คน장라이หัวใจมุ้งมิ้ง - ตอนสี่

#จังไรโปรเจ็ค

เจ็บครับเจ็บ ถึงผมจะนอนหันหลังให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่เห็นนะครับว่าจงอินกับชานยอลกำลังกอดกัน กอดกันในบ้านและบนเตียงของผมแบบนี้ผมไม่ยอมหรอกครับ แต่จะปล่อยไปก่อนก็ได้ รอให้ชานยอลกับจงอินหลับให้สนิทก่อนเถอะ หึหึ!

จงอินจะกอดแค่ชานยอลได้ยังไง ผมไม่ยอมหรอกครับ!!

ผมนอนรอเวลาจนกระทั่งได้ยินเสียงทั้งสองคนหายใจเข้า ออกสม่ำเสมอนั่นแหละ ผมจึงค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง สายตาเรียวจับจ้องไปยังสองคนที่นอนกอดกันกลม หึ!

แอบเหลือบไปเห็นด้วยว่า น้องชายของชานยอลแข็งอยู่ ทั้งๆที่หลับไปแล้วหน่ะนะ

โหยยยย เชื่อในความกามของชานยอลจริงๆครับ =0=

จื่อเทาค่อยขยับตัวลุกขึ้น จากนั้นก็ยืนบนเตียง

อ่า..ใช่ครับยืนบนเตียง น่าแปลกที่ขนาดยืนบนเตียงขนาดนี้ทั้งสองคนที่นอนกอดกันกลมก็ยังไม่ยักกะตื่น ชิ! น่าหมั่นไส้!!

ยืนมองให้เกิดความหมั่นไส้อยู่นาน จึงเริ่มปฏิบัติการเขี่ย เขี่ยครับ เขี่ยจริงๆ

แบบใช้เท้าเขี่ยหน่ะนะ อ่อ แล้วคงไม่ต้องถามว่าผมจะเขี่ยใคร ก็แหม!

ก็ต้องเขี่ยแขกไม่ได้รับเชิญที่ขรี้แตกยังไม่เจียมอยู่แล้ว

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ปาร์คชานยอลนี่ก็ไม่รู้ว่าหลับหรือตาย คือหลับลึกพอๆกับจงอินเลย ขนาดเขี่ยขนาดนี้ยังไม่รู้สึก จงอินที่นอนอยู่ก็เหมือนกัน ไม่ได้รู้สึกเลยว่าเตียงจะยุบหรืออะไร

นี่ถ้าลักหลับต้องได้หลายยกแน่ๆ อุ๊ปส์-0-

เปลี่ยนเรื่องเถอะครับ ในเมื่อปาร์คชานยอลไม่ยอมตื่น จื่อเทาก็ขอจัดการขั้นเด็ดขาดเลยแล้วกัน

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไม่ต้องสงสัยว่าตอนนี้ผมกำลังเขี่ยอะไร ผมกำลังเขี่ยน้องชายของชานยอลอยู่ครับ ก็แหมเห็นมันตั้งๆก็อยากจะช่วยให้ชานยอลได้ปลดปล่อนเท่านั้นเอง

เขี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ในที่สุดมันก็ได้ผลครับ ชานยอลลุกพรึ่บขึ้นมานั่ง ไม่สนใจว่าจงอินจะกอดตนเองอยู่หรือไม่ยังไง จากนั้นชานยอลก็วิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปเลย

ที่น่าสงสัยคือ ทำไมชานยอลไม่หันมาด่าผมที่เขี่ยๆจนน้องชานยอลตื่นขนาดนั้น แล้วผมก็ได้ข้อสรุปของคำถามเมื่อคิดออกว่าตอนที่ชานยอลลุกขึ้นนั่งนั้นยัง ไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำไป

สรุปก็คือ ชานยอลละเมอลุกขึ้นมาว่าวครับ!

ปาร์คชานยอลนี่จัดว่าเด็ดจริงๆ กามแบบเด็ดมากอะไรมาก สงสารจงอินจริงๆที่เกิดมาเกือบยี่สิบปีต้องมีเพื่อนแบบชานยอลเนี่ย-0-

อ่า..ว่าแต่ทางสะดวกแล้วนี่หน่าอิอิ

ตอนนี้คิมจงอินเป็นอิสระจากคนกามละ!

