คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนหก

#จังไรโปรเจ็ค

แม่เคยสอนเอาไว้ว่า ถ้าอยากให้ใครเค้ารักเค้าหลงให้ชวนเค้ามากินข้าวและโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้กิน โหยยย นี่ผมก็ไม่อยากจะคุยหรอกครับ ว่าฝีมือการทำอาหารของผมเทพระดับที่เชฟดังๆยังอาย

ยิ่งถ้าเป็นอาหารจีนด้วยแล้วหล่ะก็..หึหึ

ต้องลองซักครั้งนะครับ!!

เสียงกระทะ ตะหลิว ช้งเช้งล้งเล้งอยู่ในครัว โดยที่มีพ่อครัวแพนด้าจากแผ่นดินใหญ่กำลังทำอาหารอยู่อย่างสุดฝีมือ ซึ่งเพราะทำอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจมากเกินไปนั่นแหละ ถึงได้ไม่รู้ว่าแขกสองคนที่ไปเชิญมา(จริงๆเชิญคนเดียว!)ตอนนี้มาถึงแล้วและคนหนึ่งก็กำลังเดินย่องเข้ามาหาอย่างเงียบๆด้วย

“จ๊ะเอ๋!” ใบหน้าน่ารักแบบมึนๆของจงอินโผล่เข้ามาในกรอบสายตา เมื่อจงอินแอบขี้เล่นด้วยการเข้ามาจะเอ๋จื่อเทาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

จื่อเทาแอบตกใจสะดุ้งไปนิด ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนน่ารักแบบมึนๆหนึ่งที

“ถ้าผมตกใจจนทำตะหลิวร่วงจะทำยังไงครับจงอิน” จื่อเทาแกล้งดุนิดหน่อย จงอินจึงทำหน้าง้ำ (แต่น่ารัก!)

“ก็เก็บซิ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย จะดุทำไมก็ไม่รู้หว่ะแพนด้าแม่ง! แย่!!” คิมจงอินตอบกลับ ใบหน้างองุ้มแต่จื่อเทากลับขำให้กับความน่ารักนั้น

“ฮ่าๆๆโอเคผมแย่ก็ได้ แล้วนี่ทำไมมาก่อนเวลาหล่ะครับ ผมชวนให้มาตอนทำเสร็จจัดโต๊ะพร้อมแล้วต่างหาก” ในระหว่างที่พูด จื่อเทาก็จัดการกับอาหารในกระทะไปด้วยอย่างคล่องแคล่ว จงอินที่มองอยู่จึงเลิกทำหน้างอหันมาสนใจพ่อครัวคนเก่งแทน

“ก็ว่าจะมาช่วยไง มีอะไรให้ช่วยไหมหล่ะ?” จงอินเอ่ยถาม สายตาก็จับจ้องทุกการกระทำของคุณพ่อครัวไปด้วย

“ไม่มีหรอกครับ แค่อยากชวนมากินข้าวด้วยกัน เพราะแม่บอกว่าถ้าอยากได้ใจใคร ให้ทำอาหารให้เค้ากิน เค้าจะได้รักได้หลง” จื่อเทาพูดไปมือก็ทำไปเป็นระวิง แต่ก็ยังไม่วายหันหน้ามายักคิ้วทะเล้นใส่คนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ

ตอนหันไปยักคิ้วแอบเห็นว่าจงอินหูแดง..ฮ่าๆๆ น่ารักจุง^^

“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~” เสียงอ้วกที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่มีใครทำเสียงอ้วกและท่าอ้วกได้กวนตีนเท่าปาร์คชานยอลหรอก บอกเลย!

“เท้าใครติดคอเหรอครับ ให้ผมเอาเท้าลูบคอให้ไหม?” จื่อเทาพูดเสียงเรียบ แต่กวนตีนมากให้แขกไม่ได้รับเชิญได้ยิน โดยที่มือก็ยังทำอาหาร สมาธิจดจ่อกับการทำอาหารอย่างเต็มที่..

หูยยยยยยย อัจฉริยะมากอ่ะO[]O

“ไม่ต้องหรอกครับ เชิญมึงทำอาหารต่อไป เพราะกูหิวมากและที่เดินเข้ามาก็แค่จะมาตาม เมีย ให้เข้าไปนั่งรอแล้วปล่อยให้ พ่อครัว ทำอาหารและจัดโต๊ะไปเท่านั้นแหละ!” ชานยอลตอบกลับพร้อมทำหน้าทะเล้นสุดๆ

แต่จื่อเทาก็ไม่ได้สนใจจะหันมามองยังคงทำกับข้าวต่อไป นั่นทำให้ชานยอลหงุดหงิด! ทำไมแพนด้าจากแผ่นดินใหญ่ถึงไม่สนใจพี่ปาร์ค!!!!!!

