#จังไรโปรเจ็ค
พ่อบอกผมเสมอว่า
ริจะรักต้องรู้จักเรียนรู้
ริจะคบชู้ต้องรู้จักแอบ
เป็นคำสอนที่ผมจำขึ้นใจเลยล่ะครับ
“ซื้อถ่านหน่อยจ้า”
เสียงอาจุมม่าบ้านตรงข้ามที่มักจะมาซื้อถ่านบ้านผมประจำ
ผมบรรจงหยิบใช่ครับใช้คำว่าบรรจงหยิบถึงจะถูก นี่ถ้าไม่ระวังเขม่าถ่านอาจจะเลอะตัวผมแล้วทำให้ผมดำไปมากกว่านี้
พอผมหยิบถ่านใส่ถุงให้แกเสร็จก็รับตังค์มาพอดี
อาจุมม่าแกขี้งกครับ
เห็นบ่นอยู่ว่าจะเก็บตังค์เป็นค่าตั๋วเครื่องบินให้หลานแกบินกลับมาจากต่างประเทศน่ะครับ
ผมก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องครอบครัวแกนะ อาจุมม่าแกเล่าให้ฟังเองหมด
เขาเสนอเราก็สนอง
จริงไหมครับ
วันนี้เป็นวันเสาร์ช่างแสนสุขแต่ก็ไม่ค่อยสุขเท่าไหร่หรอกครับ
เอาจริงๆนี่อยากจะหักดิบคนบางคนแถวนี้มากกว่า
ส่งสายตาอาฆาตไปรอบที่สามล้านเจ็ดแสนสองหมื่นครั้งมันก็เหมือนจะไม่รู้สึก
ปาร์คชานยอลผู้ตายด้าน
“อย่ามองกูนานกูเขิน”
“หลงตัวเองสัด”
ผมเดินไปหามันตัวส้นตีนที่กระเพลกๆหลังจากเสียโง่เดินไปให้ตะปูเสียบง่ามตีนเล่นแล้ววาดมือลงบนหัวกบาลมันดัง
แป๊ะะะะะะะะะ!!!
แค่เบาๆพอให้สำนึกครับ
“มึงเคยคิดจะไปช่วยพ่อมึงขายของบ้างมั้ย”
“เคย”
มันตอบกลับมาหน้าตาเฉยมือหนาๆของมันยกขึ้นเท้าตรงคางประหนึ่งควีโยมีมากมายก่ายกอง
“แล้วทำไมไม่ไปทำ”
“พ่อกูบอกว่าถ้ามีคนรักก็ต้องช่วยกันประคับประคอง ช่วยกันทำมาหากิน
จุนเจือกันในทุกๆด้าน ป้ะ ไปเอากันสักยกวะ”
ชานยอลลุกขึ้นมาพาดแขนยาวๆของมันไว้ที่ไหล่ผมพลางลากผมขึ้นไปบนห้องของผมจนผมงง
ไอ่สัดนี่ยังงงครับว่าทำไมไม่ขัดขืน
จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องนอนกับมันสอง ไม่สิ สามคน
น้องนิ่มอีกคนนึง
“นี่มึงลากกูขึ้นมาบนห้องทำไมเนี่ยแล้วถ้ามีคนมาซื้อถ่านใครจะขายวะ”
ผมเอื้อมมือไปดันไหล่มันออก
“พ่อค้าบบบบบบ จงอินกับผมจะติวหนังสือกันค้าบบบบบบบ”
ชานยอลตะโกนลงไปข้างล่าง นี่มันบ้าหรือมันบ้าวะครับ พ่อผมไปตลาดนะ
“ค้าบบบบบลูกเดี๋ยวพ่อขายต่อเองค้าบบบบบบบ” เป็นเสียงพ่อของผมที่ตะโกนกลับมา
เออเอาเข้าไปพ่อกูนี่นับวันยิ่งสติออบซอ
“มาติวกันค้าบบบบบบ บทเรียนแรก ท่วงท่าแห่งรัก”
“ชานยอล มึงอย่าเข้ามา ไอ่ห่า นี่มึงอื้อออออ”
ผมถายหลังจนสุดทางจนรู้สึกว่าแผ่นหลังสัมผัสกับผนังห้องอย่างหมดทางหนี
ผมหลับตาลงอย่าช่วยไม่ได้
เรื่องแบบนี้มันจะต้องไม่เกิดขึ้น
เราเป็นเพื่อนกันนะ
ไอ่เหี้ยะกูยังไม่พร้อมเสียวตูด
“จงอิน”
เพล้งงงงงงงงงงงงง!!!!!!!