ผมจัดการย้ายให้จงอินมานอนเตียงอีกฝั่งที่ตอนแรกผม เป็นคนนอน เตียงฝั่งนี้ติดผนังห้อง เพราะฉะนั้นชานยอลไม่มีทางแทรกตัวเองไปนอนได้แน่ๆ หึหึ!

ทีนี้ก็เรียบร้อย ร่างสูงจึงล้มตัวเองลงนอนตรงกลางและกอดจงอินเอาไว้จากทางด้านหลัง ดึงให้จงอินเข้ามาพิงอกจากนั้นจึงเข้าสู่ห้วงนิทราตามจงอินไปติดๆ

ส่วนปาร์คชานยอล..เชิญว่าวตามสบายนะครับ ^^

*************************

แสงแดดยามสายของวันส่องกระทบดวงตาของจงอินแบบทำให้ นอนต่อไม่ได้ ถึงแม้จะง่วงโคตร ปวดหัวโคตรก็ตาม แต่แสงแยงตาแบบนี้ นอนไม่ได้อ่ะ จงอินนอนไม่ได้!

เพราะนอนไม่ได้ ข่มตาไม่หลับอีกแล้วจงอินจึงเริ่มขบัยตัวยุกยิกให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดใครซัก คนที่กอดตนเองไว้จากทางด้านหลัง เดาว่าคงเป็นชานยอล แต่เดี๋ยวนะ ทำไมจงอินมานอนชิดกำแพงทั้งๆที่เมื่อคืนจำได้ว่านอนตรงกลาง

ความสงสัยไม่เคยปราณีใคร ในที่สุดจงอินก็ขยับตัวยุกยิกจนหลุดพ้นอ้อมกอดมาได้ จากนั้นจึงค่อยๆขยับตัวออกมาจากตรงนั้น ร่างโปร่งพาตัวเองมายืนอยู่ตรงปลายเตียง ยืนมองภาพประทับใจของวันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

จงอินรู้แล้วว่าใครนอนกอดตัวเองเอาไว้เมื่อคืน ไม่ใช่ชานยอลก็ต้องเป็นจื่อเทาใช่ไหมหล่ะ แต่ชานยอลนี่ซิไม่ได้รู้เล๊ยยย ว่าคนที่ตัวเองกำลังกอดก่ายอยู่หน่ะ ไม่ใช่จงอินซักหน่อย

อ่า..ใช่แล้ว ตอนนี้ที่จงอินกำลังยิ้มแบบกว้างสุดๆนั่นก็เพราะ เห็นภาพเหตุการณ์สำคัญอย่างการที่ปาร์คชานยอลกอดจื่อเทาเอาไว้จากทางด้าน หลังหน่ะซิ หึหึ!

สองคนนี้คอยแต่จะบอกว่าจีบเค้าๆๆๆ สุดท้ายจะพลาดท่ากันเองรึเปล่า จงอินก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก แต่เอาเถอะ เรื่องแบบนี้มันเรื่องอนาคตเนาะ ตอนนี้ปัจจุบัน ถ่ายรูปสองคนนี้เก็บไว้ดีฟ่า ><

แชะ แชะ แชะ

สามภาพพอประมาณ จงอินยืนดูภาพด้วยรอยยิ้ม แอบคิดไปว่าจื่อเทากับชานยอลก็เหมาะกันดีอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ

ยุกยิกๆๆ

อาจเพราะเสียงถ่ายรูปดังเกินไปหน่อย ทั้งสองคนจึงรู้สึกตัวตื่น จงอินจึงหันไปจับจองที่นั่งวีไอพีอย่างโซฟาเล็กๆชิดมุมห้องเพื่อมองอาการของ สองคนที่จะต้องตื่นมาเจอว่ากอดใครและโดนใครกอด!

เรื่องบันเทิงยามเช้า เริ่มขึ้นแล้ว ^^

***********************

คุณว่า ความรู้สึกแรกที่ผมควรจะรู้สึกในการตื่นนอนยามเช้าของวันคืออะไรเหรอครับ?

ผมคิดว่าผมควรจะรู้สึกถึงใครซักคนในอ้อมกอดรึเปล่า แล้วทำไมผมกลับรู้สึกถึงการอยู่ในอ้อมกอดใครซักคนแทนหล่ะ

ชิบหายแล้วครับ ถถถถถถถถถถถถถถ O[]O

อย่าบอกนะว่าไอ้ที่กอดผมอยู่นี่คือ..