“จงอิน ออกไปรอข้างนอกกับกูเหอะ ปล่อยให้พ่อครัวทำอาหารไปเถอะ!” ชานยอลหันไปพูดกับจงอินแทน แต่คำตอบที่ได้รับกลับมากลับเป็นการนิ่งเฉย

จงอินยังคงสนใจการทำอาหารขั้นเทพของจื่อเทา สนใจแบบสุดๆไปเลย โดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกของชานยอลและปล่อยให้มาเป็นอากาศลอยผ่านหูเท่านั้น!!

หูยยยยย ชานยอลเดือด หูยยยยยย เดือดมาก!!!!

“งั้นกูไปรอข้างนอกนะ!!” จงใจกระแทกเสียง หวังจะได้รับความสนใจแต่ก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี ปาร์คชานยอลก็เลยทำได้แค่ เดินปึงปังปาดน้ำตาออกไป..

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย นี่โดนเมินอ่ะแพนด้าเมินไม่เท่าไหร่นะ โดนจงอินเมินด้วยอ่ะ เรื่องนี้แม่งโคตรเศร้า ขอเหล้าเข้มๆ!!!!!

ทางด้านจื่อเทาหลังจากที่ชานยอลออกไปก็แอบยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ปาร์คชานยอลหน่ะถ้ายิ่งต่อล้อต่อเถียงก็ยิ่งได้ใจเจอแบบนี้ไปซะบ้าง สมน้ำหน้าครับ!

ตอนนี้ก็เป็นเวลาแห่งการกระหนุงกระหนิงของผมกับจงอินแล้วซินะ ไม่มีมารมาขัดจังหวะแล้วหนิ สบายใจจุงเบย^^

แล้วเจอกันตอนอาหารเสร็จนะครับ อิอิ

************************

หลังจากใช้เวลาทำอาหารค่อนข้างนาน อาหารทุกอย่างก็เสร็จสิ้น อาหารจีนมากมายหลายอย่างถูกยกออกมาโดยจงอินและจื่อเทา ช่วยกันจัดวางลงบนโต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อย จัดไปก็คุยกันไปอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งจัดเสร็จทั้งสองจึงทัชมือกันก่อนจะส่งยิ้มให้กันอย่างอารมณ์ดี

จงอินอารมณ์ดีที่ได้ช่วยจื่อเทาทำอาหาร..

จื่อเทาเองก็อารมณ์ดีที่มีจงอินมาช่วยทำอาหารเหมือนกัน..

แต่สองคนนี้ลืมใครไปหรือเปล่านะ?

อ่าใช่ซิ งานนี้ก็ชวนพี่ปาร์คมาด้วยนี่หน่า ว่าแต่พี่ปาร์คไปแอบร้องไห้อยู่ที่ไหนกันหล่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

จงอินและจื่อเทาหันมองหน้ากันเหมือนอ่านใจกันออก

“จงอินไปตามเถอะครับ ไม่รู้ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปหรือยัง?” จื่อเทาพูดบอก แอบแซะนิดๆจนจงอินยิ้มขำ

“เจ้าบ้านก็ต้องไปตามซิ เดี๋ยวฉันจัดโต๊ะต่อให้เอง จื่อเทาไปตามชานยอลเถอะ” จงอินเอ่ยตอบ ซึ่งมันก็สมเหตุสมผล

“อ่าได้ครับ ฝากจงอินช่วยหน่อยนะ” ก่อนจะออกไปตามยังไม่วายฝากฝังให้จงอินช่วยจัดโต๊ะให้อย่างมีมารยาท ถ้าเป็นปาร์คชานยอลหน่ะเหรอ แบบนี้หน่ะไม่มีซะหรอก!

จื่อเทาเดินออกมาจากห้องอาหารสอดส่ายสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาแขกอีกคนที่มากับจงอินแขกคนสำคัญ ถึงแม้จะไม่ได้อยากออกมาตามให้แขกคนนี้ไปเป็นศัตรูหัวใจซักเท่าไหร่ แต่ยังไงอย่างน้อยปาร์คชานยอลก็เป็นเพื่อน เรื่องตอนในห้องครัวก็แค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหละ ไม่ได้ทำเพราะเกลียดอะไรกันหรอก(ก็แค่หมั่นไส้นิดนึงเอง)

เดินตามหาแขกตัวสูงหูกางมาจนถึงสวนหลังบ้านจึงได้เห็นว่าปาร์คชานยอลกำลังนั่งเขี่ยดินอย่างเหม่อลอยอยู่

เด็กน้อยแท้! แค่โดนเมินก็งอน ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

นี่มันศัตรูหัวใจหรือลูกจงอินกันแน่นะ -0-

“ชานยอลครับ กินข้าวครับ อย่ามัวมานั่งเขี่ยดินเขี่ยหนอนอยู่ ปัญญาอ่อนครับ” จื่อเทาพูดไปก็แอบยิ้ม ซึ่งปาร์คชานยอลได้ยินเข้าก็ขว้างไม้ที่ใช้เขี่ยดินเมื่อครู่ทิ้งทันที ก่อนจะหันมามองหน้าจื่อเทาอย่างเอาเรื่อง

“ก็แล้วที่กูต้องมานั่งเขี่ยดินเขี่ยหนอนอยู่นี่มันเพราะใครหล่ะวะ!” พี่ปาร์คขึ้น พูดแล้วแม่งขึ้น!!! เมื่อกี้โดนเมินอ่ะ แม่งโคตรขึ้น!!!