ราวกับแก้วน้ำหล่นแตกละเอียด
ทันทีที่เสียงทุ้มๆของชานยอลดังลอดเข้าสู่โสตประสาทของผม
“อะ อะ อะไร”
“มึงวันจันทร์นี้สอบลีลาศ มาสอนกูเต้นหน่อยดิ
จังหวะขากูยังไม่คล่องเลยว่ะ”
“ละ...ลีลาศ เออ ได้ๆมาๆกูสอนให้”
ผมยกมือมันขึ้นมาจับไว้ทั้งสองข้างแล้วค่อยๆสอนสเต็ปการก้าวเท้าที่ถูกต้อง
การจับจังหวะ ท่วงท่าลีลาที่เราจะต้องเต้นแล้วก้าวไปให้เข้ากับเพลง
ความพลิ้วไหวก็สำคัญ
“หนึ่ง สอง สามสี่ห้า หมุน” ผมบอกจังหวะในการก้าวเท้ามันไปแต่ยังไงล่ะ
ทันทีที่มันหมุนตัวชานยอลก็ไม่ได้จัดอยู่ในหมวดหมู่คนตัวเล็กนะครับ
ชานยอลนี่ตัวเท่าควายได้
แรงกระแทกทำให้ผมและชานยอลลงไปนอนกระเด้งอยู่บนที่นอน
ดีนะครับว่าบนที่นอน
แต่มันก็มีข้อเสียอยู่บ้างว่า
ในฟิคทุกๆเรื่องต้องมีโมเม้นให้ฟินจนตับแลบออกมากันเลยทีเดียว
ครับ
ชานยอลนอนทับอยู่บนตัวผมจริงๆ เราจ้องตากันได้อยู่พักหนึ่งก็ต้องเป็นผมที่ละสายตาออกไปจากมันก่อน
มันไม่ใช่มุมหรือเวลาที่จะมาโรแมนติกอะไรเลยนะครับ
“จงอินอ่า” แล้วนี่มึงจะเรียกชื่อกูกระเส่าไปถึงไหน
“อะ อะไร”
“กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆนะ”
“ทน ทนอะไรไม่ไหว มึงไปเข้าห้องน้ำดิลุกไป”
ผมดันตัวมันออก
ชานยอลลุกขึ้นมานั่งปลายเตียงไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผมแม้แต่น้อย
จนผมเอื้อมมือไปสะกิดมัน ก็ต้องตกใจกับปฏิกิริยาตอบรับจากเอนตัวสูง
มันปัดมือผม
“ชานยอล มึงเป็นอะไร กูทำอะไรให้มึงโกรธหรือเปล่า หันมาพูดกับกูสิ”
“หึ!!! มึงยังมีน่ามาพูดอีกนะ คิมจงอิน”
ผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่ดูเย็นชาแบบนี้กับมันเลยสักครั้ง
จนมาถึงครั้งนี้
ไอ้เหี้ย ผมจะดราม่าแล้วนะครับ
“ทำไมมึงมีอะไรมึงก็พูดกับกูดิวะ เราเพื่อนกันนะเว่ย”
“กูขอถามอะไรมึงหน่อย”
“...”
“มึงเป็นเพื่อนกูมานานหรือยัง”
“นานสิมึง มึงคือเพื่อนที่สนิทและกูก็รักมึงที่สุดเลยนะ”
“มึงเคยโกหกปิดบังอะไรกูหรือเปล่า”
“มะ ไม่เคย กูบอกมึงทุกเรื่องนะ”
ผมฉุดคิดเล็กน้อย แต่ผมก็บอกมันทุกเรื่องนะครับ
“โกหก!!!!!!” ชานยอลตะคอกใส่ผมจะผมสะดุ้ง มันลุกขึ้นยืนและหันหน้ามาทางผม
นิ้วยาวของมันชี้ไปทางน้องนิ่มที่นอนแอ้งแม้งหน้าตายอยู่กลางที่นอน
น้องนิ่มทำไม ลูกกูทำอะไรผิด
“น้องนิ่มมึงเป็นรู มึงมีอะไรกับลูกตัวเองได้ไงจงอินกูผิดหวังในตัวมึงมาก
มึงบอกว่าอินิ่มลูกมึง แต่มึงกระแทกซะมันเป็นรู
นั่นยังมีหน้ามานนอนนุ่นทะลักใส่กูอีก ฮือออออ กูเสียใจ”
ครับเท่านั้นกูรู้เลย
“ชานยอล”
“ฮืออออออ”
“ปาร์ค ชาน ยอล”
“ฮือออออออ”
“กูบอกให้อึ้บหนึ่ง”
“ฮืออออออออ”
“กูบอกให้อึ้บสอง”
“ฮือออออออออออออ”
“จื่อเทาอยู่บ้านมั้ยน้า ไปอ่านการ์ตูนบ้านจื่อเทาดีฟ่า”
“อึ้บแล้วกูอึ้บแล้ว”
“เหตุผลมึงนี่โคตรอัปปรีย์ผักชีดองมาก น้องนื่มกูขาดไปตามกาลเวลา มึงดู”
ผมหยิบน้องนิ่มลูกรักขึ้นมาแล้วจับตรงระหว่างขาน้องนิ่มที่เป็นรอยขาดตามสภาพ
แทนที่จะเป็นรู
จากแรงกระแทก
ชานยอลรีบเข้ามาดูใกล้ๆแล้วมันก็โผล่งเข้ากอดผมเข้าอย่างแรงจนผมหายใจไม่ออก