“จงอิน ทำไมตัวมึงหอมวะ แต่กลิ่นไม่เหมือนเดิมนะ กลิ่นแมนๆอ่ะ แต่หอมชิบหาย”

เสียงงัวเงียของใครบางคน บางคนที่มีศักดิ์เป็น ศัตรูหัวใจ!!

แล้วทำไมมานอนกอดผมแบบนี้หล่ะครับ แล้วจงอินไปไหน ไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย T^T

จื่อจะร้อง จะร้องจริงๆนะ เมื่อคืนอ่ะ จำได้ว่านอนกอดจงอินเอาไว้หลังจากกำจัดปาร์คชานยอลไปได้แล้ว จากนั้นก็หลับไปเลยยันเช้า มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนนี้แหละ

เสียเชิงมากอ่ะ โอ๊ยยยยย! จื่อเครียด!!!

“ปล่อยครับ” จื่อเทาเอ่ยเสียงเครียด คือจริงๆพยายามจะพาตัวเองออกจากอ้อมกอดนี้แล้วแหละ แต่มันก็แบบไอข้างหลังนี่ก็รัดแน่นละเกิน -0-

ก็เลยต้องทำตัวแบบนางเอกละครน้ำเน่า ที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วบอกให้พระเอกปล่อย

“ไอสัส ทำไมพูดเพราะจัง เสียงก็ไม่เหมือนเดิมด้วย เออ เสียงหมือนไอแพนด้าแผ่นดินใหญ่เลย แสรดเอ๊ยยยยยยย แล้วจะบอกกูไม่ปล่อยครับ กูว่ามึงกลิ่นนี้หอมดีหว่ะ ขอกูดมหน่อยนะ!!”

แล้วใครจะไปรู้ ว่าปาร์คชานยอลก็ชอบทำตัวประหนึ่งพระเอกนิยายน้ำเน่าที่แม่งจะไม่ยอมปล่อย

ไอฟรัดดดดดดดดดดดดดดดดด!! จื่อเทาอยากจิคราย

แต่เฮ้ยยยยย เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำไมต้องซุกซอกคอ ชิบหาย ชิบหายของจริง ปาร์คชานยอลแม่ม!!!!

ปั่ก ปั่ก ปั่ก..

ใช้ศอกกระทุ้งแม่มไปสามที หวังว่าจะปล่อย แต่ไม่ ไม่ปล่อยแล้วยังรัดแน่นกว่าเดิม ไอหูพับ!!!!!

“จงอินทำไมมึงต้องดิ้นด้วยวะ ปรกติไม่ดิ้นไม่ใช่เหรอ ออกจะสมยอมนะเฟ้ยยยยย อยู่นิ่งๆเลยมึงไม่งั้นกูจะกลับไปตบอินิ่มให้นุ่นกระจาย”

ชานยอลพูดขู่ โดยที่คนฟังทั้งสองคนอารมณ์แตกต่างกันมาก จงอินหน่ะทั้งโกรธทั้งขำ แต่ก็ยังอึ๊บไว้เพื่อรอดูเรื่องบันเทิงต่อไป

 ส่วนจื่อเทานี่ควันออกหูปู๊ดๆไปแล้ว ไม่สนเรื่องโดนกอดอีกต่อไป นี่สนแค่เรื่องที่บอกว่าทำแบบนี้บ่อยๆ จงอินสมยอม บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โหยยยยยยยยยยยย! ศัตรูหัวใจหว่ะ อย่างนี้ต้องจัดการ!!

ปั่ก ปั่ก ปั่ก..

กระทุ้งๆๆๆๆ คราวนี้ออกแรงดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดได้ และไม่รอช้า จื่อเทาที่หลุดมาจากอ้อมกอดนั้นจึงกระดีดตัวขึ้นจากนั้นกระโดดทับลงไปบนตัว ชานยอลทันที

อั๊ก..

บอกเลยว่านั่นคือเสียงของปาร์คชานยอลที่นอจุกอยู่ มือใหญ่กุมท้องตัวเองสีหน้าเหยเก ก่อนจะค่อยๆลืมตามองว่าทำไมจงอินถึงทำแบบนี้ ดวงตากลมโตเตรียมตัดพ้ออย่างเต็มที่ แต่พอมองหน้าคนทำชัดๆ สภาพหนังหน้าปาร์คชานยอลก็กลายเป็นแบบนี้

O[]O

*************************************

ทำไมแพนด้า แพนด้าถึงยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่ มองหน้ากูด้วย แสดงว่าที่ทำร้ายร่างกายกันนี่ก็แพนด้า แล้วไอที่กอดเมื่อกี้ก็..