“เพราะผมเหรอ? ผมยังไม่ได้ทำอะไรชานยอลเลยนะครับ ก็แค่ตั้งใจทำอาหารผมผิดตรงไหนอ่ะ” จื่อเทาตอบคำถามหน้าตาย ก็นี่แหละมันเป็นสไตล์!

แต่ปาร์คชานยอลคิดว่ามันเป็นสไตล์ที่กวนตีนสุดไรสุด!

“เหอะ มึงแม่งนอกจากจะเป็นศัตรูหัวใจแล้วยังเป็นแพนด้าแผ่นดินใหญ่กวนตีนด้วย เกลียดมึงหว่ะ!” ชานยอลพูดรัวๆๆๆๆ ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ประหนึ่งสาวน้อยงอนผัว O[]O

“เรื่องกวนตีนผมติดมาจากชานยอแหละครับ ส่วนเรื่องเกลียด อ่า! จริงๆผมไม่ได้เกลียดชานยอลหรอก แต่ตอนนี้เกลียดละ เอาหล่ะครับผมถือว่ามาตามแล้วนะ ชานยอลจะเข้าไปกินไหมนั่นเรื่องของชานยอลแล้วกันนะครับ บาย!” จื่อเทาพูดตัดบทแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อไปทานมื้อเย็นเหมือนเดิม

ทิ้งให้ใครบางคนยืนฟึดฟัดอยู่ในสวน แต่ไม่นานก็ต้องเดินตามไปอยู่ดี

ฝากไว้ก่อนเถอะแพนด้า อย่าให้ถึงทีกูบ้าง!!

กูจะ เอา คืนให้สาสมเล๊ย!!!!

****************

โต๊ะอาหารยามเย็นในบ้านของจื่อเทาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงหัวเราะของสองคนที่คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ โดยเฉพาะเรื่องฝีมือการทำอาหารของจื่อเทาที่เทพระดับเชฟ จงอินชมไม่หยุดเกี่ยวกับเรื่องที่จื่อเทาทำอาหารเก่ง นี่ถึงขั้นขอให้จื่อเทาช่วยสอนทำอาหารให้เลยทีเดียว จื่อเทาเองก็พยักหน้าตกลงพร้อมรอยยิ้ม

น่าหมั่นไส้! ชานยอลคิดอย่างหงุดหงิด ถึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าจื่อเทาทำอาหารดีเยี่ยม โคตรอร่อยจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ เห็นแล้วแม่งหมั่นไส้!

“กูอิ่มแล้ว ขอตัว”

“มึงจะรีบไปไหนวะ เดี๋ยวมีของหวานอีกนะ จื่อมันทำเตรียมไว้แล้วอยู่รอกินก่อนดิ” จงอินเอ่ยขัด เพราะเห็นว่าชานยอลนิ่งเงียบไปจริงๆ คือก็อยากจะแกล้งเฉยๆแหละแต่ไม่ได้คิดอยากให้ชานยอลเงียบแบบนี้หรอก

สงสัยจะเคืองจริงแฮะ..

“เจ้าของบ้านเค้าอยากให้กูอยู่กินด้วยเหรอไง เหอะ! มึงก็ด้วย สนใจแต่จื่อเทาๆๆ กูที่มาด้วยนี่หมาไปเลยดิ” ชานยอลเองก็ได้ทีตัดพ้อจงอินซักหน่อย นี่เคืองไม่หายนะ!!

“เออ มึงแม่งหมา โตเป็นควายแล้วป่ะมางอนอะไรเป็นเด็กๆ กูก็แค่ช่วยจื่อเทาทำกับข้าวอย่ามาปัญญาอ่อนหน่ามึง” จงอินพูดใส่อย่างเอือมๆ ปาร์คชานยอลแม่งเอาแต่ใจ!

“จงอิน นี่มึงกล้าว่ากูเหรอ กูเป็นเพื่อนมึงนะ!!” ชานยอลตะโกนเสียงดัง หูยยยยย นี่โมโหมากนะ จงอินแม่ง!!!