“กูขอโทษที่ไม่เชื่อใจมึงจงอิน”
“เออ กูก็นึกว่ามึงเป็นห่าอะไรซะอีก
อย่าทำเสียงแบบนั้นใส่กูอีกนะกูไม่ชอบ”
“งื้อออออ ค้าบบบ จงอินที่รักค้าบบบบบ”
ชานยอลเอามือขึ้นมาบีบจมูกผม ปกติเขาก็บีบกันเบาๆพอน่ารักกรุบกริบ
แต่นี่ไม่ใช่ครับ
ไอ้เหี้ยบีบแบบนี้มึงอย่าให้กูหายใจต่อไปเลยดีกว่าครับ
“อ้อกกกกก”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกเหมือนเสียงสวรรค์จากผม
นั่นก็หมายถึงชานยอลปล่อยมือออกจากจมูกผมแล้วเอานิ้วชี้มาทาบริมฝีปากผมทันทีที่ผมจะตะโกนบอกให้คนที่เคาะประตูห้องด้านนอกเข้ามา
“ชู่วววววว”
ไอ่สัดเค็มครับนี่บอกเลย นิ้วชานยอลเค็มประหนึ่งเกลือบวกน้ำปลา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วยเสียงสำเนียงเปล่งๆที่คุ้นเคยดี
“จงอินอยู่ไหมครับ”
“ไม่อยู่ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น”
ครับ นั่นคือความฉลาดของปาร์คชานยอลครับ
ผมเอามือไปผลักหัวมันแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้จื่อเทาก่อนจะบอกให้จื่อเทาเข้ามา
แต่เหมือนจื่อเทาค่อนข้างที่จะมีมารยาทอยู่บ้างล่ะครับ
เราก็เลยยืนคุยอยู่ที่หน้าประตูห้องอยู่พักหนึ่งก่อนที่จื่อเทาจะกลับบ้านของตัวเองไป
พอให้กลับมาอีกทีก็เห็นว่าชานยอลนั่งจ้องผมอย่างต้องการจะรู้อะไรบางอย่าง
“จื่อเทาชวนไปกินข้าวที่บ้านเย็นนี้อ่ะ”
“กูไปด้วย”
“จื่อเทาก็บอกให้มึงไปด้วยเหมือนกัน”
ผมทิ้งตัวนอนลงกับที่นอน
“หลออออ ไม่ใช่ว่ามันบอก
ถึงผมไม่ชวนชานยอลผมว่าชานยอลก็คงจะต้องตามจงอินไปด้วยแน่ๆ
มันคงไม่ได้พูดอย่างนี้หรอกหลออออ”
“ทีนี้ทำมาเป็นรู้ดี ทีเรื่องอื่นล่ะโง่นัก” ผมบ่นอุบอิบ
“บ่นดังไปนะ”
“หูกางๆของมึงนี่ไวต่อการได้ยินจริงๆเลยนะครับพี่ปาร์ค”
“ร่างกายพี่ก็ไวต่อน้องไคเหมือนกันครับ”
Tao’s part
หลังจากที่ผมไปเดินซื้อของเพื่อที่จะมาซ่อมประตูบ้านหลังจากที่วันนั้นชานยอลทำพังไปแถมเนียนบอกไม่ได้ทำหน้าตาเฉย
ก็คิดว่าน่าจะซื้ออะไรกลับไปทำกินซะหน่อย ช่วงนี้ไม่ได้เข้าครัวมานานล่ะครับ
ผมเดินเลือกซื้อวัตถุดิบที่สามารถจะนำไปประยุกต์เป็นส่วนผสมในอาหารจีนของผมอย่างละเอียด
ซื้อไปทำให้จงอินทานด้วยดีกว่า ผมพูดออกมาตามที่ปากต้องการ
หัวใจคิดครับ
หลังจากที่ผมเดินจะไปเค้าท์เตอร์เพื่อชำระเงิน ในความไม่ชินก็ต้องชินครับ
เพียงแค่ผมก้มหน้าควักกระเป๋าสตางค์ซุปไก่สกัดหรู...........แบรนด์หรูไงครับ
ไม่ได้ครับอยู่เมืองดัจริตชีวิตต้องจังไรครับ เดี๋ยวจะตามโลกไม่ทันเอา
ก็มีผู้หญิง...ไม่น่าใช่
ทอม...ไม่น่าเป็นไปได้
ตุ๊ด...ใช่ครับ
น้องนางเธอน่าจะเป็นตุ๊ดชิงแซงคิวผมไปจ่ายตังค์น่าตาเฉย
แต่ผมเป็นคนดีพอที่จะไม่ใช้วูซูกับตุ๊ดครับ
แล้วนั่นอะไร อุทัยทิพย์ กิ๊บติดผม น้ำยาทาเล็บแบบใสกลิ่นสตอเบอร์รี่
น่ากลัวครับ
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนะครับ แค่คิดว่ามันคือความสุขของเขา
ผมนั่งรถแท็กซี่กลับมาบ้านเอาข้าวของอุปกรณ์วางไว้อย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินไปบ้านจงอินเพื่อไปชวนเขามาทานข้าวเย็นเย็นนี้
“คุณลุงคิมสวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักทาย
“อ่อจงอินติวหนังสืออยู่กับพี่ปาร์คแน่ะ ไปร่วมติวกับเขาก็ได้นะ”
“ขอบคุณครับ” ผมโค้งเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของจิงอินเขา ก่อนที่จะเคาะห้องตามมารยาท
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เหมือนผมได้ยินเสียงกุกกักเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเคาะประตูอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จงอินอยู่ไหมครับ”
“ไม่อยู่ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น”
เป็นเสียงชานยอลที่ดังออกมาก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้วพบกับใบหน้าของคนที่จะมาใช้ชีวิตร่วมหอลงโลงกับผม
“ไงจื่อเทา” เป็นจงอินที่เอ่ยทักทายผมก่อน
“สบายดีครับไม่เจ็บป่วยอะไร
ยังปึ๋งปั๋งครับสามสิบสองพร้อมลุกแล้วจงอินล่ะครับพร้อมจะรับแล้วหรือยัง”
“กวนตีนเชิญกลับบ้านครับ”
“ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับจงอินก็”
“เข้ามาก่อนสิ” จงอินเปิดประตูให้ผมเข้าไป
แต่ถ้าผมมัวแต่มาคลุกอยู่ห้องจงอิน มื้อเย็นคงทำไม่ทันแน่ อีกอย่างผมเห็นชานยอลกำลังจับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วฟาดมือไปยังหน้าน้องหมีไปมาอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่เป็นไรครับผมแค่จะมาชวนจงอินไปกินข้าวเย็นที่บ้านก็แค่นั้น”
“อืม ได้สิ แล้ว..”
“เอาชานยอลไปด้วยก็ได้ครับ ถึงผมไม่ชวนชานยอลก็คงจะโผล่หัวไปอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะจื่อเทาที่เข้าใจน่ะ”
“ครับ แต่ผมอยากให้จงอินเปลี่ยนคำว่าขอบใจเป็น ‘เรามาเป็นของกันและกันเถอะ’
แบบนี้มากกว่าครับ”
“555555 ขำหรอ ไปเลยมึง”
“เจอกันตอนเย็นครับ”
หลังจากที่บานประตูปิดลงผมก็เดินลงบันไดมาด้วยจิตใจที่สดชื่น
ในเมื่อเย็นนี้ผมจะได้โชว์ฝีมือการทำอาหารให้กับจงอินกินนี่ครับ
พอผมเดินมาถึงประตูรั้วหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงอาจุมม่าบ้านตรงข้ามจงอินที่เหมือนกับดีใจกับคนที่เพิ่งลงจากรถแท็กซี่คันหรูมา
พร้อมกระเป่าสัมภาระสีเลือดหมูใบโต อาจุมม่าแกลูบไล้ใบหน้าขาวๆนั่นอย่างกับไม่ได้เจอกันมานานพอควร
สงสัยจะเป็นลูกหลานแกล่ะมั้งครับ
ผมหันกลับมาเปิดประตูรั้วก็ต้องหันไปมองรูปร่างที่แสนคุ้นตานั่นอีกครั้ง
เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
แต่ผมคิดไม่ออกครับ
เข้าบ้านไปทำอาหารเย็นดีกว่า
กลับไปชื่นชมความกามได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=7
.....
มันไม่ใช่นะจอร์ช บรรยายไทยโดยคิมไค
ฟิคเรื่องนี้โคตรใสลองมองดีๆนะครับ @Shin_MeeSo
soon... @_JiJai
ตอนต่อไปน้องเทาจะกลับมา เชียร์น้องเทากันบ้างนะ
เดี๋ยวนางร้องไห้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TT
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น