“มะ..เมื่อกี้ กูกอดใครวะ?” ไม่รู้ว่าถามแล้วแพนด้าจะตอบไหม แต่ขอถามเถอะนะ แบบมันข้องอ่ะ กูข้อง!!

“…” จื่อเทาเงียบ แพนด้าเงียบแบบนี้แสดงว่า

เมื่อกี้กูกอดแพนด้า แล้วที่กูบอกว่าหอมๆๆนั่นก็กลิ่นแพนด้า ชิบหาย ชิบหายยยยยย นี่จงอินไปไหนของมันวะ!!!!

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกมึงสองคนแม่ง กูอุตส่ารอบันเทิงรอบเช้า นึกว่าจะโซเดมาคอมกันแล้วซะอีกเห็นกอดกันซะแน่น แถมยังชมว่าหอมๆๆอีก โอ๊ยยยย ได้กันเถอะ กูอยากเห็น”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสียงใคร ก็จะใครหล่ะ คนที่บอกว่าอยากจะดูบันเทิงยามเช้าหน่ะก็มีคนเดียวแหละ คิมจงอินไง!

“ไอสัส กูไม่เอากับแพนด้าหรอกเว่ย”

“ผมก็ไม่เอากับคนหูพับเหมือนกันครับ”

“แต่จะเอากับกูใช่ม๊ะ?”

“ครับ/ครับ”

“ลองเอากันเองก่อนซิ แล้วกูจะให้เอา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูไปละปวดหัวชิบหายโคตรแฮ๊งงงงง เชิญโซเดมาคอมบันเทิงรอบเช้ากันต่อไปนะ จุ๊บบบบบบบบบบบบบ”

คิมจงอินจากไป พร้อมกับการโปรยจูบและทิ้งให้สองคนหันมองหน้ากันแบบที่คนหนึ่งสยดสยองแต่อีกคนกลับคิดต่างออกไป

ให้เอากันก่อนเหรอครับ..จงอินเอามีดมาปาดคอผมให้ตายไปเลยดีกว่า นั่นคือเสียงในความคิดของจื่อเทา

แล้วเสียงความคิดของชานยอลหล่ะ?

ไอฟรัดเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!! กลิ่นแพนด้าแม่มยังติดจมูกอยู่เลย จริงๆถ้าแพนด้ายอมให้เอากูก็อยากเอาเหมือนกันนะ

สุดท้ายแล้วปาร์คชานยอล เป็นมนุษย์กามจริงๆด้วย!!

ซึ่งต่อจากนี้ไปศัตรูหัวใจอันดับหนึ่ง ก็ยังเป็นศัตรูหัวใจอันดับหนึ่ง แต่พ่วงตำแหน่งแพนด้าน่าซั่มให้อีกตำแหน่งละกัน

ส่วนจงอิน กูยังอยากเอามึงเหมือนเดิมนะ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!

ติดแท็กงามๆในทวิต #จังไรโปรเจ็ค นะจ๊ะ

กลับไปเม้นได้ที่  http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1047699&chapter=6 นะครับบบบบ

....

ขอโทษด้วยนะคะ พอดีชานเทามันค่อนข้างล่อใจ
เราเลยแต่งออกมาเป็นแบบนี้ แต่ตอนต่อไปไม่เป็นแล้วเนาะ สัญญา
ฮ่าๆๆๆๆขอยืนยันว่าจื่อเทาเป็นคนกรุบกริบใสๆ
และเราก็เป็นคนใสใสเหมือนจื่อเทาค่ะ อุคริคริ เนาะ ^^ @_JiJai


soon... @Shin_MeeSo
คิดว่าพี่ปาร์คยอมไหมละครับผู้อ่านทุกท่าน
พี่ปาร์คขึ้นชื่อว่าอะไรนะครับ *กางหูฟัง*
แม่นแล้วครับ พี่ปาร์คคนจังไรเนาะ
พี่ปาร์คจะคัมแบคมาแบบหล่อเหลาแน่ๆครับ