“เออไง เพราะเป็นเพื่อนไงเลยว่า แม่งปัญญาอ่อนอ่ะ จื่อมันยังไม่ปัญญาอ่อนเหมือนมึงเลยทั้งๆที่ก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน”

“ใช่ซิ ใช่ซิ อะไรแพนด้าก็ดี อะไรๆก็แพนด้า กูมันไม่สำคัญแล้วนี่ ใช่ซี๊!!!!”

“มึงแม่ง..”

เถียงกันประหนึ่งผัวเมียทะเลาะกันแบบนี้ จื่อเป็นส่วนเกินอ่ะ ยอมไม่ได้!!!!

“พอครับ ผมรำคาญ ชานยอลช่วยหยุดงอนและทำตัวปัญญาอ่อนเถอะครับ ผมเห็นแล้วเพลีย ช่วยกลับมาทำตัวจังไรเหมือนเดิมนะครับ อย่ามาทำตัวเป็นสาวน้อยขี้งอนที่ผัวไม่สนใจเลยครับ เห็นแล้วผมรู้สึกอยากจะอ้วกจริงๆ -0-” จื่อเทาทำหน้าสยองๆกับท่าทีของชานยอลประกอบคำพูดไปด้วย

จงอินจึงขำคิกขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่

จื่อเทาแม่งกวนตีน! ดูดิด่าซะชานยอลเงิบแดกไปเลย ^[]^

“ไอเชี่ยแพนด้า มึงอยากตายเหรอ?” ชานยอลที่ได้ฟังก็ขึ้นซิครับ ถถถถถถถถถถถถถถ

ได้เปิดศึกกันวันนี้แหละมึง!!

“ชานยอลพร้อมสู้เหรอครับ นี่บ้านผมนะ กระบองวูซูนี่มีอยู่ทุกที่นะครับ” จื่อเทายิ้มเยาะ นี่ถิ่นใครให้มันรู้!

“เออ กูลืมไปว่าช่วงนี้ร่างกายและจิตใจไม่ค่อยแข็งแรง เอาไว้วันอื่นค่อยสู้ละกัน”

จะบอกว่าไม่กลัวเลย ก็ไม่ถูกหรอกครับ ถ้าเห็นกระบองวูซูของมันหล่ะก็นะ..ยอมครับ พี่ปาร์คยอม T/\T

“ครับ พร้อมเมื่อไหร่บอกนะ ผมพร้อมเสมอครับ ^^” จื่อเทายิ้มอย่างผู้ชนะเสร็จแล้วจึงหันไปคุยกับจงอินต่อ พี่ปาร์คก็เลยกลายเป็นหมาอีกตามเคย เห้อ! ชีวิตพี่ปาร์คช่างน่าสงสารยิ่งนัก!!

แต่พี่ปาร์คจะไม่ยอม ไม่ยอมหรอกเว่ย!!!

.

.

“ช่วยหยุดคุยกันสองคนแล้วหันมาสนใจกูด้วยคน เถอะครับ กูไหว้หล่ะ!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ ใครจะเชื่อว่าปาร์คชานยอลจะมีมุมถูกทิ้งแบบนี้ด้วย ยิ่งเห็นทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นด้วยแล้วยิ่งขำใหญ่

“หยุดขำเถอะ ถือว่ากูขอนะ” ชานยอลขอร้องเสียงอ่อย

“ฮ่าๆๆ เออหยุดก็ได้ครับ ถือว่าพี่ปาร์คขอเนาะ จงอินจะไม่ขำก็ได้ถึงหน้าหมาหงอยของพี่จะน่าขำแค่ไหนก็ตาม ฮ่าๆๆๆ”

มึงบอกจะหยุดแล้วมึงขำต่อตะไม? T^T

“ฮ่าๆๆๆ ผมก็จะหยุดครับ น่าสงสารชานยอลจริงๆ งั้นเดี๋ยวผมไปเอาของหวานมาให้นะครับ”

“กูไปด้วย เดี๋ยวไปช่วยถือ” จงอินเองก็ขันอาสาด้วยเหมือนกัน

“ครับๆๆ ไปครับ” จากนั้นสองจอ จื่อ จง ก็พากันเดินยิ้มหัวเราะเข้าครัวไป

แล้วกูหล่ะ แล้วพี่ปาร์คหล่ะ ที่กูบอกว่าให้คุยกับกูเมื่อกี้ มึงสองคนไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม?

อะไรคือการที่เดินกันไปสองคนแล้วทิ้งให้กูอยู่คนเดียว ไอเชี่ย!! กูเสียใจนะ พี่ปาร์คเสียใจ อยากจิคราย คราย คราย T^T

สรุปสั้นๆว่าเรื่องนี้แม่งเศร้า ไม่เล่าแม่งแล้ว หนีไปร้องไห้แปร๊บบบบบบบ T^T

เจอกันตอนหน้า ตอนที่พี่ปาร์คจะกลับมาผงาด บาย!

