต่งเป็นคนมุ้งมิ้ง

จื่อเทาจึงต้องมุ้งมิ้งเหมือนเราค่ะ อิอิ ^^ @_JiJai




soon... @Shin_MeeSo

สงสารพี่ปาร์คก็รอให้กำลังใจพี่ปาร์คตอนต่อไปด้วยนะฮัฟฟฟฟ

ซ่ารั้งเห้!!!!!!