ส่วนตอนนี้ขอพี่ปาร์คนั่งปาดน้ำตา รอมันสองคนกลับมาแล้วกัน ฮืออออออออออออออออออออออ TT_TT

 กลับไปดร่ามาต่อได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=8

 ........

เพราะน้องจื่อน่ารัก รักน้องจื่อกันเยอะๆนะ อุคริคริ ^^ @_JiJai



soon... @9293_room
อะไรอ่ะ ทำไมเป็นงี้อ่ะ ;-----;

คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนห้า

#จังไรโปรเจ็ค

พ่อบอกผมเสมอว่า

ริจะรักต้องรู้จักเรียนรู้

ริจะคบชู้ต้องรู้จักแอบ

เป็นคำสอนที่ผมจำขึ้นใจเลยล่ะครับ

“ซื้อถ่านหน่อยจ้า” เสียงอาจุมม่าบ้านตรงข้ามที่มักจะมาซื้อถ่านบ้านผมประจำ ผมบรรจงหยิบใช่ครับใช้คำว่าบรรจงหยิบถึงจะถูก นี่ถ้าไม่ระวังเขม่าถ่านอาจจะเลอะตัวผมแล้วทำให้ผมดำไปมากกว่านี้ พอผมหยิบถ่านใส่ถุงให้แกเสร็จก็รับตังค์มาพอดี

อาจุมม่าแกขี้งกครับ เห็นบ่นอยู่ว่าจะเก็บตังค์เป็นค่าตั๋วเครื่องบินให้หลานแกบินกลับมาจากต่างประเทศน่ะครับ ผมก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องครอบครัวแกนะ อาจุมม่าแกเล่าให้ฟังเองหมด

เขาเสนอเราก็สนอง

จริงไหมครับ

วันนี้เป็นวันเสาร์ช่างแสนสุขแต่ก็ไม่ค่อยสุขเท่าไหร่หรอกครับ เอาจริงๆนี่อยากจะหักดิบคนบางคนแถวนี้มากกว่า ส่งสายตาอาฆาตไปรอบที่สามล้านเจ็ดแสนสองหมื่นครั้งมันก็เหมือนจะไม่รู้สึก

ปาร์คชานยอลผู้ตายด้าน

“อย่ามองกูนานกูเขิน”

“หลงตัวเองสัด” ผมเดินไปหามันตัวส้นตีนที่กระเพลกๆหลังจากเสียโง่เดินไปให้ตะปูเสียบง่ามตีนเล่นแล้ววาดมือลงบนหัวกบาลมันดัง

แป๊ะะะะะะะะะ!!!

แค่เบาๆพอให้สำนึกครับ

“มึงเคยคิดจะไปช่วยพ่อมึงขายของบ้างมั้ย”

“เคย” มันตอบกลับมาหน้าตาเฉยมือหนาๆของมันยกขึ้นเท้าตรงคางประหนึ่งควีโยมีมากมายก่ายกอง

“แล้วทำไมไม่ไปทำ”

“พ่อกูบอกว่าถ้ามีคนรักก็ต้องช่วยกันประคับประคอง ช่วยกันทำมาหากิน จุนเจือกันในทุกๆด้าน ป้ะ ไปเอากันสักยกวะ” ชานยอลลุกขึ้นมาพาดแขนยาวๆของมันไว้ที่ไหล่ผมพลางลากผมขึ้นไปบนห้องของผมจนผมงง ไอ่สัดนี่ยังงงครับว่าทำไมไม่ขัดขืน

จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องนอนกับมันสอง ไม่สิ สามคน

น้องนิ่มอีกคนนึง

“นี่มึงลากกูขึ้นมาบนห้องทำไมเนี่ยแล้วถ้ามีคนมาซื้อถ่านใครจะขายวะ” ผมเอื้อมมือไปดันไหล่มันออก

“พ่อค้าบบบบบบ จงอินกับผมจะติวหนังสือกันค้าบบบบบบบ” ชานยอลตะโกนลงไปข้างล่าง นี่มันบ้าหรือมันบ้าวะครับ พ่อผมไปตลาดนะ

“ค้าบบบบบลูกเดี๋ยวพ่อขายต่อเองค้าบบบบบบบ” เป็นเสียงพ่อของผมที่ตะโกนกลับมา เออเอาเข้าไปพ่อกูนี่นับวันยิ่งสติออบซอ

“มาติวกันค้าบบบบบบ บทเรียนแรก ท่วงท่าแห่งรัก”

“ชานยอล มึงอย่าเข้ามา ไอ่ห่า นี่มึงอื้อออออ” ผมถายหลังจนสุดทางจนรู้สึกว่าแผ่นหลังสัมผัสกับผนังห้องอย่างหมดทางหนี ผมหลับตาลงอย่าช่วยไม่ได้

เรื่องแบบนี้มันจะต้องไม่เกิดขึ้น

เราเป็นเพื่อนกันนะ

ไอ่เหี้ยะกูยังไม่พร้อมเสียวตูด

“จงอิน”

เพล้งงงงงงงงงงงงง!!!!!!!

ราวกับแก้วน้ำหล่นแตกละเอียด ทันทีที่เสียงทุ้มๆของชานยอลดังลอดเข้าสู่โสตประสาทของผม

“อะ อะ อะไร”

“มึงวันจันทร์นี้สอบลีลาศ มาสอนกูเต้นหน่อยดิ จังหวะขากูยังไม่คล่องเลยว่ะ”

“ละ...ลีลาศ เออ ได้ๆมาๆกูสอนให้”

ผมยกมือมันขึ้นมาจับไว้ทั้งสองข้างแล้วค่อยๆสอนสเต็ปการก้าวเท้าที่ถูกต้อง การจับจังหวะ ท่วงท่าลีลาที่เราจะต้องเต้นแล้วก้าวไปให้เข้ากับเพลง ความพลิ้วไหวก็สำคัญ

“หนึ่ง สอง สามสี่ห้า หมุน” ผมบอกจังหวะในการก้าวเท้ามันไปแต่ยังไงล่ะ ทันทีที่มันหมุนตัวชานยอลก็ไม่ได้จัดอยู่ในหมวดหมู่คนตัวเล็กนะครับ

ชานยอลนี่ตัวเท่าควายได้

แรงกระแทกทำให้ผมและชานยอลลงไปนอนกระเด้งอยู่บนที่นอน ดีนะครับว่าบนที่นอน

แต่มันก็มีข้อเสียอยู่บ้างว่า

ในฟิคทุกๆเรื่องต้องมีโมเม้นให้ฟินจนตับแลบออกมากันเลยทีเดียว

ครับ

ชานยอลนอนทับอยู่บนตัวผมจริงๆ เราจ้องตากันได้อยู่พักหนึ่งก็ต้องเป็นผมที่ละสายตาออกไปจากมันก่อน

มันไม่ใช่มุมหรือเวลาที่จะมาโรแมนติกอะไรเลยนะครับ

“จงอินอ่า” แล้วนี่มึงจะเรียกชื่อกูกระเส่าไปถึงไหน

“อะ อะไร”

“กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆนะ”

“ทน ทนอะไรไม่ไหว มึงไปเข้าห้องน้ำดิลุกไป” ผมดันตัวมันออก

ชานยอลลุกขึ้นมานั่งปลายเตียงไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผมแม้แต่น้อย

จนผมเอื้อมมือไปสะกิดมัน ก็ต้องตกใจกับปฏิกิริยาตอบรับจากเอนตัวสูง

มันปัดมือผม

“ชานยอล มึงเป็นอะไร กูทำอะไรให้มึงโกรธหรือเปล่า หันมาพูดกับกูสิ”

“หึ!!! มึงยังมีน่ามาพูดอีกนะ คิมจงอิน”

ผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่ดูเย็นชาแบบนี้กับมันเลยสักครั้ง จนมาถึงครั้งนี้

ไอ้เหี้ย ผมจะดราม่าแล้วนะครับ

“ทำไมมึงมีอะไรมึงก็พูดกับกูดิวะ เราเพื่อนกันนะเว่ย”

“กูขอถามอะไรมึงหน่อย”

“...”

“มึงเป็นเพื่อนกูมานานหรือยัง”

“นานสิมึง มึงคือเพื่อนที่สนิทและกูก็รักมึงที่สุดเลยนะ”

“มึงเคยโกหกปิดบังอะไรกูหรือเปล่า”

“มะ ไม่เคย กูบอกมึงทุกเรื่องนะ” ผมฉุดคิดเล็กน้อย แต่ผมก็บอกมันทุกเรื่องนะครับ

“โกหก!!!!!!” ชานยอลตะคอกใส่ผมจะผมสะดุ้ง มันลุกขึ้นยืนและหันหน้ามาทางผม

นิ้วยาวของมันชี้ไปทางน้องนิ่มที่นอนแอ้งแม้งหน้าตายอยู่กลางที่นอน

น้องนิ่มทำไม ลูกกูทำอะไรผิด

“น้องนิ่มมึงเป็นรู มึงมีอะไรกับลูกตัวเองได้ไงจงอินกูผิดหวังในตัวมึงมาก มึงบอกว่าอินิ่มลูกมึง แต่มึงกระแทกซะมันเป็นรู นั่นยังมีหน้ามานนอนนุ่นทะลักใส่กูอีก ฮือออออ กูเสียใจ”

ครับเท่านั้นกูรู้เลย

“ชานยอล”

“ฮืออออออ”

“ปาร์ค ชาน ยอล”

“ฮือออออออ”

“กูบอกให้อึ้บหนึ่ง”

“ฮืออออออออ”

“กูบอกให้อึ้บสอง”

“ฮือออออออออออออ”

“จื่อเทาอยู่บ้านมั้ยน้า ไปอ่านการ์ตูนบ้านจื่อเทาดีฟ่า”

“อึ้บแล้วกูอึ้บแล้ว”

“เหตุผลมึงนี่โคตรอัปปรีย์ผักชีดองมาก น้องนื่มกูขาดไปตามกาลเวลา มึงดู” ผมหยิบน้องนิ่มลูกรักขึ้นมาแล้วจับตรงระหว่างขาน้องนิ่มที่เป็นรอยขาดตามสภาพ

แทนที่จะเป็นรู

จากแรงกระแทก

ชานยอลรีบเข้ามาดูใกล้ๆแล้วมันก็โผล่งเข้ากอดผมเข้าอย่างแรงจนผมหายใจไม่ออก

“กูขอโทษที่ไม่เชื่อใจมึงจงอิน”

“เออ กูก็นึกว่ามึงเป็นห่าอะไรซะอีก อย่าทำเสียงแบบนั้นใส่กูอีกนะกูไม่ชอบ”

“งื้อออออ ค้าบบบ จงอินที่รักค้าบบบบบ” ชานยอลเอามือขึ้นมาบีบจมูกผม ปกติเขาก็บีบกันเบาๆพอน่ารักกรุบกริบ

แต่นี่ไม่ใช่ครับ

ไอ้เหี้ยบีบแบบนี้มึงอย่าให้กูหายใจต่อไปเลยดีกว่าครับ

“อ้อกกกกก”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกเหมือนเสียงสวรรค์จากผม นั่นก็หมายถึงชานยอลปล่อยมือออกจากจมูกผมแล้วเอานิ้วชี้มาทาบริมฝีปากผมทันทีที่ผมจะตะโกนบอกให้คนที่เคาะประตูห้องด้านนอกเข้ามา

“ชู่วววววว”

ไอ่สัดเค็มครับนี่บอกเลย นิ้วชานยอลเค็มประหนึ่งเกลือบวกน้ำปลา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วยเสียงสำเนียงเปล่งๆที่คุ้นเคยดี

“จงอินอยู่ไหมครับ”

“ไม่อยู่ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น”

ครับ นั่นคือความฉลาดของปาร์คชานยอลครับ

ผมเอามือไปผลักหัวมันแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้จื่อเทาก่อนจะบอกให้จื่อเทาเข้ามา

แต่เหมือนจื่อเทาค่อนข้างที่จะมีมารยาทอยู่บ้างล่ะครับ เราก็เลยยืนคุยอยู่ที่หน้าประตูห้องอยู่พักหนึ่งก่อนที่จื่อเทาจะกลับบ้านของตัวเองไป

พอให้กลับมาอีกทีก็เห็นว่าชานยอลนั่งจ้องผมอย่างต้องการจะรู้อะไรบางอย่าง

“จื่อเทาชวนไปกินข้าวที่บ้านเย็นนี้อ่ะ”

“กูไปด้วย”

“จื่อเทาก็บอกให้มึงไปด้วยเหมือนกัน” ผมทิ้งตัวนอนลงกับที่นอน

“หลออออ ไม่ใช่ว่ามันบอก ถึงผมไม่ชวนชานยอลผมว่าชานยอลก็คงจะต้องตามจงอินไปด้วยแน่ๆ มันคงไม่ได้พูดอย่างนี้หรอกหลออออ”

“ทีนี้ทำมาเป็นรู้ดี ทีเรื่องอื่นล่ะโง่นัก” ผมบ่นอุบอิบ

“บ่นดังไปนะ”

“หูกางๆของมึงนี่ไวต่อการได้ยินจริงๆเลยนะครับพี่ปาร์ค”

“ร่างกายพี่ก็ไวต่อน้องไคเหมือนกันครับ”

Tao’s part

หลังจากที่ผมไปเดินซื้อของเพื่อที่จะมาซ่อมประตูบ้านหลังจากที่วันนั้นชานยอลทำพังไปแถมเนียนบอกไม่ได้ทำหน้าตาเฉย ก็คิดว่าน่าจะซื้ออะไรกลับไปทำกินซะหน่อย ช่วงนี้ไม่ได้เข้าครัวมานานล่ะครับ

ผมเดินเลือกซื้อวัตถุดิบที่สามารถจะนำไปประยุกต์เป็นส่วนผสมในอาหารจีนของผมอย่างละเอียด

ซื้อไปทำให้จงอินทานด้วยดีกว่า ผมพูดออกมาตามที่ปากต้องการ หัวใจคิดครับ

หลังจากที่ผมเดินจะไปเค้าท์เตอร์เพื่อชำระเงิน ในความไม่ชินก็ต้องชินครับ

เพียงแค่ผมก้มหน้าควักกระเป๋าสตางค์ซุปไก่สกัดหรู...........แบรนด์หรูไงครับ ไม่ได้ครับอยู่เมืองดัจริตชีวิตต้องจังไรครับ เดี๋ยวจะตามโลกไม่ทันเอา

ก็มีผู้หญิง...ไม่น่าใช่

ทอม...ไม่น่าเป็นไปได้

ตุ๊ด...ใช่ครับ

น้องนางเธอน่าจะเป็นตุ๊ดชิงแซงคิวผมไปจ่ายตังค์น่าตาเฉย

แต่ผมเป็นคนดีพอที่จะไม่ใช้วูซูกับตุ๊ดครับ

แล้วนั่นอะไร อุทัยทิพย์ กิ๊บติดผม น้ำยาทาเล็บแบบใสกลิ่นสตอเบอร์รี่

น่ากลัวครับ

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนะครับ แค่คิดว่ามันคือความสุขของเขา

ผมนั่งรถแท็กซี่กลับมาบ้านเอาข้าวของอุปกรณ์วางไว้อย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินไปบ้านจงอินเพื่อไปชวนเขามาทานข้าวเย็นเย็นนี้

“คุณลุงคิมสวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักทาย

“อ่อจงอินติวหนังสืออยู่กับพี่ปาร์คแน่ะ ไปร่วมติวกับเขาก็ได้นะ”

“ขอบคุณครับ” ผมโค้งเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของจิงอินเขา ก่อนที่จะเคาะห้องตามมารยาท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เหมือนผมได้ยินเสียงกุกกักเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเคาะประตูอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“จงอินอยู่ไหมครับ”

“ไม่อยู่ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น”

เป็นเสียงชานยอลที่ดังออกมาก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้วพบกับใบหน้าของคนที่จะมาใช้ชีวิตร่วมหอลงโลงกับผม

“ไงจื่อเทา” เป็นจงอินที่เอ่ยทักทายผมก่อน

“สบายดีครับไม่เจ็บป่วยอะไร ยังปึ๋งปั๋งครับสามสิบสองพร้อมลุกแล้วจงอินล่ะครับพร้อมจะรับแล้วหรือยัง”

“กวนตีนเชิญกลับบ้านครับ”

“ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับจงอินก็”

“เข้ามาก่อนสิ” จงอินเปิดประตูให้ผมเข้าไป แต่ถ้าผมมัวแต่มาคลุกอยู่ห้องจงอิน มื้อเย็นคงทำไม่ทันแน่ อีกอย่างผมเห็นชานยอลกำลังจับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วฟาดมือไปยังหน้าน้องหมีไปมาอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่เป็นไรครับผมแค่จะมาชวนจงอินไปกินข้าวเย็นที่บ้านก็แค่นั้น”

“อืม ได้สิ แล้ว..”

“เอาชานยอลไปด้วยก็ได้ครับ ถึงผมไม่ชวนชานยอลก็คงจะโผล่หัวไปอยู่แล้ว”

“ขอบใจนะจื่อเทาที่เข้าใจน่ะ”

“ครับ แต่ผมอยากให้จงอินเปลี่ยนคำว่าขอบใจเป็น ‘เรามาเป็นของกันและกันเถอะ’ แบบนี้มากกว่าครับ”

“555555 ขำหรอ ไปเลยมึง”

“เจอกันตอนเย็นครับ” หลังจากที่บานประตูปิดลงผมก็เดินลงบันไดมาด้วยจิตใจที่สดชื่น ในเมื่อเย็นนี้ผมจะได้โชว์ฝีมือการทำอาหารให้กับจงอินกินนี่ครับ

พอผมเดินมาถึงประตูรั้วหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงอาจุมม่าบ้านตรงข้ามจงอินที่เหมือนกับดีใจกับคนที่เพิ่งลงจากรถแท็กซี่คันหรูมา พร้อมกระเป่าสัมภาระสีเลือดหมูใบโต อาจุมม่าแกลูบไล้ใบหน้าขาวๆนั่นอย่างกับไม่ได้เจอกันมานานพอควร สงสัยจะเป็นลูกหลานแกล่ะมั้งครับ ผมหันกลับมาเปิดประตูรั้วก็ต้องหันไปมองรูปร่างที่แสนคุ้นตานั่นอีกครั้ง

เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

แต่ผมคิดไม่ออกครับ

เข้าบ้านไปทำอาหารเย็นดีกว่า

กลับไปชื่นชมความกามได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=7

.....

มันไม่ใช่นะจอร์ช บรรยายไทยโดยคิมไค
ฟิคเรื่องนี้โคตรใสลองมองดีๆนะครับ @Shin_MeeSo



soon... @_JiJai
ตอนต่อไปน้องเทาจะกลับมา เชียร์น้องเทากันบ้างนะ
เดี๋ยวนางร้องไห้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TT